Scieżka Ahasvera - apoteoza (sonet)

[adolf]

Napisałbyś cokolwiek, gdyby wiatr ptasie pióro
W kałamarz światła – Słońce wrzucił aby dokończyć
Ten niedopowiedziany zachodów, wschodów urok
I zaszył całkowicie w niebieskiej go opończy.

Gdybyś znał zakończenie każdego wersu – drogi
Co jest na miarę wiersza, lecz w nim poezji nie ma
Wiedział, że przemijanie wynikiem klaustrofobii
Przestrzeni jest bezdomnej, dla której brakło... miejsca

Gdy każde życie kończy niebieska kropka nieba
Wielką literą Boga otwierając zaświaty
I rzeźbą twoich czynów strumyki są powietrza

Nie ważne są więc cele, nie wiąż ich siatką mapy
Lecz ważna w życiu droga i w piasku słabe ślady
Pamiętaj: bądź Odysem… lecz nie odnajdź Itaki

[Sfinks13]

Adolf u Ciebie jak zawsze klasyka poezji zawsze mi się twoje wiersze podobają , gdyż głębokie przesłania niosą

serdecznie

13

[LadyC]

Czy chodzi o Ahasvera - legendarnego wędrowca Żydowskiego?

Tekst mnie zatrzymał nie tylko tytułem.
Podoba mi się zakończenie.
Tak myślę, że jednak o tego wędrowca chodzi.
Bo sięgasz i do Odysa, ciekawy kontrast.
Przestrzenny wiersz.