Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Podaruję Ci swe myśli
Co się kłębią w mojej głowie
Wszystkie Tobie podaruję
Nie zostawię żadnej sobie

Sny Ci swoje podaruję
Te bajeczne, najpiękniejsze
Snów ogrody Ci otworzę
Dywan z kwiatów u stóp złożę

Podaruję Ci swe serce
Niech dla Ciebie tylko bije
W płatki róży je otulę
W oczy Twoje spojrzę czule

Słowa Tobie podaruję
Które dźwięczą jak muzyka
Refleksyjna i kojąca
Jakby świerszcz grał na stu smykach

Podaruję Ci swą miłość
Niech na skrzydłach w niebo wzleci
Z Aniołami niech zatańczy
Szczęścia taniec opętańczy

lecz...

Życia Ci nie podaruję
Nie... tego nie zrobię
Bo muszę istnieć aby to wszystko
Móc podarować Tobie.

Opublikowano

Podaruję Ci swą miłość
Niech na skrzydłach w niebo wzleci
Z Aniołami niech zatańczy
Szczęścia taniec opętańczy

lecz...

Życia Ci nie podaruję
Nie... tego nie zrobię
Bo muszę istnieć aby to wszystko
Móc podarować Tobie.

podoba mi się końcówka...początek trochę przegadany..można było to lepiej poskładać...podaruje,podaruje troszeczke za dużo tego...pozdrawiam

Opublikowano

Takie cóś to trzeba w odpowiedniej scenerii odczytać pięknie wykaligrafowane swojemu kochanemu albo nagrać na cd, niech sobie puszcza i się ekstazuje. W żadnym wypadku tej "serenady" nie należy pokazywać osobom postronnym, ktre w wierszu nie mają nic do szukania.

l.

Opublikowano

Jest sztuką napisanie wiersza rymowanego.Choć on dzisiaj nie w modzie
ale słowa,które piszesz są piękne,zawierają ogrom uczuć.Jestem zdania,że czasami i rymy upiększają wiersz, wcale nie musi być gorszy od innego pisania.Myślę,że mogłabyś popracować nad ostatnią zwrotką
trochę rymy mi nie grają z całością.Może się mylę.Ale ogólnie podoba mi się Twój wiersz,jescze masz przed sobą tyle "ogrodów poezji"
Pozdrawiam

Opublikowano

ŻYCZENIE

Teraz chciałabym abyś spadł
Burzą deszczu na mnie

Nie pragnę już nieba szkarłatu
I nie chcę śpiewu ptaków
Pragnę skoczyć i odbić się od chmury

Chcę upaść
I jeszcze raz wzbić się do góry

Chcę tak skakać ze złości
Z braku miłości
I z własnej bezsilności

To tak a propos...

Catalina, co już siły ni ma...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Kiedy umrę, mnie nie chowajcie, tylko prochy me wiatrom oddajcie.  Miast ginąć w nieznanym rzędzie, niech burze poniosą je wszędzie, aż ślad mój waszym się stanie.   Bo kiedy umrę, ja być nie przestanę, tylko wspomnieniem waszym się stanę. Jednym miłym, kochanym, innym znów mniej zrozumianym, a jeszcze gdzie i mocno zgorzkniałym.   Więc zamiast chować, odpust mi dajcie: od nieczułości i bezzrozumienia, od win minionych, czasów straconych, co ich nie dałem, a tak pożądałem. Od bezsilnosci i niezaistnienia niech mnie umyją wiosenne deszcze. I światłograniem w strudze słońca niech się stanę, we wszystkich kolorach, losem rozdanych wzorach, gdzie bywać chciałem, odwagi nie miałem, osiądę teraz skroplonym kurzem. Smugą cienia wam zagram na murze. Ku zadziweniu i dla przebudzenia, dla nowej myśli wskrzeszenia śladem palca na szybie was wzruszę i odpocznę na chwilę waszym przebaczeniem zanim dalej w drogę wyruszę. I żył będę, bo muszę. Tylko odpust mi dajcie.
    • Najwolniej jak się da: pędem.  Przez życie idziemy razem: całkowicie sami.  Cofając się wstecz widzimy przyszłość:  pałęta się gdzieś ze wspomnieniami.  Tuż przy nas kroczy Bóg: widoczny w swej niewidzialnej odsłonie.  A człowiek? Dziś jakoś bardziej w siebie wierzy: w przyciasnej cierniowej koronie ...     
    • Każdy dzień dla mnie to jak łza nad pudełkiem wybrakowanych puzli. Zastanawiam się nad ludzkością, nad tym, z czego wynikła i czego jest rezultatem. Możliwe, że jednak pomyłki. No bo skąd się bierze ten samopowielający wzorzec, gdzie co -nty człowiek na ziemi jest "niedopasowany," " niekompatybilny," nie trafia "na swojego," odstaje od przyjętych norm i "nie ma dla niego miejsca"? Człowiek szuka i nie ma, nie może odnaleźć siebie w kilku miliardach innych poszukujących.  ... Czego? Chciałabym po prostu usiąść kiedyś w barze i zamówić lustro. I niech przysiądzie się do mnie ten, kto zamówił to samo ... (Z tego właśnie powodu z reguły omijam bary.) Wolę śnić o granatowych łabędziach - tylko dlatego, że nie wiem, w jakim kolorze jest antracyt Wolę cofać się do przodu - wiem, dokąd wracają błędy.  Wolę być otwarcie zamknięta - w końcu każdy może podejść i sam sobie otworzyć. Kiedy mijam ludzkość, nigdy się nie rozpoznajemy, nie witamy, nie pytamy o samopoczucie.  Kupiłam dziś belę jedwabiu i właśnie upycham ją do butonierki Boga, który jasno mówi, że "nie szata zdobi człowieka."  Odwracam się, by jeszcze raz na Niego spojrzeć.  Bardzo przystojny.  Podejrzanie ludzki! Kaszmir. Z metra.
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @Wochen Jesiennie i ten szelest litości niesłyszany odbija się echem.
    • Literatura to jedyna religia, której Dekalog przykazuje kłamstwo w dowolnych konfiguracjach i kontekstach.     
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...