Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

westchnienie tnie ciszę
zapachem czeremchy
odurzona pamięć
wydobywa

objęcia ramion rys twarzy
na policzkach blask źrenic
łakome pocałunków wargi
w słowach szczerość bólu

to tylko przyjaźń
niedługo wyjadę
wybacz


i odszedł
a tamta noc
wciąż

po plantach spaceruje
całując pod jaśminem
roziskrzone wejrzenie
krzesze hubkę choć
dziś kto inny
podtrzymuje ogień
w poezji

żyje

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Wzruszył...hmm...to chyba dobrze nawet jak nie wiesz, dlaczego :)
bardzo się cieszę i mnie też miło widzieć wrażliwego czytelnika,
dziękuję i życzę radości.
Serdecznie pozdrawiam :)))
Opublikowano

Tereso!
Ciepły obrazek. Od westchnień do poezji już blisko.
..a mnie się zdaje,
że prawdziwa przyjaźń mocniejsza jest od miłości,
bo w niej jest wszystko co do szczęścia potrzebne:))
PozdrawiaM.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



"przeładowana wzniosłością"?...w/g mnie... prosto z życia,
kiedy wydarzenia jak kalejdoskopie przelatują przez głowę,
człowiek wychwytuje te najpiękniejsze...
dziękuję za odwiedziny i koment.
Serdecznie pozdrawiam :))
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Też tak uważam, ale miłość domaga się bycia blisko, natomiast
przyjaciele mogą być od siebie oddaleni, co nie przeszkadza
się przyjaźnić...mogą na siebie zawsze liczyć...
a właściwie prawdziwa miłość też opiera się na przyjaźni.
Dziękuję i serdecznie pozdrawiam :)))
Opublikowano

Jakbym go gdzieś czytała ,a może mi się...?
Ja po prostu lubie Twoje pisanie ...ot co!
Zawsze mnie cosik za serce łapie:

"objęcia ramion rys twarzy
na policzkach blask źrenic
łakome pocałunków wargi
w słowach szczerość bólu"

Uściski!

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Migrena "Popiół mówi szeptem" - uf, dobrze, że wróciłeś do siebie :)  Głębia, wykwintne metafory i porównania, i pewna mądrość/ dojrzałość  płynie z utworu. To taki utwór, w którym się z przyjemnością można zanurzyć - niczym w ciepłej, aromatycznej kąpieli. Tyle, że takie utwory nigdy nie stygną i to jest wspaniałe.    "wchodzi" - wspomniałeś, że jak marynarka po przeróbkach - doskonale to rozumiem. Nawet bym powiedziała, że kamizelka przerobiona na marynarkę ;)
    • Znowu czytam z podobaniem. Zmierzch, dogasanie, wspomnienia z przeszłości, popiół, który mówi szeptem, i tutaj, pamiętając czasy obozowe,  nie pamiętam, żeby, po zgaśnięciu, znowu zapłonął. Może w marzeniach tych,, którzy wierzą, że miłość może przyjść o każdej porze, co jest możliwe, ale bardzo rzadkie.. Pozdrawiam
    • @Toyer Czasem widzę ślady obok swoich - nikogo nie widać, a jednak wiem, że ktoś idzie przy mnie. Cicho. Niewidzialnie. Ale naprawdę.
    • @Alicja_Wysocka Okudżawy się pod moimi wierszami nie spodziewałem. W ogóle nie słuchałem jego utworów od liceum a więc juz szmat czasu minął.  
    • @Berenika97 Bereniko. Jejku, dziękuję Ci stokrotnie za ten komentarz ! Jestem nim absolutnie wzruszony i  szczerze onieśmielony. To jest po prostu genialna interpretacja – tak wnikliwa i tak celna ! To, jak wyłapałaś to "drżenie, które zostało w kościach jak echo burzy" jako neurologiczny ślad, albo "mądrość popiołu", pokazuje, jak niesamowicie czujesz ten temat. Cieszę się podwójnie. Po pierwsze, że wiersz zadziałał dokładnie tak, jak chciałbym, żeby działał. Po drugie, że został odczytany przez tak świetną  osobę jak Ty. To jest najpiękniejsza nagroda za pisanie. Dzięki!    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...