Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Liryczną krew na kartki wylałem
czas osuszył, zatarł przeszłość.
Z polskimi literami walczyłem,
jak szeregowiec na froncie.

Byłem raniony wiele razy
dusza łzy rzewnie roniła.
W nocy do boju wstawałem
krytyka przestawiała rozum.

Wojna minęła, jak poryw wiatru
w ręku pióro złamane ostało.
Między wersy wpisałem życie,
lecz musisz czytać sercem.

Opublikowano

Nikt Marianno , tak sobie napisałem i prawie cały poprawiłem, jak sie mówi na gorąco.
mam doła moze dlatego, nie podoba się nawet mi ten wierszoł , ale cóż to tylko życie

Dzięki za przeczytanie i wdepnięcie

serdecznie pozdrawiam

bestia

Opublikowano

Na kartki wylałem liryczną krew,
czas osuszył, zatarł przeszłość.
Walczyłem z polskimi głoskami
jak szeregowiec na froncie.

Wiele razy byłem raniony
i rzewne łzy roniła dusza.
W nocy do boju wstawałem,
krytyka przestawiała rozum.

Wojna minęła jak powiew wiatru
pióro zostało w kałamarzu.
Między wersy życie wpisałem
sercem wystarczy czytać.

Takie jest moje spojrzenie na ten wiersz.
Interpunkcja utrudnia zastosowanie przerzutni
w dwóch znaczeniach, np.

"między wersy życie wpisałem----wpisałem życie---przerzutnia do następnego
sercem wystarczy czytać" -------(wpisałem) sercem wystarczy czytać (sercem)

Jeśli na coś przydadzą się moje rady, proszę skorzystać, jeśli nie...wola Autora święta...
aha, uważaj na przecinki...nadużywasz...poza tym niepotrzebne spacje przed przecinkiem...

Cieplutkie pozdrówki :))

Opublikowano

dobrze prawisz Tereso ale chciałem uniknąc rymu dlatego tak napisałem, a w sumie był napisany , jak Ty poprawiłaś ale zmienię , jak mówisz , dzieki za poprawienie i przeczytanie.

pozdrawiam

bestia

Opublikowano

Unikaj takich zwrotów: "i rzewne łzy roniła dusza."!!
Już same "rzewne łzy" - to tandeta, plastik, a jeszcze do tego "dusza"!
Wymyślaj swoje własne określenia, to fajna zabawa i potem satysfakcja,
poświęcaj więcej czasu na "dopieszczenie" tekstu wiersza, nie idź na ilość,
i czytaj, czytaj, czytaj. Piszę to - bo Cię lubię, wierzę, że Cię stać na lepiej.
Acha, wiersze białe, powinny (wg. mnie), być bardziej wyważone słowami,
mieć jakiś szczególny, swój rytm. To dla każdego jest trudne, ale z czasem,
będzie coraz lepiej. To jak nauka jazdy na rowerze, albo pływania.
Życzę najlepiej, pozdrawiam serdecznie
- baba

Opublikowano

Dzieki Babo za wiarę ale nie pajmuję jednego skoro wiersz np zawiera w sobie mysli filozoficzne, co nie jest dosłownościa, gdyz mozna rozmyślać i się zastanawiać to i tak piszą za dosłownie. Heh i to mnie dziwi? coż jakieś formy tu rządzą ale jakie? nie moge tego pojąc opis obrazka , sytuacji, miejsca, podrózy z których nic nie wynika są ok , więc dlaczego mam się na tym wzorować skoro dla mnie to nie ma żadnej literackiej wartości ani jakiegokolwiek przesłania, z wyjatkiem metafor . I tak przenosnie to nie wiersz i to mnie głowi, a raczej proza z ukwieceniem przewaznie przymiotnikowym

pomooooooooooooooooooooocy BABO!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

pozdrawiam

bestia

Opublikowano

Myśl zawarta w wierszu jest ważna, ale równie ważna forma
w jakiej ta myśl jest wyrażona. Im poprawniej, oryginalniej i ładniej, tym lepiej.
Najlepiej czytać dużo dobrej poezji. Pomaga w zrozumieniu.
Gdybym miała receptę na dobre pisanie, to byłabym pewnie milionerką,
albo laureatką Nobla.
Nie sama doskonalość się liczy w życiu, ale droga, dążenie do niej. Im bardziej
własna, tym lepiej. Tak myślę. W poezji czuję się maleńką mróweczką, piszę,
próbuję, bo to mi daje tyle radości! Nawet mimo miernych wyników - cieszy.
Badź cierpliwy, pracowity, będzie dobrze! Zaczniesz coraz więcej dostrzegać.
Z życzliwością
- baba

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Klip Świetny!!!  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

         
    • Powitajmy naszego gościa gromkimi brawami! Jest inny. Może zbyt inny. Odróżniający się zbytnio od swoich sióstr i braci. Od wszystkiego, co wokół się śmieje i drwi, i kąsa...   Panie i panowie! Przed państwem: 3I/Atlas! Kometa wielka jak wyspa Manhattan. Jak rąbnie, będzie po nas. Zostanie co najwyżej trochę kurzu.   Kurtyna!   Ustają szurania krzeseł, pokasływania, chrząknięcia w kłębach papierosowego dymu, w odorze alkoholu, rozpuszczalników...   W zdumionych szeptach rozsuwają się zatłuszczone poły szarej marynarki… Ekshibicjonista! - krzyczą ochrypłe głosy.   Po chwili wahania…   Po chwilowym, jakby potknięciu… Nie! To tylko iluzja. To tylko taki efekt, który aż nadto zdaje się złudny.   Klaun to jakiś? Pokraka? Wymachuje laską w bufiastych spodniach i przydużych butach.   Nie. Zaraz! To nie tak! Zaciskam powieki. Otwieram...   I już wkracza na scenę tryumfalnie, cała w pozłocie, jakby w aureoli świętego widziadła. W mieniącej się zielenią, purpurą, czerwienią osadzonej mocno na skroniach koronie. Roztrząsa swój warkocz, rozpościera. W jakiejś optycznej aberracji, imaginacji, eskalacji…   Powiedz, czemu ma służyć ta manifestacja, ten świetlisty kamuflaż, niemalże boski? Nasłuchuję odpowiedzi, lecz tylko cisza i szum narasta w uszach. Szmer promieniowania.   Jarzy się kosmiczna pustka zamknięta w krysztale. W tej absolutnej otchłani mrozu. W tej straszliwej samotni przemijania.   Materializują się dziwne omamy poprzez wizualizację, która przybliża do celu. Co się ma takiego wydarzyć? Coś przepięknego albo innego. Albo jeszcze innego…   Mario, Maryjo, jakaż ty piękna! I tu jest haczyk. Albowiem jesteś zbyt pociągająca jak na tę świętość zstępującą z niebiesiech.   To niemożliwe!   Mój ojciec wołał cię w trakcie alkoholowej maligny. Wołał: „Mario, Mario!”, tak właśnie wołał, leżąc pijany, zapluty, zmoczony skwaśniałym moczem, zanim skonał w błysku nuklearnego oświecenia. Na szarym stepie, deszczowym, gdzieś na stepie nieskończonego czasu.   W domu drewnianym. Samotnym. Jedynym…   Nie ma już i domu, i cienia, który pozostał po ojcu. Wyparował jak tylko może wyparować ostatnie tchnienie.   A teraz zbliża się mozolnie w jaskrawym świetle, kołysząc biodrami. Maria. Ta Maria jego jedyna... I w tym świetle nad głową skojarzonym z kołem, ze skrzydłem, narzędziem, wiórem, bądź iskrą. Bądź odpryskiem jakiejś odległej gwiazdy. Bądź gwiazdy...   Dlaczego to takie wszystko pogmatwane? Korektura zdarzeń widziana przez ojca. Tuż przed zamknięciem na zawsze zamglonych oczu.   A może to właśnie forma ataku obcego umysłu, jakieś oddziaływania nieznane?   Ach, gość nasz promieniuje tajemniczym blaskiem i coraz bardziej lśniącym. Płynie. Nadlatuje. Jest już blisko…   (Szanowni Państwo, prosimy o oklaski!)   A on, a ono, a ona… -- roztrąca atomy wszechświata swoim niebiańskim pługiem. I odkłada na boki, jakby lemieszem.   Przestrzeń będzie żyzna.   Wyrosną w niej całe roje, gęstwiny… Zakorzenią się kłębowiska splątań dziwnych i nieokiełznanych rodników zgrzybiałej pleśni, szemrzących od nieskończonego wzrostu.   Pojawi się czerń. I czerń za nią kolejna. I znowu…   O, już widać ogrom przestrzeni pozostawionej w tyle. A w niej pajęczyna. Utkana. Połyskliwa i drżąca… Sperlona gwiazdami jak kroplami rosy.   Ale to nie koniec. To dopiero początek przedstawienia!   Lecz tutaj gwiazda jest o dziwo czarna. Obraca się i wpatruje swoim hipnotycznym, jednym okiem. Na kogo? Na co? Na mnie. Bo na mnie tylko jedynie. I ta gwiazda, ta grawitacyjna czeluść nieskończenia jak czarna dziura...   Chodź tu do mnie, moja ty tajemnico! Chodź… Prosto w moje w ramiona.   Dotknij mnie i olśnij w swojej potędze wniebowzięcia! Albowiem doznałem wniebowstąpienia. Raz jeszcze wznoszę się wysoko. I raz jeszcze przenikam ściany.   Ściana lśni w promieniach słońca. Na razie nie widzę szczegółów i muskam palcami wyżłobienia karafki. Patrzę przez płyn przezroczysty. Patrzę pod światło. I słyszę tak jakby wołanie z daleka. Na jawie to wszystko? We śnie? Wszystko się kołysze…   Lecz cóż to za statek, co rdza go zżera? Cóż to za wrakowisko? Cóż za wielkie zwątpienie?! To jest przejmująco kruche i wątłe. Przesypuje się przez palce proch brunatny.   A tam widzę. A tam wysoko. Przybywa z oddali zbyt wielkiej, by moc to pojąć rozumem.   I jednocześnie mam to w dłoniach i ściskam. Jądro wyłuszczone. Jądro moje jedyne, spalone i sine… tego ciała jedynego, wniebowziętego. Jądro niklowo-węglowe, żelazne...   Jest to tutaj i jednocześnie tego nie ma. Jądro masywne jarzy się w popiele...   Zbyt dużo tego wszystkiego. Za dużo naraz jeden. Nie wiem. Nic nie wiem. Odchyleń w pionie odczuwam zbyt wiele.   Za dużo. Więcej już nie mogę. Butelka ląduje w kącie pokoju z trzaskiem i brzękiem. Z rozprysłymi kroplami wokół cienistych twarzy, wokół wystających zewsząd dłoni, rozczapierzonych palców.   Kołysze się wszystko. Kołysze. Jak na okręcie w czasie sztormu. Szklanki, talerze sypią się ze stołu. Spadają na podłogę z hałasem ostrym jak igła.   Lecz może to moje tylko drżą źrenice? Może to od tego? Ale światło jest majestatyczne i piękne. I równe. I proste. I pędzące na wprost. Na zderzenie ze mną…   A jeśli mnie dotknie – zniknę.   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-09-21)      
    • Ty tutaj jesteś aż człowiekiem masz wolny wybór oraz wolę nie pozwól na to by być echem myśl samodzielnie - to Twój oręż :))
    • @Bożena De-Tre Wzajemnie, dobrego tygodnia!
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...