Zgłoś

@Kamil Olszówka Wiersz pełen bólu i pamięci, ale też ciężaru słowa, które może przytłaczać. Historia, którą trudno udźwignąć w długich rozprawach, czasem potrzebuje krótszego oddechu — prostych gestów, cichego szacunku i przestrzeni, by każdy mógł ją nosić w sobie na swój sposób. Nie każda rana musi być rozdrapywana, by pozostać żywa. To moje przemyślenia, które pozwalam sobie zostawić tutaj.

zabić gospodarza! zabić gospodarza! to echo? to powtarzać muszą pudła ludzkich piersi d dur, a mol, fis i świst wam kule szyją nićmi świat rubiny dla odmiany  niech błękitna krew wypełni i marsz, bieg, goń, w taneczny szał złap wieczór w talii, zrywaj kwiaty dojrzewania, z prawej, z lewej łów sąsiadów swych na trał nie będzie wiecznie wieczór trwał i nas rozpuszczą cztery wiatry bo kończy chłopska się przyśpiewka a rozpoczyna mrok poranny mgłą spowity, popielaty popiołem splamią wasze czoła i was przekona maść truflowa to opium dla obżartej masy ach, uciekajcie, w kapitały w gnuśne foyer srebrnych banków gdzie bogu złota i finansów będą grzecznie się kłaniały dolary

@Roma Ten wiersz robi na mnie przytłaczające wrażenie. Pokazuje, że ludzie często mówią do siebie, ale tak naprawdę się nie słuchają. Wszystko jest trochę na pokaz, niby zbliżenie, a jednak bardzo daleko od prawdziwej rozmowy. Słowa nie służą tu zrozumieniu – są grą, manipulacją, udawaniem. Nawet to, co ma być święte, jak wiersz, jest stworzone z fałszu, nie z potrzeby serca. Nie wiem, dlaczego ludzie tak ze sobą rozmawiają. Może boją się bliskości, może prawda ich przeraża. Ale po takim wierszu zostaje poczucie smutku – że język, który miał nas łączyć, potrafi też ranić i oddalać.   Pozdrawiam serdecznie :)

Posłuchaj utworu So Close wykonawcy vooDooChild w serwisie #SoundCloud

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  Niestety nie po francusku ale cóż

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

skoro można....

@Corleone 11 @Hiala Dziękuję za odwiedziny i ślady obecności, serdecznie pozdrawiam :)