Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

ile dróg przebytych

Judyt
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Judyt

Judyt

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano
popatrz ludzie jacyś nieszczęśliwi
jak kruk przy Eliaszu, co się stanie
z ludźmi(..)

biegnie pies przed nogą
trzymany na smyczy
ty bez
wolną ścieżką prowadzony,mówisz
doświadczenie, wystarczy
byś był

pijaństwa które przerasta też
rak nie pytał o zgodę mamy
ołówki wciąż ostrzone bo
łamią się
rodzeństwa koleje naprzemienne
zwalniają gniazda i zakładają
jedne bardziej luźne drugie zwarte

z którego nie kruszą się liście na
łące stożki siana i zboża falują
a ja wciąż w pociągu
z głową w makach chabrach
jadę do domu
teresa943

teresa943

Opublikowano
Opublikowano

Pamiętam z warsztatu; komentowałam i podtrzymuję;
teraz zatrzymałam się na dłużej nad kursywą

popatrz ludzie jacyś nieszczęśliwi
jak kruk przy Eliaszu, co się stanie
z ludźmi(..)

tak, mimo zmęczenia, trzeba iść do ludzi z sercem,
z dobrą nowiną, kruk-posłaniec posili i dalej w drogę,
tam czekają nieszczęśliwi...i Eliasz poszedł...

Judytko, przepięknie! A kursywa jest mi bardzo bliska,
dotyka ważnych wydarzeń z osobistego życia...
dziękuję :)

serdecznie pozdrawiam :)))

Kamertonka

Kamertonka

Opublikowano
Opublikowano

bardzo wzrusza mnie ten tekst
i delikatnie uderza w dzwonki moich emocji/wspomnień
jestem nim poważnie wzruszona
zatrzymuje w biegu
skłania do refleksji

dziękuję tylko bo temat tak dostojny że nie wypada go przegadać
pomilczę i przeczytam ponownie

miłego dnia życzę

Judyt

Judyt

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Wiesławie serdecznie Ci dziękuję za odwiedziny
i tym bardziej pochlebną opinię, bo w W było
gorąco ciut, mm..a mogłam jeszcze wpleść
dźwięk trawy(:J.
Judyt

Judyt

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



dziękuję serdecznie Kamertonko, że zajrzałaś również
i tak piękny ślad, to teraz i ja się poważnie wzruszyłam,
J. (: wzajemnie
Judyt

Judyt

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



a jak z lasu to depcz Ewo
te ścieżyny
tam jest super, więc radośnie dziękuję za odwiedziny,

"przyleciały do miasteczka
anioły,jeden chyba bardziej dziki,
drugi bardziej oswojony,zmęczony
i rzadziej się śmieje
gości z nieba nam potrzeba
choć trochę się rozchmurzyły
trzeba nam anielskiej siły"

serdecznie J.(:
Baba_Izba

Baba_Izba

Opublikowano
Opublikowano

Czytalam też w W, komentarz piszę dopiero teraz.
Obok tego wiersza nie można przejść obojętnie,
porusza swoim przekazem, zapisuje się w pamięci.
Jest bardzo w Twoim stylu, lingwiści, pewnie by mieli
do niego uwagi; urwane zdanie, dziwny język,
a jednak ma to swój urok, jest niepowtarzalne.
Zauważyłam, że w niektórych Twoich wierszach
powtarza się motyw ołówków (kredek), porównań do nich.
Może się mylę, ale możliwe, że one określają jakiś szczgólny
symbol, może domu?
Jednym słowem, a właściwie dwoma: podoba się!
Serdecznie pozdrawiam z uściskami
- baba

Judyt

Judyt

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




dzięki Babo Izbo za odwiedziny i przemiłe słowa uznania,
że jesteś tu,
te ołówki to weszły mi zdaje się w krew(: no cóż(...)
lingwistą ja nie jestem, więc mogą mieć(:,
serdecznie również i z uściskami, J.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • huzarc
      Dusza jak wiatr

      Przez huzarc · Opublikowano

      @Emilie Eve Stahl To wiersz, który porusza, jest czysty i uczciwy w swoim tonie. Czyta się go jak oddech, nic w nim nie zgrzyta, nic nie razi. To poezja wewnętrznego światła. Pozdrawiam.
    • huzarc
      Epifania

      Przez huzarc · Opublikowano

      @Berenika97 To bardzo dobry, dojrzały i konsekwentny wiersz, subtelny, zmysłowy, ale nie banalny, bardzo duchowy, lecz nie religijny wprost. Ma w sobie mistyczną intymność, która bardzo przemawia do nas.
    • viola arvensis
      Dusza jak wiatr

      Przez viola arvensis · Opublikowano

      @Emilie Eve Stahl bardzo mi się spodobał Twój wiersz, niecodzienny temat - dusza... Zamyśliłam się trochę a nie powinnam, bo siedzę w pracy nad dokumentami :)  Ale to akurat dobrze świadczy o wierszu :)   Pozdrowienia serdeczne. 
    • Simon Tracy
      Epifania

      Przez Simon Tracy · Opublikowano

      Lubię czytać tak sensualną poezję. Choć zupełnie jej nie rozumiem ani nie potrafię wczuć się w jej klimat.
    • Migrena
      Kraj pożyczonych snów

      Przez Migrena · Opublikowano

      Miasto pulsuje jak rana pod plastrem ciszy, a my - obywatele oddechu na raty - uczymy się żyć między reklamą a rachunkiem. Każdy poranek zaczyna się od długu wobec światła, które też już dawno nie świeci za darmo. Dentysta wierci w duszy przez ząb, czas kapie z kranu jak odsetki od bólu. Wiertło gra psalm o inflacji, a człowiek, ten zwykły, siedzi ze znieczuleniem w sercu i modli się, żeby znieczulenie nie przestało działać za szybko. W sklepach jabłka błyszczą jak monety, mięso patrzy jak urzędnik, chleb - święty chleb ! - leży na półce jak relikwia, bo nie każdego już stać na jego zapach. Masło zamieniło się w złoto, a woda - w rachunek sumienia. Na przystankach starcy czekają na autobus do lekarza, do grobu, do lepszego jutra - nikt nie wie, dokąd naprawdę jedzie ten kurs. Emeryt trzyma swoją marną emeryturę w słoiku po ogórkach na mieszkanie, w cukiernicy na lekarstwa, pod obrusem na życie. Chleb, mleko, ziemniak, a za dwa tygodnie kupi sobie ciastko za dwa pięćdziesiąt. Numerek w przychodni to dziś nowa forma modlitwy, bo ciało jest najdroższym kredytem, a empatia została wycofana z obiegu jak stary banknot o zbyt ludzkiej wartości. A oni - ci z góry, z marmuru i telewizji - śpią w fotelach zrobionych z cudzych pleców, piją szampan z ludzkiego potu, w kupionych z KPO jachtach i solariach dla kochających inaczej. Śmieją się ustami, które nigdy nie jadły taniego chleba. Ich słowa są jak ryby z martwej rzeki - pełne śluzu i obietnic, które gniją w powietrzu. Karmią się ciszą tłumu, tańczą na ruinach zamkniętych fabryk jak na weselu po pogrzebie. Złoto błyszczy im w oczach jak łzy ludzi, których nigdy nie spotkają. Każde ich zdanie - tłuszcz na języku, każdy gest - ość w gardle narodu. A my? My chodzimy po sklepach jak po cmentarzach, czytamy paragony jak epitafia. „Tu leżał sen o lepszym jutrze” - pisze drobnym drukiem pod datą zakupu. Nawet na cmentarzach zaczęli liczyć metry - mówią, że teraz mają chować ludzi na stojąco, żeby taniej wyszło, żeby ziemia się nie marnowała. Bo nawet po śmierci trzeba umieć oszczędzać. Na ulicach ludzie mijają się jak duchy, z rachunkami w oczodołach, z sercami pełnymi VAT-u, z duszami sprzedanymi w promocji 2 za 1. Domowe grzejniki milczą jak skarbonki po opróżnieniu, dzieci śpią w czapkach, a dziadek zakłada kufajkę z czasów Jaruzela, bo historia znów wróciła w wersji ekonomicznej. Zimno gryzie w palce jak głód, co nie ma już zębów, a dzieci rysują słońce, żeby ogrzać kuchnię. Wieczorami miasto płacze neonami, a człowiek kładzie się w łóżku jak w trumnie z pościeli z wyprzedaży. Śni o świecie, w którym współczucie ma zasięg większy niż Wi-Fi, a władza nie pożera własnych dzieci. Rano znów wstajemy. Myjemy twarze w wodzie, na którą nas nie stać, śniadanie jemy z poczuciem winy, że jeszcze żyjemy. Potem wychodzimy - do pracy, do lęku, do ciszy, która jako jedyna nie zdrożała. Bo tu, w kraju pożyczonych snów, nawet Bóg musi płacić rachunek za gaz, żeby świeciło niebo.    

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...