Odrodzenie

[Damian Augustowski]

Znów otworzyłem okno, stając na parapecie spojrzałem za siebie

Ze ścian ściekały myśli, pod łóżkiem lękliwie chowały się wspomnienia,

Na meblach resztki koloru i obwisłej farby, nic dziwnego tyle w nich ukrytych sekretów

Wciąż wilgotny dywan od świeżo wylanych łez, tak mało tych ze szczęścia

Na wytartych panelach, ząb czasu zakryła krew i resztki skóry

Przez pokój wciąż przetaczają się duchy przeszłości, sylwetki moje i rodziny

Wydarzenia o których nie opowiedzą ściany i ja sam nigdy nie wspomnę

Wszyscy stają i spoglądają na mnie ze smutkiem, żalem, tęsknotą

Nie proszą o wybaczenie, ja również, chcę odejść

Nawet postrzępiony koc na łóżku nie kusi nadzieją na spokój, wieczny sen

Odwracam się, ktoś woła, ktoś krzyczy, ja patrzę i słucham

Nie ich, nigdy więcej siebie, słucham i widzę to co będzie

Daję krok naprzód i nie spadam, nie mogę odbijam się od dna i lecę…..

Do Ciebie.