Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Upadek Grecji / w końcu ukońcozny :D/

adolf
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

adolf

adolf

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Nad Akropolem w tą ostatnią noc
Do snu burzowe się układa niebo
Kołysze chmurą zerwany z niej grzmot
i koi ludzkość wielką przepowiednią

Dogasa ogień przed świątynią w Delfach
Zasłony dymu wiatr w pokojach zdziera
„najbliższą przyszłość zapiszemy w cieniach
Naszych rycerzy i w srebrze oręża”

Ostatnie fale ostatniego morza
Stygną w bezruchu ożywiając rzeźby
Spienia się kamień i krew na posągach
Tym umrzeć karze, co mieli być wieczni

Jeszcze języków śmierć splątać nie umie
Ale już kwitną na nich słowa dawne
W Olimpie pachnie tylko drewno trumien
Meduza bogów przemieniła w kamień.

I trzeci aktor, za nim pierwszy, drugi
Ze sceny schodzi wbrew Sofoklesowi
I pieśń żelazna ścina wszystkie chóry
I kształt się tworzy wbrew Euklidesowi

Już marmur barwę przybiera zieloną
I to co wieczne nagle zrozumiało
Nie ma wieczności, kiedy brak jej bogom
że się zakończy, gdy Nowi nastaną.

I sztylet srebrzy oddech już ostatni
Blade chorągwie uciekają z wiatrem
Tak się nie miało nigdy tu wydarzyć
A tak się kończy nieskończone arche

Byłoby kłamstwem,rzec, że się nie spełnia
Co powiedziała przed wiekami Pytia
Po prostu ludzkość od wieków jest niema
Choć zna odpowiedź, nie umie zapytać

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • huzarc
      Jestem tu

      Przez huzarc · Opublikowano

      Gwiaździsta pożoga przegarnia łan podnieba, pnącze ognia rozciągając się w mętną kolumnę powietrza szczelnego jak czerń tuląca trumnę, nad jaką wisi słońca wykluta maceba.   Jestem tu — w owalu światła, u brzegu kresu, niemy, choć głośny; ślepy, choć nadal widoczny; bladym palcem naznaczam szept na ustach mroczny, jak zapis dni ludzkich na krawędzi limesu.
    • tie-break
      Poczekalnia

      Przez tie-break · Opublikowano

      Zawsze zbyt późno gdzieś przychodzę. Latarnia dławi się od światła. Przynoszę moje śmieszne słowa i karmię nimi obce gniazda.   Dawne ogniska wciąż się jarzą, nie pozwalają mi wejść dalej, niż do zacisza wiatrołapu, gdzie tylko letarg czeka na mnie.   Patrzę na ślady innych cieni, które tu przecież są u siebie; słyszę ich głosy, gdy gorąco pragną się splatać z twoim śmiechem.   Zawsze rozumiem, zawsze czekam, z niewidzialnością pogodzony, bo może jeszcze, może kiedyś - ktoś szerzej jasne drzwi otworzy.   A to co moje, deszczem spływa, jak mgliste krople - z drzew bezlistnych, a to co daję - na stracenie - skrzętnie upycha noc w klepsydry.   Byłem pomyłką od początku, będę pomyłką aż do końca, zawsze zbyt późno gdzieś przychodzę,  by odbić blask cudzego ognia.
    • tie-break
      Jest nie tylko wiatrem potrafi płakać

      Przez tie-break · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      O, tak.  
    • Arsis
      Miłość

      Przez Arsis · Opublikowano

      @Mitylene   Wspomnienie twojego imienia   (Autor tekstu: Chris Rea)   Czas upływa I każda jedna łza Musiała już dawno wyschnąć I samotne noce Stały się dziwną formą akceptacji I minęły lata Zupełnie jak mówi stara pieśń Ból z czasem się zaleczył Nie mógł przecież wiecznie trwać Ale przyjaciel Jak głupiec wspomniał twoje imię Słoneczne dni, pijane noce Uśmiechasz się i mówisz "wszystko jest w porządku" Ale zimny, zimny deszcz Na wspomnienie twojego imienia Wybacz mi proszę Jeśli wzruszę ramionami Kiedy będę uspokajał swoich przyjaciół Starzejąc się To nie tak, że jestem zimniejszy niż wcześniej Stałem się po prostu tak dobry w ukrywaniu Tego co czuję bez drgnięcia (mrugnięcia powieką)   Wiesz, jest nadal tak samo Na wspomnienie twojego imienia    
    • Waldemar_Talar_Talar
      Jest nie tylko wiatrem potrafi płakać

      Przez Waldemar_Talar_Talar · Opublikowano

      miłość nie zawsze miłością bywa że umie kłamać jest nie tylko wiatrem potrafi płakać   miłość nie zawsze prawdą umie brzegi podmyć jest niewiadomą umie kłamać   miłość to nie tylko słońce to burza i zaćmienie to horyzonty spełnienia   miłość to nie tylko cień to droga do prawdy w  niej  zawsze  to czego szukamy

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...