Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Zmęczeni swą wiedzą, umarli dla Świata
W nieistniejącym już blasku słońca
Ci, których Kosmos już dawno pogrzebał
Wypatrują swojego końca

Patrzą w gwiazdę kochaną, najbliższą
Coraz bliższą i bardziej bolesną
Tyle ciepła im dała dotychczas
A jutro ... jutro razem z nią sczezną

Nie udały się próby ucieczki
Musi spłonąć tu wszystko co żyło
Zaginęły rakiety tułacze
Zdatnych planet tak blisko – nie było

Jajogłowi dumają uczeni:
-„Niech choć cząstka się nasza zachowa”
Tutaj już się niczego nie zmieni
W innym miejscu zaczniemy od nowa

Czas rozpocząć Galaktyczny Zasiew
Projektują więc rakiet tysiące
Może znajdzie się taki zakątek
Gdzie przyjazne bardziej jest Słońce

Niechaj sprawią, by na krańcu Świata
Nasze ziarno tam na glebę padło
Bo potrzeba przecież - tak niewiele
By znów życia rozhuśtać wahadło

Nuklearne, przemyślne termosy
Wmontowują do wnętrza rakiety
I ostrożnie w nich umieszczają
Swego kodu – najlepsze pakiety.

To bakterie i proste komórki
W swoich jądrach przeniosą przesłanie
Jest nadzieja, że gdzieś Droga Mleczna
Znowu naszym domem sie stanie.

Dzisiaj tamtej planety już nie ma
Teraz dla nas Świat do odkrycia
Powielają swój Kod, pokolenia
Tak ruszyła - Sztafeta Życia

Opublikowano

Wklejam wiersz ., czytam i szukam tej Twojej gwiazdy ,albo ni e potrafię rozczytać do końca , albo praca mnie tak wypala ,że Twoje Ulubione Marku ...gubię po drodze
BURZOWO I UPALNIE!
aniA aNIA!

  • 2 tygodnie później...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


×
×
  • Dodaj nową pozycję...