Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

szklane domy

boanegres_krzysztof
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

boanegres_krzysztof

boanegres_krzysztof

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

gdzie jest mój szklany dom
gdzie jest na ziemi raj
czy wśród gadżetów atomowych
spokojnie mogę smakować sen

co chce nam powiedzieć
pajęczyną opleciony świat
dobiega końca wyścig szczura
zamknąć ten rozdział nadszedł czas

u bram mojego miasta
schronienie mają wściekłe psy
dzień budzi się serca drżeniem
pod moim oknem słychać skowyt

gdzie jest mój szklany dom
świetlisty dywan aż po drzwi
bez gończych psów okiennych krat
gdzie twoje miejsce w nim

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach
Waldemar Talar

Waldemar Talar

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Witaj Krzysztofie - wiersz lekki i przyjemny - taka prawdziwa bajka
dla dorosłych którą miło się czyta a potem zadaje to samo pytanie.
Może gdzieś są takie domy - tylko nie potrafimy ich odnaleźć.
Jak na początkującego w tym temacie dobrze zaczynasz.
Trzymam kciuki i życzę więcej takich ciepłych wierszy.
pozd.
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Łukasz Jasiński
      ***

      Przez Łukasz Jasiński · Opublikowano

      @Somalija   Pani Agnieszko, jestem pedantem i dbam o komentarze pod moimi tekstami - ostatni komentarz musi być mój, jak otwieram własny profil, to: wyskakuje moje zdjęcie jako początek (Alfa), natomiast: w środku są komentarze czytelników (Beta) i już po wyczerpaniu tematu jest koniec (Omega), jeśli ona nadal tak będzie robiła - zawsze będę jej odpowiadał, by na końcu była moja twarz, napiszę teraz pani wierszyk - bezpośrednio:   Gdzie te oczy, rzadkie oczy, błękitne jak tarcza nieba, gdzie ta cisza, rzadka cisza, głęboka jak kromka chleba?   Rymowanka jest bez szlifu i dedykuję ją pani, pani Agnieszko i niczego w zamian nie chcę - taki już jestem.   Łukasz Jasiński 
    • Dagmara Gądek
      trzecia niedziela niezwykła

      Przez Dagmara Gądek · Opublikowano

      @Łukasz Jasiński :))), dziękuję za powrót ; kto poszukuje własnego stylu ( a tak jest w moim skromnym przypadku) - siłą rzeczy NIE może pisać „ pod gusta Czytelników”, gdyż przeczyłoby własnej swobodzie twórczej, a głównym założeniem tejże - jest nieskrępowanie, czy wręcz  nonkonformizm i tego się trzymam ;)), pozdrawiam miło i… do poczytania

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Duilla
      Chłop i baba

      Przez Duilla · Opublikowano

      Chłop i Baba gdzieś z Warszawy Nie stronili od zabawy Doszli więc do wniosku Że na pewno w kiosku   Są fajne gadżety Co dają podniety Więc świerszczyk kupili i tak się bawili.
    • Dagmara Gądek
      "Ucieczka i przemiana": Na marginesie uchodźctwa

      Przez Dagmara Gądek · Opublikowano

      … powiedzieć, że z poruszeniem czytam wiersze N.Sachs, to powiedzieć niewiele; tutaj - w kolejnym przekładzie ( gratuluję, jest bardzo udany

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      ). Każde tłumaczenie pogłębia spojrzenie na wiersz, a dobór słów i skojarzeń otwiera przed czytelnikiem spectrum odniesień rezonujących w pierwotnym zamyśle Autora; tłumacze - aktywnie uczestniczą w procesie twórczym dalszych „życiorysów” wierszy ( już w innych językach, chwała im za to !).   Mam tomik N.S. w oryginale; zarówno przy jej wierszach, jak i P. Celana, doświadczam specyficznego bólu, który podskórnie pulsuje pod skorupą ich wierszy, bo to ( dla mnie) twórczość symboliczna, zamknięta, pisana ze ściśniętym płucem, z samego jądra bólu, wytartego pamięcią…   Jedyne, co poddaję tutaj pod własną wątpliwość, to słowo „ przemiana”, bo niestety w żadną w przypadku Noblistki nie wierzę…raczej w doraźnie wykształcone mechanizmy adaptacyjne, które, nawet nie do końca funkcjonowały, gdyż Nelly zmagała się z depresją. I wracała w wierszach do swojej młodzieńczej miłości, porzuconej w Berlinie… a pułapka pamięci, nie skutkuje przemianą. Pozdrawiam serdecznie; poruszona  
    • MIROSŁAW C.
      onkolirycznie

      Przez MIROSŁAW C. · Opublikowano

      @Jacek_Suchowicz "... jakby tam już ktoś na nich czekał" Na trzy dni przed... , bohater wiersza - widział "ich", plus wodne kaskady na ścianie i przy tym wszystkim normalnie postrzegał rzeczywistość. Niebywałe jak mało wiemy co się w takiej chwili z człowiekiem dzieje.    Dziękuję za komentarz, pozdrawiam. 

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...