Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Wieśmaki

Marek_Stasiuk
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Marek_Stasiuk

Marek_Stasiuk

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Kodżo nie pisał wierszy, nie układał pieśni, ale tłukł się z drewnem po całej Polsce. Zarabiał na życie opiewając witryny sklepów z tanią odzieżą, robiąc za żywą reklamę bielizny, atrykułów metalowych, irlandzkich pubów. Im dziwniejsze zestawienie tym łatwiej było Kodżowi przytulić parę złotych. Znikał z szeregów naszej paczki i pojawiał się jak duch zawsze wtedy, kiedy widząc wokół siebie utarte twarze miewałem odruch wymiotny. Z nim mogłem odpocząć, nabrać sił, zaczerpnąć oddechu na ścieżkach pobliskich wiejskich lasów.
Tak, Kodżo był typem włóczęgi wieśniaka. Sam dla siebie nazywałem go Mc Wieśniak. Przyłaził do mnie nieogolony, upaćkany krowim łajnem, śmierdzący Robinson z popegeerowskich wiosek. Mieszkał tam tygodniami. Żywił się karykaturą szarańczy i tym, co wykopał w ziemi.
Chcąc spędzić z nim trochę czasu musiałem dotrzymywać mu kroku. Nie robiłem tego by go uczłowieczać, ale zwyczajnie, by wyrwać miastu moje dawno znoszone zwłoki. Pojechaliśmy najpierw do jego babci Cebulowej. Babcia Kodża była kulinarną awangardą i gatunkiem garkuchty na wymarciu.
- Może źjecie co? - zapytała starowinka, gdy stanęliśmy w progu.
- Nie, my nie głodni. - rzuciłem nie chcą sprawiać kłopotu.
- Mam tako zupe s cebulo. Źjecie. I arbatku wam zrobię. Ciasta ja napiekła, babku znaczy się. Pójdę ja zrobić.
Kodżo uśmiechał się do mnie, zacierał ręce i machając wiosłem gitary nad stołem już nucił balladę, by nas trochę zdopingować. Śpiewał zazwyczaj coś kulinarnego, aby złagodzić zdeżenie z zabużańską kuchnią babci Leonki.
Babcia Leonka była stareńką, schorowaną kobietą, przechyloną prawie do podłogi, ale myliłby się ten, kto zwiedziony jej wyglądem uznałby, że już stoi nad grobem. Trzeba było mieć końskie zdrowie, by przeżyć tyle chorób, których procesje przechodziły mi przez głowę, gdy moja wrodzona kultura osobista nie pozwolila odmówić posłuchu babcinym opowieściom. Wtedy to dowiedziałem się, że istnieje ich aż tyle i obudziło sie we mnie szczere współczucie dla zawodu wracza.
Wszystko, co dostałem u niej do jedzenia, obowiązkowo było z dodatkiem cebuli. Zupa fasolowa, choć cebulowa, ale jak się okazało w smaku przepastna. Na drugie ziemniaki z mięsem i cebulą do smaku. Pajda chleba na zakąskę ze swoiskim masłem, oczywiście z cebulą. Na deser babka cebulowa z rodzynkami. I jeszcze zapiekanka z grzybami i cebulą.
Po takim żarciu szczypało w oczy jak po dobrym pierdzeniu. Nawet sama babcia ubrana była na cebulę - swetr na swetrze, skarpeta na skarpecie.
Smaku tej kulinarnej rozpuście dodawało jej siarczyste pociąganie nosem. Kiedy poszła zrobić herbate, poszedłem za nią. Bałem się, że zamiast cytryny wrzuci mi plasterek cebuli a tego bym z pewnością nie przetrzymał. Moje napięcie wyłazio mi żyłą na szyi a okulary typu lornety na nosie Leonki nie wyglądały groteskowo. Tak na oko, z wyglądu, to mogła mieć ze sto dwadzieścia lat i kilku przyjaciół Kodża w prywatnej kolekcji kulinarnego seryjnego mordercy.
- Aaaa, nie. Ty się nie boj. Ja stara, ślepa, ale wiem, jak wygląda cytrynu. Idź do Kodzia i źjesz jeszcze co. Cebulu czeka tam ,źjesz, dla zdrowotnosci.
Kiedy wróciłem do pokoju Kodżo nucił właśnie balladę, którą ułożyliśmy niegdyś przed naszym pierwszym wspólnym występem w miejscowym Domu Kultury i zaśpiewaliśmy ze łzami w oczach namaszczeni cebulową biesiadą:
Wierz mi pani, ja już nie potrafię
Iść za Tobą nie wiem gdzie.
Dokąd tylko nocy starczy mi
Dokąd tylko starczy sił.
Wierz mi pani nie inaczej jest
Świat się kręci Bóg wie gdzie
Góry, lasy wiodą szlakiem w dal
Proszę odejdź, zostaw mnie.

Babcia Leonka przyniosła herbatę i poszła nakarmić kury do zagrody. Tymczasem ja w intelektualnej zapaści szukałem sposobu, jakby się stąd wyrwać a nie urazić mojego przyjaciela Kodża.
- Może masz ochotę na ryby? - zapytał mnie dziwnie pobudzony. I nie czekając na odpowiedź zerwał się z krzesła i poszedł do sieni po wędki. Nie wiedział, że z tym pomysłem przyszło moje wybawienie.
- Jasne Kodżo! Z tobą choćby do piekła. Tylko idźmy już bo od tej cebuli dostanę jakiegoś zaczadzenia.
Byłem w stanie pójść z nim dokądkolwiek, bo czułem, że jeszcze trochę i będzie to pierwszy przypadek na świecie zatrucia z powodu niedopuszczalnego stężenia tlenku cebuli, jeśli jest wogóle coś takiego.
Ale z rybami to nie tak hop siup, a nawet hip hop. Tu trzeba się porządnie napieprzyć. Najpierw wędki, wiązanie haczyków, spławików, ołowiu. Potem szpadel i do ogrodu nakopać robactwa. Dalej nagotować pęczaku i rowerem nad miejscową smródkę podkarmić leszcza. I z powrotem do domu na małe co nieco.
Tak było zazwyczaj, ale dziś Kodżo postanowił zapolować na grubego zwierza. Chciał mi pokazać co znaczy być myśliwym z powołania i przedstawił swój wychuchany w detalach plan.
Nocą przystąpiliśmy do jego realizacji, gdyż w dzień groziło nam niebezpieczeństwo oskarżenia o kidnapping. Mieliśmy w zamiarze zwędzić kurę. A, że babcia Leonka miała na stanie trzy sztuki, postanowiliśmy podpieprzyć jedną sąsiadce. Ta miała ich całą fermę i brak jednej mogła powetować sobie szybką reprodukcją. I tak oto pod osłoną nocy, zarzucając
parciany worek po ziemniakach na plecy, podeszliśmy jak najciszej się dało pod ogrodzenie sąsiedzkiej fabryki drobiu.
- Którą zwijamy? - Zapytał Kodżo.
- Ja tam wiem? Jakąś większą, grubszą, napasioną.
- Nie widzę nic, cholera. Ciemno, jak za czasów radzieckiej okupacji.
Właziliśmy na teren fermy przez dziurę w płocie, którą Kodżo wcześniej wyciął szczypcami do cięcia żywopłotu. Miało być szybko i bezboleśnie. Cap za pióra i do worka, zanim się kura zorientuje w sytuacji. Polazł Kodżo w noc jak w ciemną dupę i odtąd nie tyle go widziałem, co słyszałem cichnące w dali kroki. A więc namierzałem go i odgadywałem rozwój tej bezdusznej grabieży przy pomocy prymitywnej echolokacji.
Minęło może z pięć minut. Ja zamieniony w słuch i napięty jak skobel w procy a Kodża ni ma. Znaczy się przepadł? Zadziobały go? I wtedy przypomniały mi się mrożące krew w żyłach hiczkokowe ptaki i poczułem, że nie biorę już tego na klatę, nie dźwigam zwyczajnie -spierdalam.
A tu nagle jak walnie. Brzęk metalu, wrzaski, piski, krzyki. Coś tam zamajaczyło w mroku, wydęło się konturami postaci i zdechło. Zesrałem się w trupa i chyba zaczęło mnie być widać w tych ciemnościach bo Kodżlo trafił do mnie na wzrok.
- Maras! Mam kurę! Dawaj spieprzamy, bo ta babka ganiała mnie z jakimś garnkiem po podwórku. Słyszałem, jak śmiga mi nad głową, ale kure mam, nie dałem się stary.
Nie mogłem wyksztusić z siebie słowa. Kodżo szarpnął mnie za rękaw za sobą i poleciałem na ziemię jak kłoda. Podczołgaliśmy się pod dziurę w płocie i rwaliśmy z tamtąd tak szybko, że nie zauważyłem kiedy drutem wystającym z płotu zrobiłem sobie w kurtce drugi zamek - na plecach.
No tak, udało nam się zwędzić kurę i ujść z życiem, ale co dalej. Nie mogliśmy przynieść żywej kury do domu. Ot i problem z drobiem.
- Ty, Maras, kura nam żywa niepotrzebna. Ty widziałeś żeby ktoś łapał węgorza na żywe mięso?
Zaufałem słowom Kodża, gdyż to on był tu ekspertem od łowienia ryb. Skoro nie łapie się węgorza na żywe mięso to trzeba kropnąc kurę. Byłem przekonany, że zrobi to Kodżo. Pewnie niejedną ma już na sumieniu, to walnie sobie kolejną kreske na gitarze.
- Pierdolniesz ją w łeb Maras? - Wystrzelił do mnie, kiedy zbliżaliśmy się do pierwszych domostw babcinej wioski.
- Co? Ja? Nie moge Kodżo. Obrzydliwy jestem, nie wytrzymam napięcia, zemdleję.
Musiałem wyglądać na tyle krucho, że Kodżo sam zabrał się za mordowanie. Spodziewałem się, że walnie jej w łeb tasakiem, zetnie siekierą, coś w tym stylu. A on dawaj sznurek od snopowiązałki i kurze na szyję. Zapętlił. Zacisnął. Podał mi jeden koniec sam trzymając drugi.
- Udusimy kurę, nikt nie będzie słyszał. Ciągnij Maras z całych sił.
Kura zduszona sznurem siłą odśrodkową powoli zamykała lewe oko.
- Ty patrz Kodżo, zabijamy ją. Ona umiera.
- Coś ty z kurami to nie tak łatwo, są cholernie odporne. Ciągnij jeszcze, powiem Ci kiedy stop.
Drżałem na całym ciele. Uczestniczyłem w morderstwie niewinnej niczemu kury. Tam lisa jakiegoś, coś. Poćwiartowałbym bo nie lubię cholery, fałszywe to takie. Ale kura? To nawet nie będzie się czym chwalić ludziom z paczki.
- Dorba. Już. - I kura padła na bok wyciągając pazury.
Przywiązaliśmy koniec sznurka do płotu a ciało rzuciliśmy w krzaki przykrywając nazrywaną naprędce trawą. Skoro węgorz żywi sie padliną, musiała przeleżeć tam aż do wieczora niezauważona, aż dojdzie, okrasi się i nabierze smaku.
Czułem się tak, jakby moje sumienie przyłapało mnie na gorącym uczynku i zaraz pomyślałem sobie o tym, że przecież kury też idą do nieba. I pojawił się dylemat iście archetypiczny. Otóż, ta kura, która od zarania dziejów była, jest i będzie naszym ludzkim nierozwiązywalnym problemem, dotyczącym swego pochodzenia, teraz powróciła drogą posiadanego przeze mnie sumienia w celu dokonania zemsty filozoficznej na swoim oprawcy.
- Kodżo? Zwierzęta też mają duszę? Idą do nieba? Jak to jest?
Myślałem o tym namiętnie maszerując osraną przez tutejsze bydło popegeerowską drogą. W tym czasie nie zaciągnąłem się ani razu papierosem. Tak jakbym nagle mocniej zaczął cenić sobie własne życie. W domu babcia Leonka umiętoliła nam ciasto do podkarmiania. Oczywiście jechało cebulą i Kodżo zrobił drugie. Robaki na parapecie wiły się w trocinach, jak sznurówki w rękach przedszkolaka. Popołudnie płynęło nam na dłubaniu się w akcesoriach wędkarskich, które Kodżo gromadził tu chyba przez wieki, albo dostał w spadku po dziadku i dziadku dziadka. Babcia Leonka swoim zwyczajem poszła wyciągnąc nogi. To tradycyjne jej zlegiwanie nazywała przyzwyczajaniem się do trumny, bo to Pon Bog s tej połki bieri i nie znacież gadziny moje wy duraki. Pod drzwi powoli podchodził wieczór. Graliśmy w karty a śpiąca Leonka trzęsła powietrzem w całym domu chrapiąc jak stara rosyjska ciężarówka. Tak upływał nam czas, owinięty onucą swojskiego życia. Leniwy, jakby wytrącony z cywilizacji.
Po drugiej półlitrówce wstaliśmy od stołu. Rozochoceni i pełni dobrych myśli poszliśmy po sprzęt. Naładowaliśmy plecaki ciastem, robakami i swojską kiełbasą. Już na wychodne babuszka wcisnęła nam jeszcze półlitra spirytusu i kilka granatów cebuli, bo jakże inaczej; - Nasz ci Kodźo, bieri. Noc, zimno. Żeby wy na jakim lodzie nie zostali. To i wzięliśmy by Leonce nie robić przykrości.
- Ciemno, że oko wykol. - Zagaił Kodżo, kiedy maszerowaliśmy opuszczając wioskowe domostwa.
- Pamiętaj o naszej kurze. Chyba jej nikt nie podpieprzył co? - Zapytałem nieco zakłopotany.
Mgła ucinała nam drogę, ale w tej sytuacji była naszym sprzymierzeńcem. Musieliśmy tylko wrzucić kurę do podziurawionego worka, zawiązać, przeciągnąc nad smródkę i wrzucić do wody, oplatając koniec sznurka wokół pochylonego z brzegu drzewa. To zadanie było o tyle niebezpieczne, że droga nad jezioro prowadziła przez podwórko Kazia rzeźnika. Taką ksywkę otrzymał Kaziu od czasu, kiedy ganiał po wiosce z siekierą za jakimś drugim pijakiem, z którym wcześniej pił i tamten wychlał mu ostatnią flaszkę, gdy Kaziu spał smacznie po fiolecie. Od tamtej pory wszyscy mieszkańcy wioski obchodzili jego posiadłość szerokim łukiem. Nikt nie chciał doświadczyć siekierezady na samym sobie.
Udało nam się trafić w miejsce porzuconych wcześniej zwłok naszej ofiary-przynęty. Trochę po omacku szukaliśmy rękami w wysokiej trawie dowodu naszje zbrodni a tu nic. Nie ma kury.
- Ty M, to jakaś szajba. Gdzie jest nasza kura. - Kodżo był widocznie przejęty, bo łaził na czworakach w tę i wewtę zataczając coraz większe koła, aż wreszcie wlazł w jakieś gówno.
- Ale wali! W co ja wlazłem? Jesteś tu M?
- Tak jestem, czekaj, szukam sznurka. Po nitce do kłębka.
Nagle doszło nas gdakanie z drugiej strony płotu. W tym czasie znalazłem koniec sznurka, którym nie wiedzieć dlaczego, przywiązałem wcześniej zwłoki naszej nieśmiertelnej kury.
- Zobacz Kodżo, ona żyje. Chodzi tam, po drugiej stronie. Przelazła przez dziurę w siatce.
- Jasna dupa. Mówiłem Ci, że z nimi nie tak łatwo. - Powiedział Kodżo cały czas wycierając ręcę czym się dało.
- I co teraz? Ty się znasz Kodżo to daj jakiś pomysł.
Przyciągnęliśmy kurę do siebie i dawaj ją mordować raz jeszcze. I znowu pentelka, zacisk i przęciąganie liny między sobą. Kura powoli zamykała oczy, łeb przechyliła na bok i fik do góry pazurami.
- No to teraz chyba już nie wstanie. Kura to nie kot. Ile ona może mieć żyć? - Zapytał mnie zmęczony po egzekucji.
- Nie pierdziel Kodżo tylko dawaj ją do worka i idziemy. To jakieś szaleństwo. Nie wierzę, że biorę w tym udział.
Ruszyliśmy ciągnąc za sobą na sznurku worek nabity kurą. Wchodzliśmy powoli na teren Kazia rzeźnika i Kodżo przezorny pokazywał mi co chwila palcem, że mam być cicho. Starałem się nawet nie oddychać, by nie zbudzić miejscowego psychopaty, bo nas rozpruje i po rybach. Szliśmy w milczeniu, prawie na palcach, starając się jak najciszej powłóczyć workiem. Już byliśmy na samym środku kaziowego podwórka, w miejscu, gdzie delikatnie demaskowało nas słabe światło żarówki wiszącej nad wejściowymi drzwiami jego mieszkania. Było tak cicho jak nigdy w moim życiu. Miałem nawet wrażenie, że razem z Kodżem przewidzieliśmy się tej wiosce. Już mijaliśmy podwórko. Furtka otwarta na oścież była tuż tuż. Uśmiechnąłem się do Kodża i pokazałem palcem w jej kierunku. I się zaczęło.
- O wy skórwygnoje!!! Gdzie w moje podwórek wyśta nalazły!
Kaziu rzeźnik wyskoczył jak z procy pędząc prosto na nas. Cholera wie skąd się wziął. Było tak, jak słyszałem z opowiadań - darł mordę i wyzywał. Z tą tylko różnica, że zamiast siekiery dziś miał widły.
- Chodu Kodżo! Szybko! Spierdalamy!
Wiałem ile sił w nogach, ale worka z kurą nie puszczałem z rąk. Kodżo spieprzał aż zaczął gubić osprzęt wędkarski. Jakby tego było mało nasza nieśmiertelna kura znowu zaczęła gdakać. I tak waliliśmy na oślep gdzie kto może. A z nami wędki, robaki, ciasto, żyłki, spławiki, haczyki, kulki ołowiu i kura w worku na węgorze. Odskoczyliśmy Kaziowi na odległośc na tyle bezpieczną, że wreszcie można było złapać trochę oddechu.
- Ty słuchaj. Myślisz, że on naprawdę mógł nas tymi grabiami...? - Zapytałem z trudem łapiąc oddech.
- Co? Stary, on zrobiłby nam z dupy durszlak. I nie grabie tylko widły. - Kiedy to mówił zatelepało nim, jak psem, kiedy strząsa z siebie sierść postawioną na sztorc ze strachu.
A kura dalej swoje gdaak! dgaak!.
- Ty durrrrna. - Wycedził przez zęby Kodżo i zgniutł jej łeb obcasem, by nie zdradziła naszej lokalizacji.
- Chodź. Pewnie spuchł, albo wpadł gdzieś do rowu pijaczyna.
Ruszyliśmy w znane nam miejsce, tam, gdzie wcześniej podkarmialiśmy leszcza ziemniakiem. Przycupnęliśmy na zwalonym drzewie, które chowało konary w lustrze jeziora jaśniejącego wschodzącym słońcem. Kodżo nauczył mnie rozwijać wędki i nakładać robaki. Później poszedł nawrzucać cegieł i utopić worek z kurą w miescu, gdzie smródka dawała upust swoim ciężarom. Tak zawsze robił jego dziadek, bo tam było najgłębiej, więc najszybciej brał węgorz. Kiedy wszystko było już gotowe, wystarczyło tylko czekać. Kodżo wyciągnął papierosy. Paliliśmy leniwie, wpatrując się w spokój otaczającej nas zewsząd wody. Tak odlegli od wszystkich najważniejszych spraw, bez których normalnie nie mogliśmy się obejść. Od przeszłości, której nigdy nie chcielibyśmy pamiętać. Zawieszeni w krainie bezokoliczników implikujących miejsca i ludzi. Rozumiałem go coraz bardziej. Był częścią natury. Instniał tu tak, jakby nie było „wczoraj” i „jutro”, jakby liczyło się samo trwanie.
- A jak z tatą Kodżo? - Zapytałem sucho.
- A jak ma być? Pije... Nie wrócił...Ehh. - Zaciągnął się ostatni raz rzucając resztki papierosa do wody i poszedł sprawdzić worek z dziurami.

Marcin_Erlin

Marcin_Erlin

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Jak już kogoś sami poprawiamy, złośliwie do tego komentując należy własną wypowiedź utrzymać w należytym porządku. > za tak zbudowane zdanie na pierwszym roku polonistyki dostaje się w ten pusty garnek vel łbem vel głową zwanym.
Właśnie się dowiedziałeś,że kobiety pożerają? One jeszcze więcej potrafią ale nie powiem, bo mnie zlinczują. Popraw to i dalej do roboty, nie przejmuj się czasem, nie ma czym.
Oxyvia

Oxyvia

Opublikowano
Opublikowano

Bardzo fajne opowiadanie - stylistycznie i treściowo świetne! Bardzo mi się podoba: dowcipne, barwne, trochę sentymentalne, trochę nostalgiczne - ta tęsknota "mieszczucha" z awsią, naturą, prostotą. Piękne.

Ale błędy rzeczywiście są i niestety psują odbiór. Popraw, a będzie genialnie:

"Śpiewał zazwyczaj coś kulinarnego, aby złagodzić zde[color=#FF0000]ż[/color]enie z zabużańską kuchnią babci Leonki.

których procesje przechodziły mi przez głowę, po co akapit tutaj?
gdy moja wrodzona kultura osobista nie pozwolila odmówić posłuchu babcinym opowieściom.

Wszystko brak przecinka co dostałem [color=#FF0000]uniej[/color] do jedzenia brak przecinka obowiązkowo było z dodatkiem cebuli.

Pajda chleba na zakąskę ze swo[color=#FF0000]i[/color]skim masłem,

nie [color=#FF0000]dz[/color]wigam zwyczajnie -[u]spierdalam[/u].
A tu nagle jak [u]pierdolnie[/u]. .........powtórzenie

- Ty, Maras, kura nam żywa [color=#FF0000]nie potrzebna[/color]. (...) Pewnie [color=#FF0000]nie jedną[/color] ma już na sumieniu, .......pisownia łączna

starając się jak najciszej powł[color=#FF0000]u[/color]czyć workiem.

Uśmiechnąłem się do Kodża i pokazałem palcem [color=#FF0000]e[/color] jej kierunku.

[color=#FF0000]Wógle[/color] nie [color=#FF0000]wiado[/color] skąd się wziął.

I tak waliliśmy na o[color=#FF0000]s[/color]lep gdzie kto może. A z nami wędki, robaki, ciasto, żyłki, spławiki, [color=#FF0000]ch[/color]aczyki, k[color=#FF0000]ó[/color]lki ołowiu i kura w worku na węgorze.

gdzie smródka dawał[color=#FF0000]o[/color] upust swoim ciężarom. Tak zawsze robił jego dziadek, bo [color=#FF0000]w tam[/color] było najgłębiej, więc najszybciej brał węgorz. Kiedy [color=#FF0000]wszysko[/color] było już gotowe brak przecinka wystarczyło tylko czekać."

To nie są wszystkie błędy, ale te najjaskrawsze. Czepiam się, ale to naprawdę bardzo psuje czytanie i smak opowiadania.
Pozdrawiam.
Oxy.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Wiesław J.K.
      mam z Tobą trzy światy i 🎥

      Przez Wiesław J.K. · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @Gosława Smaczności! Wieczór, gwiaździste niebo, gromada dzieci wokół dogasającego ogniska z niecierpliwością czekających na pieczone ziemniaki/kartofle. Dziękuję za przypomnienie dni wakacyjnych na wsi, gdzie pierwszy raz posmakowałem takich ogniskowych ziemniaków. Pozdrawiam :)
    • EsKalisia
      Żyć z doświadczeniem choroby psychicznej jak każdy inny

      Przez EsKalisia · Opublikowano

      @UtratabezStraty Zapraszam

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       
    • Benjamin Artur
      Podróż za nie jeden uśmiech

      Przez Benjamin Artur · Opublikowano

      Można dużo mówić i nic nie powiedzieć. Można nic nie mówić i powiedzieć wszystko. Oczami duszy zrywam kwiaty. To krótka droga, by poznać siebie. Możemy milczeć całe życie i opowiedzieć wszystko. W kilku słowach ująć to, co nieujęte. Rozgryźć to, co niepojęte. Oczami duszy wymazuję siebie, by nie poplamić świata atramentem. Muszę uważać na słowa, by nie być jak mewa w locie. Oczami duszy robię zdjęcie i chowam je w chmurze. Gigabajty odczuć wylewają się, ściskają gardło. Prawie rzygam. By ciebie ujrzeć. By siebie dojrzeć. By zrozumieć całą tę miłość. Uderzam mocno, naciskam, robię wdech. Całuję. Może uda się uratować coś! A może nic nie pozostanie przy mnie. Rodzimy się sami, umieramy sami. I tak w kółko, człowieku. Zabawa trwa, choćbyś tego nie chciał. Życie delikatnie przelatuje. Nie dotyka świata. Dostajemy z niego tylko skrawki — widzimy to, co najbliżej krawędzi. Dalej nic nie dostrzegamy. Dalej nie wypływamy. Nie umiemy. Rodzimy się i zapominamy. Brzmi to trochę jak piosenka. Smutny blues o życiu. Czarny blues wyśpiewany przez wszystkich: wszystkich tych, co nie mogą, wszystkich tych, co nie umieją, wszystkich tych, co się boją, wszystkich tych, co umierają rankiem. Boją się otworzyć oczy. Boją się pomyśleć, że można wyjść. Że można się uśmiechać. Jazda do Wrocławia, do ukochanego Denver. Na rozstaju dróg łapiemy stopa, z kolegą. Zatrzymuje się soczysta czterdziecha. Zabiera nas swoim mercedesem. Jest niedziela, zapewne urwała się od męża. — Gdzie chłopaki jedziecie? — rzuca i przenika nas swymi łapczywymi ślepiami. Raz na mnie, raz na kolegę. — To gdzie chłopaki jedziecie? — zapytała. — Do Denver. Do Wrocławia. Na koncert — odparłem. — Jedziemy się zabawić. — wsiadajcie — zawołała. Już się ślini. Ściska tę gałkę od biegów. Gorące popołudnie. Początek lata. Dominik na mnie. Ja na Dominika. Jedziemy, śmiejemy się. Ważne, że się poruszamy do przodu. — Jak zostaniecie na dłużej, może umówimy się na kawę. — Dlaczego by nie. Mocna kawa jest jak klaps. Mocny klaps. — Tu was rozumiem chłopaki. Może działa jak klaps? Chciałabym, żeby tak było. Och, chciałabym. Ale dzieci zabierają nam wszystko. Przytaknęliśmy obaj. Na miłej gadce mija czas. Jedziemy tak chyba ponad godzinę. Podziwiamy widoki. — Tu chłopaki was wysadzę. Musicie dalej coś złapać — mlasnęła, przełykając ślinę. Przez moment patrzyliśmy na siebie. Brak słów. Uśmiech Dominika mówił wszystko. Co za podróż. Piękna podróż. Droga kochana. Droga płynąca. Jak kwiaty w oddali. Jak maki czerwone. Jak usta tej pani. Tu jest dobre miejsce, by się zatrzymać. Podziękowaliśmy. I po chwili widzieliśmy już jej tylną szybę. A potem punkcik. Oddalający się punkt na mapie. Odetchnęliśmy. Jest czternasta, a nam została jakaś godzina do celu. By zobaczyć Denver. By zakochać się w Denver. By móc stąpać po Denver. Iść tam na piwo. Ten stary blues. Znów go słychać. Jest w środku, we mnie. Taki ciepły i smutny. Zaczarowany blues. Jedziemy. Znów jedziemy. Tym razem załapaliśmy się na leśniczego. Takie czerwone, rozbiegane oczka. Rozbiegane oczka w terenowym samochodzie. Skacząc tak po całej drodze, a nie jadąc. Dojechaliśmy na obrzeża Wrocka. A raczej doskakaliśmy do niego. Oj, jaką poczuliśmy ulgę, wysiadając. — Tu jest linia tramwajowa, chłopaki. Stąd to rzut beretem. Trajtki kursują do centrum bardzo często — odparł. Podziękowaliśmy mu, a on w podskokach ruszył dalej, tym zielonym czymś. Jest tam knajpa w rynku. Można usiąść w kabriolecie, wypić piwo. I dobrze się bawić. Trochę poczuć się jak w Pulp Fiction. Jak Travolta. Przy dobrej muzyce. W dobrym towarzystwie. Bujać się na oparach. Zaciągać się papierosem i powietrzem. Dać sobie szansę, by pokochać to miejsce. Muzyka na żywo. Jest jak dotyk. Cudowny dotyk. Dotyk, który jest miły, pozostaje w sercu. Na całe życie. Kształtuje osobowość. Pokazuje, kim być. Jakim być. Jak kochać. I czy kochać. A może, ziać tylko nienawiścią. To zabawa. Ale czy tylko zabawa? Muzyka zawsze kształtowała przyszłe czasy, pokolenia. Była zapowiedzią czegoś. Zapowiedzią rewolucji. Zapowiedzią upadku. Jest siłą. Bo oddziałuje na duszę. Na postrzeganie. Wszystko pachnie słodko. Dla faceta jest kobietą. Dla kobiety jest mężczyzną. A może czymś bliżej nieokreślonym. Jakąś formą, do której dążymy. O której marzymy. Jest słodkim spojrzeniem. Takim, po którym czujemy się lekko. Że fruniemy. Z oddechem łapiemy ten uśmiech. To spojrzenie. To uczucie. Jedno z pierwszych. Po dobrej imprezce, na koncercie, spotkałem koleżankę — hippiskę Magdę. Postanowiliśmy po wszystkim pójść na rynek. Na ławeczkę. Poczuć rytm miasta. Poczuć muzykę miasta. Jest ciepła noc. Mury starego rynku są nagrzane. Będziemy siedzieć do ranka, popijać alkohol. Po całym dniu byliśmy zmęczeni. Ale co tam. Czterdzieści procent — to już nie jest klaps, jak przy kawie. To walenie po głowie. Dominik zdrzemnął się na ławce. Ogromny jego pech. Nasz chyba też — jak dowiedzieliśmy się później. Bo nad ranem wymyśliliśmy, że jedziemy stopem na wybrzeże. Opuszczamy nasze wspaniałe Denver i jedziemy na północ. Zostawiliśmy karteczkę. Magda przycisnęła ją butelką po czystej. A że zaczynało świtać, poszliśmy przed siebie, nie budząc go. Jak dzieci — grzecznie, za rączki się trzymając. Wyszliśmy znów na drogę. A raczej ruszyliśmy pieszo przed siebie. Po prawej stronie mieliśmy wschodzące słońce. A my prosto. Na północ. Idąc tak, przypomniałem sobie, że znam w Gdyni pewnego malarza. Wojtek miał na imię. Mieszkał na Bojano, w pięknej okolicy. Postanowiliśmy zrobić mu przyjemność. Albo i nie. W tamtych kategoriach wtedy nie myśleliśmy. On chyba też. Nieraz wpadał do Krakowa. W kwietniu albo w maju — w samych spodenkach. Bo u nas niby tak ciepło, a u nich zawsze zimniej. Cały czas ten wiatr od morza. Cały czas wieje z północy. Zimny wiatr. Suniemy samochodem z jakąś laską. Ona na uczelnię, jeszcze do Koszalina. A my dalej — na północ. By poczuć ten wiatr. By poczuć Bałtyk. Do malarza — czyli do Gdańska — dojechaliśmy wieczorem. Zmęczeni strasznie upałem, poszedłem do budki telefonicznej, by zadzwonić do Wojtka. Ten ucieszony, uśmiech — od ucha do ucha. Przyjechał swoim starym volvo. Upalony. Na szyi — kunsztownie zrobiona mała fajka do palenia marihuany. Pojechaliśmy na nocny objazd wszystkich knajp w Trójmieście. Poznaliśmy chyba wszystkich jego znajomych. Artystów różnej maści. Do domu — a raczej jego pracowni, na Bojano — dojechaliśmy nad ranem. Włączył Toma Waitsa i poszliśmy spać. Znowu jak dzieci. Zasnęliśmy jak dzieci. Zmęczeni drogą, knajpami, muzyką. Obudziliśmy się… jak dzieci. W południe, po śniadaniu, Wojtek oznajmił, że jedziemy na plażę. Dzika plaża. A raczej mierzeja. Dwieście metrów w głąb morza. Tylko nasza trójka — my sami. Wyłożyliśmy się na rozgrzanym piasku. Zdjęliśmy ubrania, by zażyć kąpieli. Poczuliśmy się cudnie. Tacy wolni. Sam na sam z naturą. Magda zdjęła stanik. Jej ciało było białe, sterczące piersi odbijały słońce, potęgując całą tę jaskrawość. Dwa białasy. Pewnie połyskiwaliśmy w oddali — dwa białe punkty na tle piasku i błękitu morza. Na plaży leżało mnóstwo drobnych bursztynów. Morze wyrzuciło je przez noc. Postanowiłem nazbierać trochę — na pamiątkę. Miło jest tak wylegiwać się. Szum fal. Mewy w oddali. A poza tym — cisza. Błoga cisza. Obudziliśmy się późno. Słońce już nisko. Plaża nadal pusta. Wiatr od północy chłodny, ale przyjemny. Morze szumiało. Magda wstała pierwsza. Wyprostowała się, przeciągnęła. Śmiech cichy, nieśmiały. Wojtek nadal spał. Fajka leżała obok. Stare volvo w cieniu drzew. Zabrałem jeszcze kilka bursztynów z piasku — by pamiętać. Ruszyliśmy w drogę. Bez pośpiechu. Droga pusta. Światło jakby bardziej błękitne. Powietrze słone, słone i wilgotne. Po lewej wydmy, po prawej morze. Każda fala inna, każda jakby mówiła coś cicho. Nie rozumieliśmy słów, ale rozumieliśmy sens. Wojtek włączył stary magnetofon. Cohena „Suzanne”. Znów — tylko my i muzyka. Droga i wiatr. Czas jakby się zatrzymał. Po jakimś czasie dojechaliśmy do Gdyni, do Bojano, do Wojtka. Znaliśmy drogę, ale teraz wyglądała inaczej — inne światło, inny zapach, inny wiatr. Pracownia Wojtka czekała. Farba, płótna, pędzle. Stare notesy z rysunkami. Zeszliśmy do środka. Siadaliśmy na podłodze. I cisza. Pachniało morzem, solą i farbą. Czułem spokój. Poczułem, że droga nie kończy się tutaj. Późnym popołudniem pojechaliśmy z Wojtkiem do znajomych. Około czterdzieści minut drogi z Bojano, przez lasy, dzikie pustkowia. Klimat trochę jak w Bieszczadach. Działka ogrodzona kamiennym murkiem, z dodatkiem drewna w stylu góralskim. Pod lasem stała stodoła, częściowo przykryta strzechą. Obok — stary, drewniany dom. Pod drzwiami leżał i pilnował wejścia owczarek podhalański. Swojskie klimaty — pomyślałem. Weszliśmy do wielkiej izby, połączonej ze starą kuchnią. Bardzo przyjemne wnętrze. Młode małżeństwo — hipisi — mieszkało sobie z dala od cywilizacji. Za domem, w ogrodzie, stał indiański wigwam. Parka autochtonów, pochodziła z jednej wioski. Obecnie byli w trakcie remontu stodoły. Kładli nową strzechę i nagrywali wszystko kamerą. By sztuka ta przetrwała. Dla dzieci i potomnych. Rzemiosło musi przetrwać wraz z ludźmi. Ludzie opuszczają te strony, uciekają za pieniędzmi. Brak pracy zmusza do określonych zachowań. Jest jak jest. Nie zostało ich już dużo — rodowitych Kaszubów. Wojna, komuna, ciężkie czasy odcisnęły piętno. Ale na szczęście świadomość w niektórych osobach przetrwała. Wiedza, filmy… wszystko kiedyś trzeba będzie odtwarzać, uczyć się na nowo. Może wtedy już będzie nam wolno zająć się tym, co lubimy. Może nie trzeba będzie uciekać. Kiedyś — komunistyczna kontrola, potem bieda. Ciężkie czasy… co gorsze — nie wiem. Postęp zatrzymany. Rozwój wstrzymany. Wszystko zaczyna się dopiero budzić. Świadomość powoli próbuje łapać oddech, jak noworodek. Trzeba nim wstrząsnąć, żeby zaczął płakać. Porozmawialiśmy sobie miło- bardzo fajni ludzie. Tacy bezpośredni. Chętni i otwarci do rozmowy. Widać, że nieczęsto mają okazję porozmawiać z przybyszami. Chcieli nas zaprosić na kolację, ale Wojtek trochę oponował, bo miała wieczorkiem do niego przyjechać dziewczyna. Wiec wkrótce się pożegnaliśmy i ruszyli w drogę powrotną. Wieczorem postanowiliśmy urządzić prywatkę — małą imprezkę na Bojano, w pracowni naszego malarza. Wojtek był skromny, pracownię miał na parterze, w dobrze doświetlonym pokoju. Cała ściana od południa była przeszklona. Z boku znajdowały się drzwi, wejście na werandę. Pokój był duży, zapach terpentyny mieszał się z farbami. W rogu stała wieża stereo, z której cały czas dobiegała muzyka. Lubił słuchać Toma Weitsa, my zresztą też. Muzyka z przełomu lat 80–90 górowała nad całym splinem. Wojtek miał dziewczynę, uroczą blondynkę Aśkę. Asia przyjechała właśnie do niego, zjechała ze studiów weterynaryjnych z Warszawy. Trzeba było to uczcić — małą imprezką, zaproszeniem przyjaciół, by rozpocząć wakacyjną przygodę. Przygotowaliśmy coś do zjedzenia na ciepło i na zimno. Żeby było coś do przegryzienia. Ale nie o tym miałem mówić. Imprezka była udana i szybka, przelała się przez palce jak woda źródlana. Każdy mógł zaczerpnąć z niej to, co chciał. Po co nam ta podróż, to wałęsanie się? Cała nasza Wagabunda — w poszukiwaniu czegoś, co pcha nas do przodu. Kiedy jesteśmy w drodze, czujemy ulgę i spokój. Chwilowy spokój, pokój ducha, taki prawdziwy. Tak samo prawdziwy jak palący asfalt pod stopami. Gest powitania na drodze — zwykłe „dzień dobry”, a jakże inne. Kiedy spotyka się innego wędrowca, który przeszedł pieszo szmat drogi. Część tej drogi przejechał lecz każde powitanie ma smak. Na ścieżce pozdrowienie pielgrzyma, na dzikich wertepach. Każde „dzień dobry” kryje opowiastkę. Czasem dużo więcej, bo daje odpowiedź. Na końcu drogi kryje się odpowiedź. To po nią przemierzamy tyle kilometrów. Raz pielgrzymujemy w pojedynkę, sami. Innym razem z dobrym przyjacielem, przyjaciółką. Połączeni wspólnym dążeniem do celu. Nazajutrz ja i Magda pożegnaliśmy się z Wojtkiem i Asią. Wojtek dał nam na drogę dobrego tytoniu. Lubiliśmy z Magdą zapalić, odetchnąć i porozmawiać. Wyruszyliśmy w drogę powrotną do Krakowa. Po pół godzinie siedzieliśmy już wygodnie, w jednej z ciężarówek. W jednej z wielu, które codziennie przemierzają trasę z północy na południe. Magda spoglądała na oddalające się Long Island. Za rok będzie wspominać tę podróż. Wizytę u pewnego malarza, wesołego diabła i przywoływać smak lata. Mijaliśmy wrzosowiska, suche łąki, zielone lasy, tu i ówdzie błysnęło oczko niewielkiego jeziorka. Oj upalne to lato pełne promieni. Namalowałem jej duszę, narysowałem wianuszek. Usteczka malinowe miała i rozpięty staniczek. Gdy przestanę śpiewać, mówił będę głośno. By wszyscy słyszeli, że mówię prosto. Bez owijania ... Mówił będę gładko. Spójnie nad wymiar, wyraźnie i miękko. Gdy przestanę śpiewać intonować zacznę. Mówić liryką do ucha aż zaśniesz. Cicho szeptem gadać, mruczeć jak kot. By z tobą być przeskoczę drewniany płot. Gdy będzie za wysoki mur, zrobię podkop. Uparcie będę dążył, by być z Tobą. Johnny Cash i country rozbrzmiewało z radia wielkiego tira. Od czasu do czasu ktoś sypnął kawałem w CB radio. Kilometry umykały jak chwile odmierzane sekundami, minuty drogi, kilometry czasu, w śnieżnobiałych uściskach Morfeusza. Nie. Ty nie możesz teraz nadejść. Byłbyś najbardziej nieoczekiwanym gościem, niechcianym niedzielnym gościem, w leniwej niedzielnej sjeście. Magda oddychała miękko, głowę opartą ma o moją pierś. Śni słodko o bajecznym Long Island o swoim Long Island, z córeczką, mężem i domem. Śni o życiu prawdziwym, być może układa właśnie — swoje szczęście. A ja w ciszy kalkuluję swoje życie. Swoje własne chwile rozmywam, rozcieram i mieszam. Wypuszczam wraz z dymkiem gdzieś w powietrze, okrąglutkie kółeczka unoszące się w przestrzeni. Z każdym oddechem przybliżam się do celu — Wawelskiego wzgórza, które góruje nad Wisłą, do rynku, do baszt, do sukiennic. Dobijamy do celu. Wracamy na stare śmieci. Do Krakowa przyjeżdżamy wieczorem. W drzwiach wita nas Dominik. — O, a cóż to za przyjemność! - Witam Pana i Panią Uśmiech na jego twarzy jest jakby gorzki, słony, szybko znikający, a zarazem przemienia się w opowieść. Opowiada o tym, jak straż miejska obudziła go pewnego pięknego poranka. Śpiącego na ławce, obok butelka po czystej, a pod nią karteczka. Ze słynnym jednym zdaniem: — „Pojechaliśmy na północ.” Wszystko byłoby w porządku, gdyby nie to, że spożywanie trunków i zaśmiecanie rynku było zabronione. — Prosimy o dowód… Jak pan ma na imię? — Dominik. — Panie Dominiku, prosimy o dowodzik. — Hmmm… ale nie mam przy sobie dokumentów. — To poprosimy, by pan z nami poszedł na komisariat, spiszemy dane. Nie wiem, jakim cudem udało mi się wywołać trochę zamieszania i czmychnąć na dworzec. Wsiadłem w pośpiechu do pociągu w stronę Krakowa, ale bez pieniędzy, bez biletu. Kolejna ciężka rozmowa — tym razem z konduktorem. Mandacik na drogę. Na dobry początek. Żebym miał co wspominać, żebym nie mógł zapomnieć, jak piękny był mój wypad stopem z kolegą do ukochanego Denver. By móc zobaczyć Denver. By móc zakochać się w Denver. Taki finał naszej podróży.                                        
    • Gosława
      mam z Tobą trzy światy i 🎥

      Przez Gosława · Opublikowano

      @Simon Tracy to nie do końca jest tak  W moich wiersz ach przewijają się przeważnie trzy podmioty liryczne  Jedną i chyba najważniejszą jest Anna  Drugą Lucyna  Natomiast trzecią Lulilaj

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Każda z nich jest inna a jedno co je łączy to wieś i natura  Np Lucyna jest najmroczniejsza za to Lulilaj świetlista jak nie z tego świata
    • Simon Tracy
      mam z Tobą trzy światy i 🎥

      Przez Simon Tracy · Opublikowano

      @Gosława Twoje wiersze to saga jednej bohaterki. Podzielona na wydarzenia i poszczególne dni.  Cudownie jest uczestniczyć w tej atmosferze. Tak dalece sensualnej i intymnej a zarazem cieleśnie realnej.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...