Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

W nylonowych oczach
kręci się tekturowe życie.
Drabinę sumienia
połamały wspomnienia.
W temperówce ukryłem przyjaźń.
Ołówkiem zamazałem przeszłość.
Plasteliną modeluje swoje serce
w które kiedyś tchnę życie.
Nakrętką od butelki
wyznaczam przeznaczenie.
Koślawe dłonie
złożyły się do modlitwy.
Nikt mnie już nie słyszy
w plastikowej ciszy.

Opublikowano

tyle w tym wierszu takich słów popularnych, takie przekrojowe zestawienie, tego co w ostatnich miesiącach (latach) na topie ;)

rwane rymy małych lotów (sumiemia - wspomnienia, słyszy - ciszy, etc.)

praktycznie nic odkrywczego,
ani ciekawego,

Pozdrawiam,
Kai Fist

Opublikowano

nie rozumiem słowa popularne co to znaczy na topie czyli od np. Mickiewicza w góre wszyscy piszą słowa na topie...słowa wspomninia, ciszy co mam tych słów nie używać bo są na topie ten komentarz do mnie nie przemawia...oczewiście szanuje Twoje zdanie od jutra piszę słowa co nie są na topie jak: łódź podwodna sokowirówka itp. a nich ktoś mi w wierszu użyje słowo cisza!!!

Opublikowano

No właśnie iście trafiona to myśl – przedszkole dla dorosłych ..
To wiersz o wielkiej samotności ....o inności o braku tolerancji i akceptacji ...
Każdy z nas jest sam ...

Wiele uczuć ... proszę tak dalej

Pozdrawiam L.G.

Opublikowano

Panie Leonie dziękuje za te słowa wiele dla mnie znaczą tym bardziej iż Pańskie wiersze są ujmujące..ten komentarz jest dla mnie bardzo ważny

Opublikowano

nagromadzenie przymiotników świadczy o wierszu...chyba nie..staram się zwracać uwagę na przesłanie..prawde..uczucia..a wydaje mi się dziwne szukać i liczyć przymiotniki...prosze ocenić wiersze znanych poetów ciekawe czy ktoś liczy przymiotniki..oczewiście szanuje Twoje zdanie i dziękuje za komentarz

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


problem polega na tym, że przesłanie jest zakopane tak głeboko pod samo - rzucającymi się w oczy przymiotnikami (nie przyszłoby mi do głowy, by je liczyć :D), że nie mogę się do niego dostać - to męczące. próbował Pan kiedyś prościej??
pozdrawiam
Opublikowano

taki mam styl...by każdy interpretował to troszeczke na swój sposób a myśl zawarta w wierszu powoli odkrywała jego tajemnice...Pan Leon zrozumiał..bez obrazy :-)..o to chodzi, że myśli zakopujemy w słowach..wiersz można wtedy przeczytać kilka razy...pozdrawiam Marcin

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


nigdzie nie napisałam, że nie rozumiem tego utworu ;)
w ocenie - napisałam o formie wiersza, nie o przesłaniu...a ta akurat specjalnie do mnie nie przemawia.
bardzo dobrze, że broni Pan swojego "dziecka"
pozdrawiam serdecznie
[sub]Tekst był edytowany przez Ona Kot dnia 02-08-2004 12:41.[/sub]
Opublikowano

dziękuje za wszystkie komentarze...niektóre rozważe niektóre nie :-)...pozdrawiam i czekam na następne pa

Opublikowano

może jeszcze jakiś komentarz na osłodę duszy lub też kubeł zimnej wody na głowę heh :-)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Między zaułkami duszy znalazłaś dla siebie miejsce i nic siłą Cię nie ruszy  Znając każdy mój zakątek,  wszystkie piętra, zmartwień, myśli  Krzyczysz z całych piersi i czekasz aż echo wybrzmi    Po omacku, zagubiony, trafiłem na twoją rękę  Z lękiem, że Cię stracę trzymam mocno  Jak tylko potrafię  Choćby zgasło słońce i zabrali nam powietrze  Ciemną nocą rozniecimy żar na lepsze  Dni, wieczory i poranki    Wiedząc, że nikomu winny nic nie jestem Zmieniam los swój prostym gestem  Wyławiam echo znajomego hałasu  Tak słodkiego dla mnie i gorzkiego  Jak owoc impasu    Ciepły głos, choć tak bliski jeszcze niedawno  Dziś tak jest daleko  I słyszę ledwo, jak jego dźwięk odbija się  po kamienicach duszy  Smutne , samotne echo  Kto ma je usłyszeć  Kto nastawi uszy  Odkrzyczy z nadzieją, że krzyk ten wykruszy  Mury , łańcuchy i nasze kajdany    Smutne, samotne credo Opuszczone wyznanie wiary  Czy jest ktoś, kto powie, jak bardzo niechciany  Może czuć się stary but bez pary    Czy jego stracie bez miary  Ktoś poradzi ?     Więc wszystkiego tu pełno, tylko Ciebie tu brak  Bez Ciebie nie mam już celu, jak statek bez morza  Opuszczony wrak    I dość mi już tego błądzenia  Od dawna jestem w twoim polu rażenia  Dalej mam oparzenia po Twoim dotyku Bez chwili wytchnienia w doznań Bałtyku  Promyku nadziei    Słodkie są dla mnie moje rany  Lecz nie dam się zranić  Nie zatracę miary  Sama odszyfruj mi swoje zamiary  Bo gubię się w Tobie, jak żeglarz bez mapy  Nudzą mnie puste atrapy A ty wśród nich, jak bunt bez utraty Harmonii Jak ogień, który nie parzy, lecz koi i grzeje  Więc w ciszy sie śmieje, skręcając w kolejną aleję  Swojej świadomości, czekając twojej wiadomości    A ty ,niemy aniele , nieś echo w swoim ciele  Mając nadzieję że dotrze w zaułki duszy   
    • @violetta A mój drugi Tomik Poezji polubisz-:)Właśnie widzę w Zapowiedziach…mój zielony kolor okładki…i cieszę się bardzo-:) @Alicja_Wysocka „ Na krańcach klawiatury” być może jesteśmy ( tego nie wie nikt)a jednak czujemy ..pisząc gupimy i znajdujemy aby znowu zgubić na chwilę ( wierzymy) pióra…i ten Twój wiersz ..moja zapowiedż drugiego Tomiku ach

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      ..wzruszyłam się.Może to tylko deszcz…
    • myślenie mi dokucza bo zapomniałem o czym zapomniałem   mój cień się śmieje wiatr chyba też bawi ich to   żona głowę meczy wmawia mi że sie starzeje   a ja tak po ludzku po prostu o czymś zapomniałem   ale to odnajdę pokaże im że to wypadkowa   swój cień podepczę wiatr przegonie się uśmiechnę
    • @violettaOch, Violka, a mnie deszczyk ubiera we wzruszenia i rozbiera do gołosłowia - to jest na chwilę pisania Mistrz Magii. Pozdrawiam :)   @Bożena De-Tre Bożenko, jak pięknie to opisałaś - parasol, ławka, i deszcz, który rozrzuca pióra z dłoni... To już sama poezja. Dziękuję Ci za tak obrazowe, ciepłe słowa. Deszcz we Wrocławiu musiał się wzruszyć razem z Tobą :)  Ukłony! @lena2_, dziękuję
    • @Bożena De-Tre kapuśniaczek wiosenny bardzo lubię:)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...