Taraxacum officinale

[witch2104]

słońce zaklęte w
Vanitas...
złociste płatki absolutu
i przemijanie...
młodość która ożywa
w pierwszych podmuchach wiosny
aby niebawem przemienić się
w biały puch starości
niczym zbłąkana śnieżyca
samotnie gnająca po pustkowiu...
doskonała istoto z zagadki sfinksa
dumny bożku władający ziemią
twoje wzniosłe przeznaczenie
Vanitas...

[bazyl_prost]

nie wiem czy to oście czy bawełnie

[witch2104]

tytuł oznacza "mniszek lekarski" więc ani oset ani bawełna

[Michał Gomułka]

Jedyny mankament to brak oddechu między opisem, a bezpośrednim zwrotem do "bytu";

(...)
niczym zbłąkana śnieżyca
samotnie gnająca po pustkowiu...
(przestrzeń)
doskonała istoto z zagadki sfinksa
dumny bożku władający ziemią
twoje wzniosłe przeznaczenie
Vanitas...


i tyle. Ogółem wiersz ten jest małą dygresją o przemijaniu sprawnie sporządzonym.

[witch2104]

Dzięki za uwagę. Właśnie to chciałam przekazać :) Nad ową "przestrzenią" sama się zastanawiałam w trakcie pisania - chodziło mi o zestawienie mlecza, jego przekwitania, a także pór roku z przemijaniem ludzkiego żywota, także wydawało mi się, że przez to jednak tekst stanowi spójną całość...