Zgłoś

Co można było tylko sknocić aż skiebźdźiłem do kwadratu (przy blasku sarkającego księżyca) (w promieniach słońca które nie zachwyca) w zapatrzeniu na siną dal która nie miała żadnego prawa nadejść zresztą z ani jednej strony wielostronnia   Hiob – może i jestem ale w głównej mierze na własne życzenie Hiob – może przypominam ale sądzę, że bóg nie chce się mieszać w moje nieuroczo zaplątane historie i życie   Próbuję je jedynie tylko wierszem rozplątać i nawet w wierszu i nawet w tym dobrym zupełnie bez powodzenia   Ale ale, bo odzyskałem te kilka marnych wersów dla przelicznych współobywateli niedoli.   Warszawa – Stegny, 16.08.2025r.

Tęcza była w pełnej krasie, zostały duchowe nici, rozpięte w między-czasie.  

Hej byłabym Wdzięczna jak by ktoś napisał co sądzi

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Po pustyni świata chodził. Krzywo rządził, szkodził i serca zawodził… Budził „hałas”.   Po pustyni chodził czas, częściowo uśmiercając nas.   Kłaniamy się mu w pas.      

Podglądam Cię przez szybę. Jesteś taki sam, jak w poprzedniej epoce: nosisz wciąż te same sny, identyczne złudzenia.   Czuję, że nie pasujesz do rzeczywistości, jak element z innej układanki. Pragnę wypełnić Tobą moją wieczność.   Marzę, żeby życie rozproszyło się na siedem stron świata. Od dziś przyszłość należy wyłącznie do mnie.   Od dziś napotykam Cię tylko w innej współczesności.   Spijam z Twoich warg miąższ zakazanego owocu; jawa jest tak łatwopalna. Być może zmierzch nauczy mnie, jak odchodzić wraz ze światłem.   Wierzę, że łzy nauczą mnie więcej niż wyszeptana ballada. Ballada, która kwitnie w duszy, zmaga się z nadmiarem życia.