Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

świecąc niewidocznym blaskiem - remake

gabriel p.
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

gabriel p.

gabriel p.

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

zieleń mieni się czernią gdy kłęby
mieszają w kotle odosobnienia
klepsydra zabawia śmiercią czasu
kalkulując sekundy wieczności
ganiają jutro na kolorowych
sankcjach a wspomnienia nie potrafią
pamiętać echa co nie ogrzewa
zapałki płoną mroźną negacją
gdy kwitnie zgnilizna a troska nie
chcąc już nikogo umiera rodząc
martwe życie


***
jest to poprawiona i odświeżona wersja jednego z moich pierwszych tekstów.

dodałem tu tylko sens i logikę oraz okroiłem z naiwności i przesadyzmu.

miłego czytania :-)

teresa943

teresa943

Opublikowano
Opublikowano

Wiesz, Gabrielu...to bardzo smutny wiersz, ale mi się podoba...
jest taki do bólu szczery...że zaciekawił.
Spróbuję zinterpretować, ale z góry przepraszam,
jeśli za daleko odbiegnę od zamysłu Autora.
Wydaje mi się, że Peel bardzo boleśnie przeżywa
swoją samotność (może kłopoty? może śmierć
kogoś bliskiego i dawne wspomnienia?
nieudany związek?).

wspomnienia nie potrafią
pamiętać echa co nie ogrzewa
zapałki płoną mroźną negacją
gdy kwitnie zgnilizna a troska nie
chcąc już nikogo umiera rodząc
martwe życie

Aż chciałoby się dotknąć ramienia
i pocieszyć

ocknij się miej nadzeiję
wszystko można zacząć
od nowa popatrz
wiosna idzie i slońce
znów uśmiechnięte
do ciebie

Życzę pogody ducha
i serdecznie pozdrawiam :))
Krysia

gabriel p.

gabriel p.

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



szczerze powiem, że nie wiem jak rozumieć ten komentarz. sedymentację rozgryzłem, ale nie wiem co mam wspólnego z egerską byczą krwią ;-))

bardzo proszę o jakąś wskazówkę i dziękuję za odwiedziny :-)




Pani Krysiu, rozgryzła mnie Pani, co bardzo mnie cieszy, bo nie byłem pewny czy nie namieszałem.

Dziękuję serdecznie za interpretację.

Co do mojego nastroju, to faktycznie nie jest ostatnio najlepszy, ale będzie lepiej. Wiersz powstał kiedyś tam dawno temu, więc nie odzwierciedla tego co teraz tylko to, co było.

Ale bardzo dziękuję za tak ciepłe słowa!!!!

Miłego wieczoru :-))))))))))))))

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Berenika97
      Krótko

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Konrad KoperA polityk: Mówił o otwartości a na koniec się zamknął. :)
    • Jacek_Suchowicz
      wolę rosołek

      Przez Jacek_Suchowicz · Opublikowano

      @Annna2 to wiersz kulinarny - lubię rosołek :)))) ministrów proszę nie wymieniać     @Berenika97 nie ma wyboru  musi dać czadu za chwilę po nim nie będzie śladu   może rosolek lub ogórkowa albo krupniczek lub też szczawiowa :))
    • Berenika97
      Pytania grochem o ścianę

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @LeszczymNie ma się czym przejmować, bo pytania są ważniejsze od odpowiedzi. 
    • Arachrine
      Maszyna

      Przez Arachrine · Opublikowano

      Znowu to samo. Próbują wcisnąć mi kit, że wiedzą lepiej. Że wersja życia, którą nauczono w reklamach to jedyny sposób, żeby czuć się dobrze. A ja przecież czuję się dobrze. Nawet lepiej niż dobrze. Nic mnie nie gnębi. Myślą, że coś ukrywam. Biorą to za jakąś tandetną tajemniczość. A ja? Chcę tylko… jak myślisz?   Znowu to samo. Tyle do zrobienia, a nie wiadomo w co w ręce włożyć. No dobra. Dobrze wiem. Pranie, gary, całe to życie. Odkładam, no i co? To nie jest tak, że mam depresję. To nie jest nic takiego. To zwykłe przemieszczanie priorytetów. Przecież mógłbym to zrobić, gdybym chciał. To nie jest też tak, że zapominam. Po prostu tego nie robię. Ale to jest decyzja. Jak już nie będę miał wyjścia, to w końcu to ogarnę. A teraz…   Znowu to samo. Obiecanki-cacanki. „Nie, dzisiaj nie mogę.” Przysięgi ze skrzyżowanymi paluchami. Aj tam, paluchy już nawet nie są niepotrzebne. Dawno przestałem widzieć wartość w swoich przysięgach. Ale, żeby było jasne, to nie jest tak, że tych ludzi nie lubię. Że przeszkadza mi ich towarzystwo. Mam po prostu ważniejsze rzeczy na głowie. Ale przecież jakbym powiedział im wszystkim prawdę… no właśnie. Co by było? Nie mam czasu na pierdoły. Na szukanie radości w piwkowaniu czy co tam jeszcze robią „normalni ludzie.” To nie żaden cholerny introwertyzm. Umiem gadać jak człowiek. Po prostu tego nie chcę. Zamiast tego…   Znowu to samo. Lista się poszerza. Miałem zadzwonić do matki. Chociaż dać znać, że jeszcze żyję. Opowiedzieć o pracy i o innych bzdetach, które mówi się matkom. I to nie jest tak, że jej nie kocham. Albo że zapomniałem. Po prostu… jeszcze trochę pobalansuję na granicy. Znajdę lepszy moment. Zadzwonię do tego znajomego – nie dziś – co mu to kiedyś obiecałem. Przyjdzie czas na przerwę. Wiem, że zawalam, ale nie zamierzam się poprawiać. Jeszcze nie teraz. Za dużo mam w głowie i muszę… już się domyślasz? Już wiesz, co chcę powiedzieć?   No właśnie. Coraz tego więcej. Już niedługo trzeba będzie ogarnąć życie. Ale jeszcze nie.   Więc może jestem maszyną, a nie człowiekiem. Bo zamiast troski te wszystkie uciszać, chcę tylko… Pisać. I pisać. I pisać.
    • Berenika97
      zapowietrzenie

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Wiesław J.K.Jeżeli są z wiatrem za pan brat to już wiem, dlaczego nie mogę ich złapać ani poskładać. :)

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...