Ruch

[Mariusz Polakowski]

Kiedy wsiadasz kolejny raz już bez nadziei
na jakikolwiek zwrot i ona nagle spada
na poziom zero, tym razem nie mogąc
liczyć na zaplecza, na linki ratunku,
i kiedy sypiesz cukier na noc mokki,
jakbyś chciał, by z bieli/czerni wyszła nagle
szarość świtu, tak samo krok w zielone światło,
wnętrzności boeinga, mecz o wszystko, szklista
setka zamiast seksu, szybki skręt, seks zamiast,
zwłoki wspomnień, zwłoka z zapomnieniem, balast
spłat (spławić spławić), spływ poranną szosą
na której już czeka będzie co ma być
(cierpliwa pora), to jest naginanie
kruchej łodyżki jutra, narkotyczny
ruch małym palcem, tik, tak tak - to zegar.

[Joanna_W.]

Może to zepchniety w podświadomość hedonizm, spowodował, że się zmęczyłam wizją proponowaną przez Autora. Z drugiej strony zaś - człowiek uwielbia się katować tymi wszystkimi odsyłaczami do czasu.

Forma tekstu mnie nie zadawala - "narkotyczny/ ruch małym palcem..." (dlaczego małym? bo nie_wiele?)
Uzależnienie od ruchu to ciężki przypadek statyki.
Muszę nad treścią głębiej się zamyślić, więc narazie o tym tylko tyle.

Z góry przepraszam. A.

[Kamil Ociepka]

Pachnie Lynchem. Jak dla mnie trochę za gęsto. Czyta sie go jakby brnąc w błocie. Ciężki.

[Mariusz Polakowski]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Małym, bo najmniej znaczy. Proszę w wolnej chwili rozwinąć temat niezadowalającej formy tekstu. Pozdrawiam :)

[Mariusz Polakowski]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

No ładnie... Nie jestem może kryształowym obywatelem, ale na lincz to chyba nie zasłużyłem ;) Wnoszę o złagodzenie wyroku!

[Witold Marek]

Pytanie wbrew pozorom na miejscu i niezaczepne: Czy i na ile czytywał Pan Karpowicza?
Pobrzmiewa tu efektownie niezwykłość polskiego języka; na ile to byłby świadomy zabieg, nie wiem, ale dobrze poczytać sobie głośno :)
Pozdrawiam.

[Mariusz Polakowski]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Z Panem Tymoteuszem nie miałem dotąd przyjemności (bo, że przyjemość, to już wiem od dobrych ludzi). Na pewno po niego sięgnę jak tylko skończę zupę.
Ja czytam głośno, a potem słucham. Nie wiem, na ile to nieświadomy narcyzm, ale pomaga pisać (z tego źródła m.in. wiem, że są w wierszu dykcyjne wertepy, ale zostawiłem je w zamian za to pobrzmienie niezwykłości j. polskiego).
PS. Dziś piątek, więc zupa jagodowa z kluseczkami i placki ziemniaczane z posypką. Uwielbiam pościć...
Pozdrawiam. mp