Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Wesoła pieśń o lubieżnym uścisku...

Bartosz_Cybula
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Bartosz_Cybula

Bartosz_Cybula

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Wesoła pieśń o lubieżnym uścisku istoty przez śmierć kroczącą po odchłani asfaltu



Spotkałem raz śmierć na ulicy
Szła do kina
Spróbowałem ją zaczepić
Spadaj mi powiedziała
Spokojnie, ja tylko chciałem porozmawiać
Sądziłem, że się ucieszy
Skoro nie chciała to nie
Stanąłem, pomyślałem
Spróbowałem jeszcze raz
Szybko za nią pobiegłem
Strach mnie nagle sparaliżował
Stres, trema zrobiły swoje
Stanąłem jak wryty
Syknęła - wtedy ruszyłem
Sypnąłem kilka słów
Swoją kosę wzięła
Spojrzenie w moją stronę
Szybko zrezygnowałem

Witold Marek

Witold Marek

Opublikowano
Opublikowano

Echo eksperymentów dawnej, kiedyś awangardowej poezji - no i dobrze! Dobrze - bo tekst pomysłowy, choć może się wydać denerwująco pobieżny. Ale taki jest natłok liryki wytwarzanej z "westchnień", "mgły" i "tęsknoty", że aż świeżej się robi po przeczytaniu czasem takiego wiersza. Pozdrawiam.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Marcin Sztelak
      Empiria

      Przez Marcin Sztelak · Opublikowano

      Na marnej jakości zdjęciach wszyscy wciąż jesteśmy żywi a drzewa są soczyście zielone, mimo czerni i bieli.   Przechadzam się pomiędzy zgiętymi starością masztami latarń, szczerzą swoją bezzębność, bezskutecznie próbując rozproszyć ciemności.   Dotykam ziemi, właściwie jest prochem, przesypuje się przez palce nie pozostawiając śladu na spragnionych wilgoci dłoniach.   Księżyc rozpada się na fragmenty, może poraz ostatni, koty zerkają z flegmatyczną dezaprobatą.   Mój chwiejny krok wytycza trasę do w pocie czoła wypracowanej samotności łóżka.   Na marnej jakości zdjęciach na śmierć zapomnieliśmy uwiecznić najwarzniejszych spojrzeń, słów i gestów.   Dlatego nawet koty milczą, nic nie zakłóca przeklętej ciszy, prawdopodobnie ostatecznej.  
    • Waldemar_Talar_Talar
      Zwykła kromka chleba

      Przez Waldemar_Talar_Talar · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Witam - dokładnie tak jak w komentarzu - serdecznie dziękuje za przeczytanie -                                                                                        Pzdr.uśmiechem.
    • Marcin Sztelak
      Antynomia

      Przez Marcin Sztelak · Opublikowano

      @Alicja_Wysocka Może i tak, a może życie to sen?
    • Zorya Holmes
      Eliksir

      Przez Zorya Holmes · Opublikowano

      Płyń we mnie rzeko czarodziejskiego napoju Brangien   Kości moje wypełniają się woskiem i winem   Coś wiem Coś widzę Coś pamiętam   W głębi kwiatu orzecha wodnego wschodzi słońce    
    • Zorya Holmes
      Zakup

      Przez Zorya Holmes · Opublikowano

      Witaj, Janie. Z wiersza wynika, że jakaś Narcyzka Cię usidliła i wciągnęła w świat swoich iluzji. Teraz może być jednak tylko lepiej. Dług zawsze można spłacić, a świat wcale nie jest szorstki i bezlitosny. Dokonywanie wyborów, choć wymaga odwagi, jest świadectwem jednego z największych darów od losu - wolności. Jeżeli się jej boisz, to wcześniej czy później ktoś to wykorzysta i Cię zniewoli, wyczuwając, że tak jest dla Ciebie wygodniej. (Oczywiście mówię do peela, jakby co...) miłego :)

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...