Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

mówiłaś
czas byś się opamiętał

nie porzuciłem zwiewnej chmurki
przyciągała frywolna sukienka
skusiła wiatr
baraszkował zawrotnie w tańcu
zanim spostrzegłem
odleciałaś w nieistnienie
bezpowrotnie

słowa wyryte pamięcią
piszą zapóźniony epilog

gdyby można zawrócić czas

z krukami włosów żar ust poblaskiem
spopielały w ognisku dogasam
jak ostatnia głownia
bez ciebie

wszystko popiołem

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



dobrze z tym popiołem, bo w nim cała nadzieja
a po pierwszym czytaniu odebralem jak załamkę
no ale przyznaj, że zamierzałaś właśnie tak podchwytliwie :)

duży szacuneczek
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



dobrze z tym popiołem, bo w nim cała nadzieja
a po pierwszym czytaniu odebralem jak załamkę
no ale przyznaj, że zamierzałaś właśnie tak podchwytliwie :)

duży szacuneczek
cieszę się, że "popiół" zachęcił do ponownego czytania;
czy zamierzałam podchwytliwie? hmm...może odrobinkę :)
dziękuję

serdecznie pozdrawiam :)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



przyciągnął mnie jeszcze ten popiół:)
wiesz Tereso, żal mi się zrobiło, gdy zobaczyłem zmianę
ja właśnie od "blasku źrenic spopielałych w ognisku" zauważyłem powolne dogasanie peela
ale jeśli z "ust poblaskiem" to tak trochę ze mną:)))
(tak mnie nazywa Aluna)

szacuneczek
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



przyciągnął mnie jeszcze ten popiół:)
wiesz Tereso, żal mi się zrobiło, gdy zobaczyłem zmianę
ja właśnie od "blasku źrenic spopielałych w ognisku" zauważyłem powolne dogasanie peela
ale jeśli z "ust poblaskiem" to tak trochę ze mną:)))
(tak mnie nazywa Aluna)

szacuneczek
o, Pablo, jak miło, że jeszcze zajrzałeś do ... "popiołu";
nie martw się, zmieniłam "tak na próbę", to przecież warsztat;
jeszcze się zastanowię...bo blask źrenic, a poblask ust to zupełnie
co innego... swoją drogą ciekawie Cię Aluna "ochrzciła":)

miłego poppłudnia i wieczoru "w blasku" :))))))
Opublikowano

Jakoś umknął mi wcześniej ten wiersz, a przecież obie mamy frywolne sukienki :-))
Czyżby maj podziałał nam na wyobraźnię???
Podoba mi się całość. Uwiera tylko słowo "zapóźniony" - czytałam na głos i zmiana na "spóźniony" nie burzyłaby rytmu. Przeczytałam z przyjemnością. anna

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Natuskaa

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Buch!    Rach!   Ciach!   Maszyna  Czy strach?   I życie ukryte  Za zasłoną świadomości    Bo czas nie ma  Dla nikogo litości    Gdy pędzi za nieznanym 
    • MRÓWKI część trzecia Zacząłem się zastanawiać nad marnością ludzkiego ciała, ale szybko tego zaniechałem, myśli przekierowałem na inny tor tak adekwatny w mojej obecnej sytuacji. Podświadomie żałowałem, że rozbiłem namiot w tak niebezpiecznym miejscu, lecz teraz było już za późno na skorygowanie tej pozycji.  Mrówki coraz natarczywiej atakowały. W pewnej chwili zobaczyłem, że przez dolną część namiotu w lewym rogu wchodzą masy mrówek jak czująca krew krwiożercza banda małych wampirów.  Zdarzyły przegryźć mocne namiotowe płótno w 10 minut, to co dopiero ze mną będzie, wystarczy im 5 minut aby dokończyć krwiożerczego dzieła. Wtuliłem się w ten jeszcze cały róg namiotu i zdrętwiały ze strachu czekałem na tą straszną powolną śmierć.  Pierwsze mrówki już zaczęły mnie gryźć, opędzałem się jak mogłem najlepiej i wyłem z bólu. Było ich coraz więcej, wnętrze  namiotu zrobiło się czerwone jak zachodzące słońce od ich małych szkarłatnych ciałek. Nagle usłyszałem tuż nad namiotem, ale może się tylko przesłyszałem, warkot silnika, chyba śmigłowca. Wybiegłem z namiotu resztkami sił, cały pogryziony i zobaczyłem drabinkę, która piloci helikoptera zrzucili mi na ratunek. Był to patrol powietrzny strzegący lasów przed pożarami, etc. Chwyciłem się kurczowo drabinki jak tonący brzytwy, to była ostatnia szansa na wybawienie od tych małych potworków. NIe miałem już siły, aby wspiąć się wyżej. Tracąc z bólu przytomność czułem jeszcze, że jestem wciągany do śmigłowca przez pilotów. Tracąc resztki przytomności, usłyszałem jeszcze jak pilot meldował do bazy, że zauważyli na leśnej polanie masę czerwonych mrówek oblegających mały, jednoosobowy zielony namiot i właśnie uratowali turystę pół przytomnego i pogryzionego przez mrówki i zmierzają szybko jak tylko możliwe do najbliższego szpitala. Koniec   P.S. Odpowiadanko napisałem w Grudniu 1976 roku. Kontynuując mrówkowe przygody, następnym razem będzie to trochę inną historyjka zatytułowana: Bitwa Mrówek.
    • Ma Dag: odmawiam, a i wam Doga dam.        
    • Samo zło łzo mas.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...