Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

już tylko
z nieuwagi czasu
młodych bioder przypływ
i spiżowych błękitów
gdy się nieba i ziemi
naopowiadasz do syta

już wychowałem swoje wiersze
usta
jak nad kamieniem woda

na krześle
deszczowy piekarz
na stole
jego ciepły chleb
samotność

  • Odpowiedzi 63
  • Dodano
  • Ostatniej odpowiedzi

Top użytkownicy w tym temacie

Opublikowano

A jakbyś, peelu na ten przykład
kozy hodował w bieszczadach, osadę rozbudowywał z pieniędzy unijnych
i wędrowców przyjmował pod dach strudzonych
to byś niebo i ziemię przesiał przez siebie
i nie musiałbyś teraz opowiadać do syta jak je opowiadałeś do sytaaaa
pozdraaaa

I have my books and my poetry to protect me
I’m shielded in my womb
I touch no one and no one touches me…
(Simon i Garfunkel)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Peel coś tam w życiu hodował, budował bez pieniędzy, często szukał dachu, a od przesiewania - jak sito dziurawy...
Czyżbyś się Basiu z peelem na życiowe rany licytowała... ? ; )))
Mam upoważnienie od peela, żeby powiedzieć - pas...
Dzięki.
Opublikowano

cholera świetnie, ale "samotność" na końcu rozczarowuje, chciałoby się przeczytać coś bardziej innowacyjnego niż to wytarte, zużyte słowo...szkoda, pomyślałabym nad czymś, szkoda wiersza :)

pozdrowionka cieplutkie
Marta

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Wyczuwam w Twoich wierszach wątek, który je wszystkie łączy (tzn. przynajmniej 4 ostatnie) - nazwałbym to "skargą świadomego swej tymczasowości człowieka", który osiągnął już wiek, kiedy częściej się wspomina i łapie "nieuwagi czasu" niźli patrzy w przyszłość z sercem pełnym zapału i płonącą głową.
Zauważam też, że to "pogodzenie się" z ową tymczasowością, bywalnością, jest skargą jakby bez adresata. Oczywiście czytelnicy, brać poetycka - tak, ale wszyscy oni zdają się być bezsilni i co najwyżej otrzymasz receptę, by wykupić sobie różowe tabletki w aptece i się odrobine znieczulić. Na tę chorobe "nie ma" lekarstwa.

Twoja "amoralna światłoczułość skóry" powraca echem.

Wiersz dobry, ale nie smakuje tak jak poprzednie.

mrs
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Peel coś tam w życiu hodował, budował bez pieniędzy, często szukał dachu, a od przesiewania - jak sito dziurawy...
Czyżbyś się Basiu z peelem na życiowe rany licytowała... ? ; )))
Mam upoważnienie od peela, żeby powiedzieć - pas...
Dzięki.

Gdzież mi tam do licytacji z peelem
jeszcze na rany
chciałam tylko wyrazić ubolewanie że my tu miętosimy te słowa
wychowujemy wiersze a dzieci samopas
i literujemy chwile

a tam za oknem
deszcz i życie czeka,
i się nie doczeka bo jeszcze puenta ma być
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Wyczuwam w Twoich wierszach wątek, który je wszystkie łączy (tzn. przynajmniej 4 ostatnie) - nazwałbym to "skargą świadomego swej tymczasowości człowieka", który osiągnął już wiek, kiedy częściej się wspomina i łapie "nieuwagi czasu" niźli patrzy w przyszłość z sercem pełnym zapału i płonącą głową.
Zauważam też, że to "pogodzenie się" z ową tymczasowością, bywalnością, jest skargą jakby bez adresata. Oczywiście czytelnicy, brać poetycka - tak, ale wszyscy oni zdają się być bezsilni i co najwyżej otrzymasz receptę, by wykupić sobie różowe tabletki w aptece i się odrobine znieczulić. Na tę chorobe "nie ma" lekarstwa.

Twoja "amoralna światłoczułość skóry" powraca echem.

Wiersz dobry, ale nie smakuje tak jak poprzednie.

mrs

Ciekawie składasz te moje " nieuwagi czasu ". Coś w tym jest...
Dzięki, Marku.

P.S.
Echo, jak to echo - niewyraźne. Amoralna była słowoczułość skóry...
: )
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Peel coś tam w życiu hodował, budował bez pieniędzy, często szukał dachu, a od przesiewania - jak sito dziurawy...
Czyżbyś się Basiu z peelem na życiowe rany licytowała... ? ; )))
Mam upoważnienie od peela, żeby powiedzieć - pas...
Dzięki.

Gdzież mi tam do licytacji z peelem
jeszcze na rany
chciałam tylko wyrazić ubolewanie że my tu miętosimy te słowa
wychowujemy wiersze a dzieci samopas
i literujemy chwile

a tam za oknem
deszcz i życie czeka,
i się nie doczeka bo jeszcze puenta ma być

Młodość przychodzi z wiekiem

Nie wiesz Basiu, kto cytował te słowa... ? ; ))
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Wyczuwam w Twoich wierszach wątek, który je wszystkie łączy (tzn. przynajmniej 4 ostatnie) - nazwałbym to "skargą świadomego swej tymczasowości człowieka", który osiągnął już wiek, kiedy częściej się wspomina i łapie "nieuwagi czasu" niźli patrzy w przyszłość z sercem pełnym zapału i płonącą głową.
Zauważam też, że to "pogodzenie się" z ową tymczasowością, bywalnością, jest skargą jakby bez adresata. Oczywiście czytelnicy, brać poetycka - tak, ale wszyscy oni zdają się być bezsilni i co najwyżej otrzymasz receptę, by wykupić sobie różowe tabletki w aptece i się odrobine znieczulić. Na tę chorobe "nie ma" lekarstwa.

Twoja "amoralna światłoczułość skóry" powraca echem.

Wiersz dobry, ale nie smakuje tak jak poprzednie.

mrs

Ciekawie składasz te moje " nieuwagi czasu ". Coś w tym jest...
Dzięki, Marku.

P.S.
Echo, jak to echo - niewyraźne. Amoralna była słowoczułość skóry...
: )


Przepraszam za błędny cytat, ale światłoczułość też ma sens w tym połączeniu.

mrs
Opublikowano

tak, czasem nitką pruje się cały sweter.
nie założę się, że apetytu jeszcze nabierzesz - bardzo przekonujące, a to raczej nie łatwe.
osobiście smakuję taką samotność - nie rozczarowuje.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Ciekawie składasz te moje " nieuwagi czasu ". Coś w tym jest...
Dzięki, Marku.

P.S.
Echo, jak to echo - niewyraźne. Amoralna była słowoczułość skóry...
: )


Przepraszam za błędny cytat, ale światłoczułość też ma sens w tym połączeniu.

mrs

To twórczy błąd... : )

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się



  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnie komentarze

    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Dzień dobry, trochę pan się spóźnił  Przepraszam bardzo, zabłądziłem w próżni  Skąd pan przebywa, opowie pan coś o sobie Jestem dziwną istotą, nie rozumiem sam siebie  Brzmi to znajomo, nie zawsze idzie nam po myśli  Oczywiście, lecz czuje, że moje życie to nieustanny wyścig  Za czym pan tak gna? Jeśli mogę wiedzieć Jasne, że tak. Mogę panu opowiedzieć  Goniłem za miłością i poprawą własnej egzystencji Nie wyszło mi to dobrze, a chciałem być jak sól tej ziemi A więc, co poszło nie tak? Zbyt bardzo się starałem, nie zadbałem o głowę  Teraz nie opuszczam myśli, jakby czarodziej rzucił klątwę  Zabrzmiało to poważnie, może Pan swobodnie spać? Mogę, gdy moje oczy nie mogą rady dać  Chciałbym bardzo Panu pomóc, ma pan jakieś zainteresowania? Uprawiałem dużo sportu, teraz każda czynność jest jak olimpiada Zresztą, jaki Pan? Nikt tak dobrze mnie nie zna, jak moje drugie ja Bardzo dobrze wiesz, że przez ciebie nie mogę spać  Nadchodziłeś zawsze, w najgorszym momencie Chciałeś mej poprawy, teraz jestem tu gdzie jestem  Ty mi doradzałeś, się mną opiekowałeś Gdyby ciebie nie było, było by mi łatwiej  Szanowny Panie, proszę o spokój  Byłem spokojny, lecz ty mi go zabrałeś  Wiem już jedno, odseparuje się od ciebie Ponieważ dla mnie nie jesteś, żadnym człowiekiem 
    • Róże   Że się słowik rozśpiewał nad tobą W ten czas gdy kwitła łąka i maj A słońce które dało ci kolor Widziało krew czerwieńszą niż kwiat   By ciernie co rdzeń plotły ku górze Chciały marzenia oddać niebiosom Mogły na strzępy potargać uczucie Bo ich błękity wziąć same nie mogą
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Samotny podróżnik - Tie-break/listopad 2025  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...