niemożni

[agnieszka puczynska]

drzwi zawsze zamknięte
ponad trwałymi sprzecznościami
trzasków blasków mgnień

butami salony wytarte
zarządcami skazanymi na wiarę

między brzegiem a brzegiem
wyłupane ranki piątkowe
uczą się abecadła śmierci

by zapleść
w cokolwiek z trudem
by je zapisać

na wewnętrznej stronie powiek
gaude mater polonia
z przybłędą w o-
błędzie a ludzie popiołem

nie granitem oni
w nich też nie
ręką uczynną
ich zmieć

skorupą cienką
spiesznie usiłujesz się
gdzie bądź wedrzeć

odsuń krzesło na miejsce

nie można tak
zmuszać do jedzenia
tego co na stole

goście precz

[lunatyk]

"nie można tak
zmuszać do jedzenia
tego co na stole"

Na tym zasadza się według mnie wiersz. Reszta jak zwykle u Pani - dobudowana bardzo dobrze. Wieloznaczeniowość niewielkich form (chyba Pani ulubionych) - zwiększa objętóść tekstu do wymiaró, jakie zdoła w sobie pomieścić wyobraźnia czytelnika. I na tym polega między innymi magia tych tekstów.

l.

[Aneta Paradysz]

(dokopałam się jednak... tak szybko umykają te naj...)


rozwarstwiony tytuł w połączeniu z treścią, a zwłaszcza:

by zapleść
w cokolwiek z trudem
by je zapisać

i dalej

nie można tak
zmuszać do jedzenia
tego co na stole

plus zakończenie

goście precz

mówią same za siebie... tylko czy warto? przyznam, że sama trwam w stanie hibernacji czekając na inne (nie wiem czy lepsze) potem... bez walki... czasami inaczej się nie da
a może nie o tym chciałaś?



pozdrawiam serdecznie Niestrudzoną
Aneta




[sub]Tekst był edytowany przez Aneta Paradysz dnia 05-08-2004 10:24.[/sub]

[agnieszka puczynska]

lunatyku - bingo;)
Aneto, wiersz nie tylko o tym, jednak masz rację, też czekam na nowe, ale chyba we mnie coś umarło raz na zawsze, dlatego właśnie sobie tak tylko potworzę i strudzona jestem, uwierz:)
pozdrawiam najserdeczniej, a.