Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

o poranku zamknęłaś oczęta
w chmury rydwanem pędziłaś
ciemność okryła rodzinny dom
który zamarł razem ze mną

wonne róże martwe się stały
winorośl zwiędła tuląc drzewa
w piaskownicy leżą zabawki
lecz ciebie w ogrodzie nie ma

przez łzy widzę żwawą postać
która śpiewa i głośno się śmieje
proszę nie wsiadaj do zaprzęgu
cisza przerywa żałobne milczenie

  • Odpowiedzi 62
  • Dodano
  • Ostatniej odpowiedzi

Top użytkownicy w tym temacie

Opublikowano

no nie, dla mnie cudo! wzruszyłam się do łeż...znam to uczucie aż za dobrze, na razie nie zinterpretuję, muszę z tym się przespać...jedno strzelę: "odjechała" rydwanem matka lub żona, a najprawdopodobniej córeczka (te zabawki w piaskownicy);

serdecznie pozdrawiam :):)

Opublikowano

Lady C Płakać to nie wstyd, a wręcz przeciwnie, a uczenie dziecka typu ,, nie płacz" jesteś chłopcem jest błędnym pojęciem i dobrze nie wróży, gdyż to jest wpajanie przez rodziców nie okazywanie uczuć, co ma w sobie złe następstwa w wychowaniu. Jednak odnośnie mojej osoby , to popieram Twoje zdanie

serdecznie i ciepło

13

Opublikowano

otto m skoro, tylko czytasz do ,, oczęta", to żegnam i napisz do Miodka on zapewne Ci odpowie skąd w j polskim wzięły się takie słowa, jak ,, oczęta", a tak dokładnie skąd wzięła się pieszczotliwość tego słowa

serdecznie

13

Opublikowano

same ,,oczęta'' to jeszcze nie dramat;) w sumie moze byc:) Ja bym po pierwsze- zlikwidowała szki przestawne, bo kłuja w oczy. W rymowanych sie je dopuszcza, ale u Ciebie jakos bardzo raza...po drugie ostatni wers bym w każdej zwrotce skróciła...wtedy podkreslisz rym- tylko musi byc konsekwentnie w każdej.W sumie mnie zaciekawil wiersz, ale spore przerobki bym sugerowała...pozdr.

Opublikowano

Sfinksie swoim wierszem uderzyłeś w najsmutniejsze struny mojej duszy
pozwól że zamiast komentarza jako odpowiedź na Twój wiersz napiszę Ci swój

w klatce czasu

na Twoich warkoczach
tańczyły motyle
na policzku
nosiłaś ślad uśmiechu mamy
falbanka sukienki
trzepotała w podskokach
białe obłoki
spływały na różdżkę
przyklejoną do Twojej ręki

omijam sprzedawców
waty cukrowej
nie kupuję szminki
motyle umarły
bo nie ma warkoczy

pozdrawiam serdecznie

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



o to to ... Też mnie to intryguje.

Strasznie płaczliwe to wszystko, a
[quote]wzruszyłam się do łeż
i
[quote] Sfinksie swoim wierszem uderzyłeś w najsmutniejsze struny mojej duszy
Prowadzi do Konkluzji że, albo ja jestem przeraźliwie infantylny, albo Panie są ekstremalnie stare.

Przy całym szacunku dla autora (który wydaje się być sympatyczny), takich wierszyków w tym tygodniu przeczytałem czterdzieśći, a jest środa !
Te wszystkie smutne wiersze o samotności są dla emerytów, ew. gimnazjalistów i nie wolno kurwa takiego czegoś publicznie uskuteczniać !


Pozdrawiam
Zuzia
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Popieram Cię Pablo, choć wydaje mi się, że najlepiej, takie komentarze ignorować, bo nie są warte, by im poświęcać czas. A wiersz "13" jest po prostu z życia i dotyczyc może zarówno starych jak i młodych.

Prżepraszam Cię Sfiksie, że pod Twoim wierszem odnoszę się do "owego" komentarza, ale po prostu nie mogłam się powstrzymać i poparłam wypowiedź Pabla.

pozdrówki
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Bardzo wielkie dzięki za sugestie jednak mogę zmienić szyk w wersie ,,wonne róże martwe się stały", gdyż już i tak występuje inwersja czasownikowa ale co do skrócenia ostatnich wersów to mam wątpliwość odnośnie stracenia rytmu. Jednak Ty jako znawczyni poezji może mi przedstawisz przykład skrócenia wersu oczywiście, to prośba, bo sam nie podołam

serdecznie

13
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




zaprawde jest to piękny wiersz aż mi struna przy harfie pękła, piękna przenośnia warkocze i motyle, a piękno w tym wierszu, to cieknące liryczne łzy

serdecznie i ciepło

13
Opublikowano

Zuzia ciekawa jest Twoja wypowiedz, a jeszcze ciekawszy napis pod nikiem Adama, który jest odnośnikiem do Szekspira, więc zastanawia mnie dlaczego okrywasz się szekspirowskim teatrem jako Twoje motto. Szekspir stworzył dramat, a to nic innego jak tragizm, którego do dziś nikt nie pokonał, a Twoja wypowiedz kieruje mnie w stronę komedii, czyli Molier. Może zmień motto na Harpagon

Jedna rada nie ubliżaj nikomu ze względu wieku, bo tym ujmujesz swoją godność i okazujesz, że nie masz szacunku do własnej osoby, gdyż nie masz do innych.

13

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Witaj Pablo dziękuję ze odwiedziłeś marnego literata i taka to czytających zapłata:):):):)wiesz czasami sam się do siebie śmieję z komentarzy ale cóż zrobić każdy ma prawo do wypowiedzi. Jedno Ci zdradzę ten portal jest taki, że gdybyś nawet napisał lepiej niż Szymborska, czy Miłosz sławy polskiej liryki to i tak zostaniesz zbesztany z każdej strony. To są anomalia tego orga, gdyż zamiast wspierać młodych poetów, to zazwyczaj się ich zniechęca do pisania, a to dobrze nie wróży wspólczesnej literaturze. Ja już się przestałem tym przejmować, ale czasami się zastanawiam dlaczego tak jest odpowiedz jest prosta : zazdrość , zawiść, brak obiektywizmu, a najważniejsze, gdzie u tutejszych poetów zatracił się humanitaryzm i wykształcenie, gdyż żadny mędrzec nie jest wstanie przekreślić niczego, bo nie może, gdyż skoro myśli to pewnie o tym wie

serdecznie i z całym szacunkiem

13
Opublikowano

Krysiu nie musisz przepraszać, a pisz co chcesz pod moimi wierszami:):):)Jakby nie było to jesteś krytyk

Białogłowo! Twoje oczęta są tak urocze
jakem asan na zdrowie starkę wznoszę:):):)

w tym tkwi kwiecista polska mowa i chwała jej za tyle słów,
gdyż inne kultury nie mają takich wiesennych bzów

serdecznie i ciepło

13

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Szekspir to jest tam mocno drugorzędny.
Google: Himilsbach (potem Google: Maklakiewicz)


Kajam się (troche), ale po trosze mnie dalej "najsmutniejsze struny mojej duszy" łaskoczą :]




Nie no dobra, dalej uważam "najsmutniejsze struny mojej duszy" za najbardziej durnowaty kawałek jaki przeczytałem od czasów swoich z gimnazjum.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się



  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @klaks Porwałeś mnie już drugą bajką

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Pozdrawiam serdecznie!
    • @klaks Mamy już więc dwie sławne pszczółki: Zosia i Maja. :-)))
    • @LeszczymPoezja, Proza i Promocja - wszystkie na jedną literę.  Ja tam myślę, że z którąś wreszcie się dogadasz :) 
    • Zobacz, spójrz… Oto moje usta. Moje dłonie. Zimno mi. Zimno mi w tej wilgoci. W tej dżdżystej aurze jesieni. Dotknij, a poczujesz. I jak? Mówiłem. Zimne to wszystko, prawda? Tak zimne jak bryłki lodu. I te palce zimne, jak palce mojej nieżywej już matki. Tutaj jest wiatr. I szum schodzący z nagich gałęzi drzew. Idący w liście, co u stóp mych się kręcą. W korzenie. Czuję w wilgotnych włosach twoją dłoń. Twoje palce przechodzące na wskroś. I znowu od początku…   Idę przez te obszary ciszy nagle zbudzonej. Przez ten cichy ciąg zdarzeń. Przez te długie bardzo strumienie czasu. Idę długo tymi korytarzami. Idę w daleki ląd zapomnianych twarzy. Które na końcu. Które tam bardzo… Na końcu...   Ty wiesz. I ja wiem. Wiemy wszystko. Wiesz, prawda? Wiesz wszystko, co chcielibyśmy sobie powiedzieć. Ale nie powiemy już nigdy, chyba że we śnie.   Tutaj, gdzieś. Pomiędzy drzewami. We śnie. Szliśmy. Idziemy. I będziemy szli. I jeszcze…   Kolejny krok. Kolejny…   Zderzam się ze ścianą w pokoju ciemnym i pustym. Odwracam się. I widzę. Patrzę. Szukam… Ze ścian wyciągają się ręce. Czyjeś ramiona. Te ręce zimne. Te dłonie. Te palce… Jakby twoje, które wciąż mnie przywałują gestami.   Zapalam świece. Gwiazdy płoną na niebie. Pomiędzy chmurami, w których jaśnieją snopy odchodzącego deszczu. Tutaj i tam. Odsłaniam zasłony. Szeroko. Firanki na moich skroniach w powiewie otwartego okna. Głaszczą. Łaskoczą. Łaszą się. Przymilają z milczącym kwileniem zmiłowania. Tam wysoko. Na niebie. Na suficie płomyki drgają od zimna. Na szafie jakiś zakurzony kufer nie ruszany przez lata. I wszystko majaczy. Rozpływa się i scala. I migocze, i szumi bardziej jeszcze. I jeszcze…   Lekki trzask podłogi przechodzi w tej ciszy i znika. Ktoś tu, widać, był przed chwilą. Lecz cisza. Cisza. Cisza znowu w tobie. I we mnie. I wszędzie. I jeszcze… Odgłosy jakieś przechodzą. Błądzą wewnątrz naszych ciał złączonych pustką.. I drżą w nas jeszcze… Tak bardzo długo… Jeszcze...   Jesteś tu jeszcze?   Wiesz, ja tu byłem. Czekałem. Albowiem istnieję już tylko w czasie przeszłym. W teraźniejszym kurz okrywa portrety pergaminowych twarzy. Wśród pajęczyn. Na ścianach. W półmroku. W piskliwym szumie gorączki. W ciszy absolutnej. W takiej ciszy dookolnej. Wszędzie. I wszędzie. Która się kryje, i która wyłania się zewsząd. Z każdej szczeliny. Pęknięcia. Spod każdej drzazgi, co wbija się pod paznokieć z ostrym ukłuciem, podczas przeciągania w jakimś napadzie wierzchem palców po drzwiach drewnianych. Po podłodze. Po listwach cokołów… Po pólkach pełnych martwych książek. Zaplamionych. Na okładkach czyjeś oczy zeskrobane żyletką. Wszędzie. Wszystkie oczy niewidzące. Ślepe. Wydrapane. Jakby ktoś chciał się pozbyć wszelkiego spojrzenia. W szaleństwie. W nieadekwatnym przeżywaniu rzeczywistości. W przypływie pasji. W schizofrenicznej mozaice szeptów, co wciskały się natrętnie do uszu. Wśród oddechów. Wśród szybkich. Zmęczonych. Kiedyś. Kiedyś… Ale to było kiedyś. Wśród zapomnianych gestów...   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-11-17)    
    • @Migrena Żal mi ich wszystkich, bo są jak latarnie w złym miejscu, oświetlają cudze zagubienie, a same gasną po kawałku.   A i ci, którzy się zatrzymują, też niosą w sobie ciemność, która czasem ma kształt samotności, a czasem – tylko pustki.   W tym wszystkim najwięcej boli to, że nikt tu nie jest z natury winny, a każdy trochę poraniony.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...