Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Z ołówkiem w ręku
jakby lepiej się myśli
liczę, przeliczam, podgryzam
skreślam, zakreślam
poprawiam

poduszkę wieczorem
pod palcami
brak

z ołówkiem w ręku
jakby lepiej się zasypia
jakby sny wyraźniejsze się snują
choć zmrok w kątach
pogania

z ołówkiem w ręku
jakby łatwiej wystukać
ostatnie S.O.S.
o wieko


24.05.2009
/bea

Opublikowano

Fajnie opisałaś swoje zmagania z...!
Ja piszę na czym popadnie...nawet pisałam na serwetce ,którą wytarłam usta...ale ważny jest zamysł...a co tam!Poezja górą!
Uściski!

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



aluna, to nie zmagania, to śmiertelna nuda.
a na serwtce kawiarnianej ktoś napisał mi niedawno wiersz czekając na mnie...
grunt, to mieć wyczucie czasu :)

buziak
/b
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Judyt, dzięki za wizytę.
nie miałam na myśłi przedstawienie wszystkich funkcji ołówka, bo pewnie za Macgajwerem parę innych by się znalazło ;)
ale... Autora, co to za mania wielkoliterowa?

pozdrawiam
/b
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Judyt, dzięki za wizytę.
nie miałam na myśłi przedstawienie wszystkich funkcji ołówka, bo pewnie za Macgajwerem parę innych by się znalazło ;)
ale... Autora, co to za mania wielkoliterowa?

pozdrawiam
/b

hmm..zdaje się że Autor pisane dużą literą odnosi się
po prostu do szacunku danej osoby; J.(:
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Judyt, dzięki za wizytę.
nie miałam na myśłi przedstawienie wszystkich funkcji ołówka, bo pewnie za Macgajwerem parę innych by się znalazło ;)
ale... Autora, co to za mania wielkoliterowa?

pozdrawiam
/b

hmm..zdaje się że Autor pisane dużą literą odnosi się
po prostu do szacunku danej osoby; J.(:


rozumiem, rozumiem i milo mi, ale widząc tyle Pań i Panów na orgu trochę już reaguję alergicznie na przerost wielkich liter. i tylko tyle. :)

dzięki piękne :)
/b
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



z ołówkiem bez ręki jakby trudniej napisać to, co się chce.. ;)
a na poważnie, jakby, bo cokolwiek może być pewne?

serdecznie
/chodząca niepewność..
Opublikowano

Nie wnikam w Twoje argumenty, lecz stwierdzam swoje i ,,jakby" to narzucasz czytelnikowi swoje myśli i poglądy tym wyrazem, że tak jest , lecz tak wcale być nie musi i dlatego ta uwaga, gdyż skoro piszesz to nie narzucaj światu swojego formatu a pozostaw wolny odbiór czytelnikowi. ,,Jakby baba miała wąsy" i co ? powstaje gdybanie i stosowanie takich wyrazów zawsze prowadzi do nieskończoności lub niedokończonego stwierdzenia. Myślę, ze teraz zrozumiesz o co mi chodzi, a skoro uważasz, że masz rację to nie ma sprawy, gdyż ja tylko sugeruję, a ty jako pisarz(rka) zrobisz jak uważasz

serdecznie

13

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Sfinksie,
cenię sobie każdą wypowiedź, szczególnie rzeczową. rozumiem o co Ci chodzi, to tak, jakby facet prosił o rekę w grzecznościowym trybie przypuszczającym. łapię. ale do zmiany musialabym się wewnętrznie przekonać. każda uwaga, jaką zbieram pod wierszami gdzieś tam sobie kiełkuje i rośnie. z pewnością bedize miala wpływ na przyszle wiersze, a czy zmienię ten, to jescze nie wiem.ale dziękuję bardzo za podzielenie się uwagą.
zapraszam pod kolejne wiersze :)
/b
Opublikowano

ok podoba mi się Twój styl , a mało mam pisarzy do których często zaglądam, gdyż pisanie to jedno, ale przesłanie to już inna sprawa, czyli sens zawatry w wierszopisie i ba zazwyczaj nie dyskutuję z tymi, co kierują się ,,moja poezja jest najlepsza, gdyż fanatyz to choroba" i tego motta nie uważam

serdecznie i ciepło, a lubię służyć radą, gdyż czasami warto uratować fajny wiersz

13

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



jakby jest uniknieciem dosłowności.
bo czy to nie wstyd, że do myślenia potrzebny jest ołówek w ręku.
peel nie może się przyznać do takiej groteski. mówiąc jakby unika konsekwencji związanych z jednoznacznością, pozbywa się wymiaru rzeczywistego na rzecz mentalnego.
zauważ , z ołówkiem też nie zasypia i wogóle czy zasypia? bo przeciez jest w trybie jakby... a ostatnia część z wiekiem, tylko pozbawiona doslowności ma sens, inaczej brzmiałaby śmiesznie.

tak uważam.
pisałam z marszu intuicyjnie, ale po zastanowieniu uważam, że słusznie.
niemniej jestem gotowa do dyskusji :)
czasem warto uratować nawet frgment duszy
/ ;)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • gdzie mam szukać  by znaleźć kram w którym sprzedaje tajemniczy ktoś kto ma to czego szukam   szukam od lat po całym świecie chcąc odkupić to co zgubiłem co powinno być moje   czyli ostatnie niespełnione  które w dzieciństwie wywróżyła mi cyganka z tajemniczych kart  
    • A mera harem? Ot, Amora aromat to.
    • „Obłoki dostały burzowe pióropusze.” W życiu muszę…      
    • Tylu pyta, a przecież jest o co. Tylu nie odpowiada, a przecież próbuje i to zupełnie nieudolnie. Krążymy więc jak ufo wśród wielu pytań, na które nie ma odpowiedzi. Nobody knows that!! Odpowiedzi proszę nie mylić z opowieścią, bo każdy tutaj opowiada. Niektórzy nawet robią to całkiem przekonująco, co również i ponadto nieco komplikuje nasze sprawy. Mawiają, że ogólnie nie jest łatwo i najprawdopodobniej mają rację.   Warszawa – Stegny, 05.08.2025r.
    • Skąd mogłeś wiedzieć, że to będzie ostatni raz? Ostatnia prośba, ostatni dotyk. Byłeś pewny, że masz czas – przecież zawsze jest jutro. Zawsze jeszcze można wrócić, dokończyć rozmowę, naprawić milczenie. Tak myślałeś. Za bardzo patrzyłeś w to, co przed tobą, żeby zobaczyć to, co już miało odejść. Trzęsącą się ręką dotknęła Twojego policzka. – Usiądź ze mną chwileczkę powiedziała cicho. – Nie teraz. Jak wrócę. Spieszę się bardzo – odpowiedziałeś. Pocałowałeś ją szybko w czoło i wyszedłeś. Jeszcze przez chwilę stałeś w korytarzu, z dłonią na klamce, jakby coś cię tam trzymało. Może jej spojrzenie. Może cień słów, których już nie zdążyła wypowiedzieć. Gdybyś tylko wiedział… Przecież to nie było takie pilne! Czujesz jeszcze jej ciepłą dłoń na swojej twarzy. Wtedy nie zawróciłeś. Dziś zrobiłbyś to bez wahania. Ale dziś – już jej nie usłyszysz. W pokoju pusto, choć wszystko jest. Szal zawieszony na oparciu fotela. Książka otwarta na stronie, której już nie przeczyta. Filiżanka z herbatą, której łyk był ostatnim. Jak kruche są te chwile, których się nie zauważa – dopóki nie odejdą razem z człowiekiem. Klękasz przy jej łóżku, tak jak wtedy, gdy byłeś mały i udawałeś, że niczego się nie boisz. Dłoń, którą trzymasz w myślach, już zgasła. Ale pamięć o niej palić się będzie długo. – Przepraszam, mamo – wyszeptałeś. – Spóźniłem się. Chciałbyś wierzyć, że gdzieś tam to usłyszy. Może tam, gdzie teraz jest, nie ma już pośpiechu. Nie ma „później” ani „za chwilę”. Jest tylko spokój, który niczego już nie potrzebuje. I może właśnie tam, w tej ciszy, słowa Twoje naprawdę do niej dotarły. Bo miłość – nawet ta spóźniona – znajduje drogę. A serce matki, choć ucichło, pamięta wszystko.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...