Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Liryczną krew na kartki wylałem
czas osuszył, zatarł przeszłość.
Z polskimi literami walczyłem,
jak szeregowiec na froncie.

Byłem raniony wiele razy
dusza łzy rzewnie roniła.
W nocy do boju wstawałem
krytyka przestawiała rozum.

Wojna minęła, jak poryw wiatru
w ręku pióro złamane ostało.
Między wersy wpisałem życie,
lecz musisz czytać sercem.

Opublikowano

Nikt Marianno , tak sobie napisałem i prawie cały poprawiłem, jak sie mówi na gorąco.
mam doła moze dlatego, nie podoba się nawet mi ten wierszoł , ale cóż to tylko życie

Dzięki za przeczytanie i wdepnięcie

serdecznie pozdrawiam

bestia

Opublikowano

Na kartki wylałem liryczną krew,
czas osuszył, zatarł przeszłość.
Walczyłem z polskimi głoskami
jak szeregowiec na froncie.

Wiele razy byłem raniony
i rzewne łzy roniła dusza.
W nocy do boju wstawałem,
krytyka przestawiała rozum.

Wojna minęła jak powiew wiatru
pióro zostało w kałamarzu.
Między wersy życie wpisałem
sercem wystarczy czytać.

Takie jest moje spojrzenie na ten wiersz.
Interpunkcja utrudnia zastosowanie przerzutni
w dwóch znaczeniach, np.

"między wersy życie wpisałem----wpisałem życie---przerzutnia do następnego
sercem wystarczy czytać" -------(wpisałem) sercem wystarczy czytać (sercem)

Jeśli na coś przydadzą się moje rady, proszę skorzystać, jeśli nie...wola Autora święta...
aha, uważaj na przecinki...nadużywasz...poza tym niepotrzebne spacje przed przecinkiem...

Cieplutkie pozdrówki :))

Opublikowano

dobrze prawisz Tereso ale chciałem uniknąc rymu dlatego tak napisałem, a w sumie był napisany , jak Ty poprawiłaś ale zmienię , jak mówisz , dzieki za poprawienie i przeczytanie.

pozdrawiam

bestia

Opublikowano

Unikaj takich zwrotów: "i rzewne łzy roniła dusza."!!
Już same "rzewne łzy" - to tandeta, plastik, a jeszcze do tego "dusza"!
Wymyślaj swoje własne określenia, to fajna zabawa i potem satysfakcja,
poświęcaj więcej czasu na "dopieszczenie" tekstu wiersza, nie idź na ilość,
i czytaj, czytaj, czytaj. Piszę to - bo Cię lubię, wierzę, że Cię stać na lepiej.
Acha, wiersze białe, powinny (wg. mnie), być bardziej wyważone słowami,
mieć jakiś szczególny, swój rytm. To dla każdego jest trudne, ale z czasem,
będzie coraz lepiej. To jak nauka jazdy na rowerze, albo pływania.
Życzę najlepiej, pozdrawiam serdecznie
- baba

Opublikowano

Dzieki Babo za wiarę ale nie pajmuję jednego skoro wiersz np zawiera w sobie mysli filozoficzne, co nie jest dosłownościa, gdyz mozna rozmyślać i się zastanawiać to i tak piszą za dosłownie. Heh i to mnie dziwi? coż jakieś formy tu rządzą ale jakie? nie moge tego pojąc opis obrazka , sytuacji, miejsca, podrózy z których nic nie wynika są ok , więc dlaczego mam się na tym wzorować skoro dla mnie to nie ma żadnej literackiej wartości ani jakiegokolwiek przesłania, z wyjatkiem metafor . I tak przenosnie to nie wiersz i to mnie głowi, a raczej proza z ukwieceniem przewaznie przymiotnikowym

pomooooooooooooooooooooocy BABO!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

pozdrawiam

bestia

Opublikowano

Myśl zawarta w wierszu jest ważna, ale równie ważna forma
w jakiej ta myśl jest wyrażona. Im poprawniej, oryginalniej i ładniej, tym lepiej.
Najlepiej czytać dużo dobrej poezji. Pomaga w zrozumieniu.
Gdybym miała receptę na dobre pisanie, to byłabym pewnie milionerką,
albo laureatką Nobla.
Nie sama doskonalość się liczy w życiu, ale droga, dążenie do niej. Im bardziej
własna, tym lepiej. Tak myślę. W poezji czuję się maleńką mróweczką, piszę,
próbuję, bo to mi daje tyle radości! Nawet mimo miernych wyników - cieszy.
Badź cierpliwy, pracowity, będzie dobrze! Zaczniesz coraz więcej dostrzegać.
Z życzliwością
- baba

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Wiedziałem. I oby taka dalej była. W wieku nastoletnim różnie "niespodzianki" mogą się trafić. Niektórzy przechodzą w miarę bezboleśnie tak jak ja, ale zdarza się prawdziwa droga przez mękę.      Czyli tak zwane jeziora.
    • Jej oliwkowo zielone, lekko zmrużone, za zasłoną krótkich acz grubych rzęs, oczęta.  Wpatrywały się we mnie  z cichym uwielbieniem. Szybko doskoczyła, jeszcze nie ostygłym po niedawnym spełnieniu ciałem  ku mojej piersi. I złożyła na moich  zamkniętych na głucho ustach, pocałunek  zbyt lubieżnie gorący bym mógł nadal  ignorować z wyższością samca alfa  jej próby zwrócenia na siebie uwagi. Wczepiłem palce w jej ciemne pukle, dziś wyjątkowo pofalowane. Może to sen tak spokojny. Dziecięcy wręcz. Rozrzucił je na świeżej pościeli. A potem żar zespolonych ciał  nadał im tego nęcącego blasku  i kształtu morskiej fali.     Mając ją w ramionach  czasami zapominałem o całym świecie. Żyłem w jej blasku i cieniu. Dla jej głosu i ciepła słów miłosnych. Dla jej oczu. Wzroku anioła. Ona mną władała. Choć nie chciała tego. Chciała być. Leczyć mnie. Rekonstruować moją duszę. Z każdym dotykiem i pocałunkiem,  odrastało mi serce. Kiedyś wyjedzone przez mrok. Otoczyła je opieką i troską.     Nie musiałem mówić. Nasze myśli zawsze były jednością. Czasami śmiała się, że mnie usidliła magią. Zaklęcia z jej ksiąg,  pozwoliły mnie przywołać i ujarzmić. Czy kiedykolwiek chciałem od niej odejść? Przenigdy. Już nie migruję wśród leśnych mokradeł  i zapomnianych nawet przez szeptuchy bagiennych borów. Mroźny księżyc ma jednak potężny zew. Tej klątwy nie zakończy nawet moja śmierć. Więc przemieniam się w jej ramionach. Samotny wilk, który dzięki ludzkiej czarownicy, jest choć trochę zrozumiany. Poddany nie ocenie a wysłuchaniu.      Lecz pamiętam i te noc czerwcową przed laty. Gdy świeżo porzucony na skraju polany. Wyłem aż do utraty głosu. Padłem w wystające ponad ściółkę, korzenie prastarego dębu. Moje żale obudziły go ze snu. Schwycił mnie w swe starcze konary i umościł wygodnie na listowiu gałęzistych dłoni. Zapytał kim jestem. Samotnym wilkiem odpowiedziałem. Drzewa myślą i odpowiadają dość długo. Wreszcie odparł z wielką rozwagą. Nie wyglądasz na wilka. Bo kiedyś byłem człowiekiem, lecz pobratymcy z wioski  nałożyli na mnie klątwę. Wypędzili mnie z granicy siół. Stałem się bestią. Znasz ludzi? To podły gatunek.     Dąb zasępił się lub nawet przysnął myśląc nad odpowiedzią. Wreszcie odrzekł z powagą. Nic nie wiadomo mi o gatunku ludzi.  Młody to zapewne szczep lub plemię. Znam dobrze ptaki co zamieszkują przestworza i korony moich pobratymców. Znam ryby srebrzyste i prędkie co płyną w nurtach górskich i leśnych strumieni. Znam jaszczurki, pająki czy ślimaki  co wędrówkami swymi po korze. Wywołują łaskotanie i uczucie świądu. Znam łosie, jelenie czy dziki. Co chadzają w ostępy. Zniżają łeb w ukłonach  ilekroć widzą mą postać  przechadzająca się po lesie. Czasami rozmawiam z wilkami. O wolności. Lecz Ty nie wyglądasz  na szczęśliwego i wolnego.     Rzucono na mnie czar.  Klątwę, której ani czas ani pokuta nie zdejmie. Dąb znów długo myślał. Czar… klątwy… magiczne konszachty. Runy, pergaminy, konstelacje. Drzewa nie znają się na tym. My rośniemy w ciszy prastarych puszcz. W miejscach świętych,  dotkniętych jedynie stopą Pierworodnego. Naszymi braćmi są chmury i skały. Słuchamy pieśni wichru. A kołysze nas do snu  szemrząca dziko Atrubre. Pani wszystkich wód,  której źródło spłynęło z nieba przed eonami.     Ale znam kogoś kto mógłby zaradzić  na Twą niedolę dziwny wilku. Zabiorę Cię do czarownicy,  która może będzie potrafiła zdjąć klątwę. Las jest wielki i dziki. Pełen parowów i dolin. Nie zbadają go w połowie nawet  tak śmiesznie mikre łapy jak Twoje. Zresztą nieroztropnie byłoby wysyłać  Cię tam samopas. Zaniosę Cię zatem wilku. Ku dawnemu kręgu rady. Do magicznych wrót Dok Natt. Tam jest dom czarownicy. Mieszka w wysuszonym cielsku trolla. Ona będzie umiała pomóc.     I ruszył ku kniei  z moim ciałem uwięzionym  w gałęzistym uścisku. Dopiero szóstego dnia stanęliśmy u celu. Dąb wyszedł zza  ostatniego szpaleru świerków. Każdy z nich zaszumiał  w ich drzewnym języku, oddając hołd władcy lasu. Moim oczom ukazał się przepołowiony światłocieniem zmierzchającego słońca  krąg polnych głazów,  pokrywały je wyżłobione linie runicznych, elfickich zaklęć. W centrum okręgu stała budowla  prawie tak wysoka jak Dąb, Złożony z kamieni i księżycowego srebra  łuk Dok Natt.     Miejsce gdzie Pierworodny  śpiewał swym dzieciom  pieśń o powstaniu życia. Gdzie nauczył ich miłości i dobra. Bo zła wtedy w krainie nie było. Nie było elfów, ludzi ani krasnoludów. Był tylko Pierworodny, jego głos  i zrodzone ze śpiewu dusze. Ognie natchnienia. Które dały początek życiu. Dąb ułożył mnie delikatnie w kręgu. Dopiero wtedy dostrzegłem osobliwe domostwo na lewo od nas. Było to cielsko trolla. Zamienione w kamień. Naruszone eonami opadów i erozji, pełne wgłębień i pieczar, prowadzących wgłąb jego martwych trzewi. Jedno z nich prowadziło do domu czarownicy.     Dąb z zaciekawieniem  krążył wokół cielska trolla. Z pewnością kiedyś go znał. I nie myliłem się. Kelljoon Maczuga… pomiot magii  która zatruła pieśń. Zabił go przed wiekami Jannii, Bóg góry. Była to era jaką pamiętamy już tylko my, strażnicy lasu i skały górskich zboczy. W jego wnętrzu  uwiła swe gniazdo czarownica. Bywaj wilku. Obyś w świętym Dok Natt, odnalazł to czego szukasz  i zmazał klątwę swego rodu. Ludzi jak ich nazywasz. Odszedł w las a za nim udały się  dwa najwyższe świerki. A ja ruszyłem niepewnie do trollowej jaskini. By szukać ratunku. I znalazłem go w objęciach czarownicy.  
    • Witam - wiersz ciekawy Czarku -                                                                Pzdr.
    • @Berenika97   Bereniko.   dziękuję Ci za ten komentarz.   czytając go, miałem wrażenie, że ktoś otworzył okno w dusznym pokoju.   nagle powietrze zrobiło się lżejsze, a świat jakby się odrobinę uśmiechnął.   masz niezwykły dar widzenia rzeczy w ich prawdziwych barwach - nawet kiedy piszę o mroku.   Twoje słowa są jak taki mały, własny kubek ciepłej herbaty, niby  nic wielkiego, a jednak człowiek po niej wraca do siebie.     dziękuję Ci za to :)   bardzo :)    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...