Niebo smuci się burzą

[Mirosław_Butrym]

Jak wichry zagniewane;
często dmące w chmury,
przywiewamy szarość,
czasem chwil ponurych.

I grzmiąc piorunami w języku;
słów niezgody burzowej,
walczymy naturą nie czułą;
dziką szorstkością mowy,
kiedy w dobrym duchu
pragnienie wzrasta;
jak krzew świętości do góry,
na którym kwiaty
nie chcą ciemności, lecz światła,

więc płaczą jak niebo przez chmury,
gdy o Nim zapominamy.

[Jadwiga_Graczyk]

Ciekawe spostrzeżenia, wiersz trafia w moje odczucia.
Trafne skojarzenia

I grzmiąc piorunami w języku;
słów niezgody burzowej,
walczymy naturą nie czułą;
dziką szorstkością mowy,
kiedy w dobrym duchu
pragnienie wzrasta;
jak krzew świętości do góry,
na którym kwiaty
nie chcą ciemności, lecz światła,
Pozdrawiam.

[Mirosław_Butrym]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dziękuję Pani Jadwigo, za przeczytanie mojego wiersza, miło mi, że trafiłem w Pani gust.

Pozdrawiam :)

[Waldemar Talar]

Nie tylko niebo - my również
Ciekawy wiersz Mirosławie .
Zmusza do zastanowienia .
pozd.

[Mirosław_Butrym]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dziękuję Panie Waldemarze, za przychylną ocenę i cieszę się, że mój wiersz jest dla Pana godny przemyśleń.

Pozdrawiam :)