Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano
popatrz ludzie jacyś nieszczęśliwi
jak kruk przy Eliaszu, co się stanie
z ludźmi(..)


biegnie pies przed nogą
trzymany na smyczy
ty bez
wolną ścieżką prowadzony,mówisz
doświadczenie, wystarczy
byś był

pijaństwa które przerasta też
rak nie pytał o zgodę mamy
ołówki wciąż ostrzone bo
łamią się
rodzeństwa koleje naprzemienne
zwalniają gniazda i zakładają
jedne bardziej luźne drugie zwarte

z którego nie kruszą się liście na
łące stożki siana i zboża falują
a ja wciąż w pociągu
z głową w makach chabrach
jadę do domu
Opublikowano

Pamiętam z warsztatu; komentowałam i podtrzymuję;
teraz zatrzymałam się na dłużej nad kursywą

popatrz ludzie jacyś nieszczęśliwi
jak kruk przy Eliaszu, co się stanie
z ludźmi(..)


tak, mimo zmęczenia, trzeba iść do ludzi z sercem,
z dobrą nowiną, kruk-posłaniec posili i dalej w drogę,
tam czekają nieszczęśliwi...i Eliasz poszedł...

Judytko, przepięknie! A kursywa jest mi bardzo bliska,
dotyka ważnych wydarzeń z osobistego życia...
dziękuję :)

serdecznie pozdrawiam :)))

Opublikowano

bardzo wzrusza mnie ten tekst
i delikatnie uderza w dzwonki moich emocji/wspomnień
jestem nim poważnie wzruszona
zatrzymuje w biegu
skłania do refleksji

dziękuję tylko bo temat tak dostojny że nie wypada go przegadać
pomilczę i przeczytam ponownie

miłego dnia życzę

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Wiesławie serdecznie Ci dziękuję za odwiedziny
i tym bardziej pochlebną opinię, bo w W było
gorąco ciut, mm..a mogłam jeszcze wpleść
dźwięk trawy(:J.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



dziękuję serdecznie Kamertonko, że zajrzałaś również
i tak piękny ślad, to teraz i ja się poważnie wzruszyłam,
J. (: wzajemnie
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



a jak z lasu to depcz Ewo
te ścieżyny
tam jest super, więc radośnie dziękuję za odwiedziny,

"przyleciały do miasteczka
anioły,jeden chyba bardziej dziki,
drugi bardziej oswojony,zmęczony
i rzadziej się śmieje
gości z nieba nam potrzeba
choć trochę się rozchmurzyły
trzeba nam anielskiej siły"

serdecznie J.(:
Opublikowano

Czytalam też w W, komentarz piszę dopiero teraz.
Obok tego wiersza nie można przejść obojętnie,
porusza swoim przekazem, zapisuje się w pamięci.
Jest bardzo w Twoim stylu, lingwiści, pewnie by mieli
do niego uwagi; urwane zdanie, dziwny język,
a jednak ma to swój urok, jest niepowtarzalne.
Zauważyłam, że w niektórych Twoich wierszach
powtarza się motyw ołówków (kredek), porównań do nich.
Może się mylę, ale możliwe, że one określają jakiś szczgólny
symbol, może domu?
Jednym słowem, a właściwie dwoma: podoba się!
Serdecznie pozdrawiam z uściskami
- baba

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




dzięki Babo Izbo za odwiedziny i przemiłe słowa uznania,
że jesteś tu,
te ołówki to weszły mi zdaje się w krew(: no cóż(...)
lingwistą ja nie jestem, więc mogą mieć(:,
serdecznie również i z uściskami, J.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @tie-break Bardzo poruszający wiersz o byciu w zawieszeniu, w oczekiwaniu, niby blisko cudzego ciepła, ale jakby zawsze odrobinę za późno, za szybą. Puenta jest pięknie skromna i boli dokładnie tyle, ile trzeba.
    • Gwiaździsta pożoga przegarnia łan podnieba, pnącze ognia rozciągając się w mętną kolumnę powietrza szczelnego jak czerń tuląca trumnę, nad jaką wisi słońca wykluta maceba.   Jestem tu — w owalu światła, u brzegu kresu, niemy, choć głośny; ślepy, choć nadal widoczny; bladym palcem naznaczam szept na ustach mroczny, jak zapis dni ludzkich na krawędzi limesu.
    • Zawsze zbyt późno gdzieś przychodzę. Latarnia dławi się od światła. Przynoszę moje śmieszne słowa i karmię nimi obce gniazda.   Dawne ogniska wciąż się jarzą, nie pozwalają mi wejść dalej, niż do zacisza wiatrołapu, gdzie tylko letarg czeka na mnie.   Patrzę na ślady innych cieni, które tu przecież są u siebie; słyszę ich głosy, gdy gorąco pragną się splatać z twoim śmiechem.   Zawsze rozumiem, zawsze czekam, z niewidzialnością pogodzony, bo może jeszcze, może kiedyś - ktoś szerzej jasne drzwi otworzy.   A to co moje, deszczem spływa, jak mgliste krople - z drzew bezlistnych, a to co daję - na stracenie - skrzętnie upycha noc w klepsydry.   Byłem pomyłką od początku, będę pomyłką aż do końca, zawsze zbyt późno gdzieś przychodzę,  by odbić blask cudzego ognia.    
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      O, tak.  
    • @Mitylene   Wspomnienie twojego imienia   (Autor tekstu: Chris Rea)   Czas upływa I każda jedna łza Musiała już dawno wyschnąć I samotne noce Stały się dziwną formą akceptacji I minęły lata Zupełnie jak mówi stara pieśń Ból z czasem się zaleczył Nie mógł przecież wiecznie trwać Ale przyjaciel Jak głupiec wspomniał twoje imię Słoneczne dni, pijane noce Uśmiechasz się i mówisz "wszystko jest w porządku" Ale zimny, zimny deszcz Na wspomnienie twojego imienia Wybacz mi proszę Jeśli wzruszę ramionami Kiedy będę uspokajał swoich przyjaciół Starzejąc się To nie tak, że jestem zimniejszy niż wcześniej Stałem się po prostu tak dobry w ukrywaniu Tego co czuję bez drgnięcia (mrugnięcia powieką)   Wiesz, jest nadal tak samo Na wspomnienie twojego imienia    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...