Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano



16.04.2002, dzień jak co dzień. To znaczy: I program TVP, telegazeta
strona 201, potem strona 110, potem strona 125 i skok do 134-tej:

Naukowcy odkryli w Europie Południowej superkolonię mrówek
ciągnącą się na przestrzeni 5760 kilometrów od włoskiej Riviery, wzdłuż
wybrzeża morskiego, aż do północno-zachodniej Hiszpanii.
To największy odkryty kiedykolwiek zespół współpracujących ze sobą
mrowisk - twierdzą uczeni. Kolonia składa się z miliardów mrówek argentyńskich,
żyjących w milionach współpracujących ze sobą mrowisk.

Mrówki argentyńskie zostały przywiezione do Europy przypadkowo około 1920 roku,
prawdopodobnie przez statki przewożące rośliny.

Są jeszcze inne strony tego dnia jak co dzień, większość tylko przerzucanych
niczym obornik zwyczajności na którym gdzieś wyrastają szybko napięte sytuacje
zbrojne konflikty, podobno zatrzęsła się ziemia i wszędzie są ofiary.
Wyłączam telewizor. Po stole spaceruje mrówka argentyńska
przywieziona tu dziś przypadkowo ze sto trzydziestej czwartej strony telegazety
prawdopodobnie przez wczorajszego dostarczyciela pizzy.
  • Odpowiedzi 78
  • Dodano
  • Ostatniej odpowiedzi

Top użytkownicy w tym temacie

Opublikowano

Mrówki pod wieloma względami są podobne do ludzi. A przede wszystkim są chyba lepsze od nas organizacyjnie - a to oznacza, że lepiej umieją współdziałać i współpracować.
Kiedy już ludzie wyginą albo się powybijają nawzajem, niewykluczone, że mrówki będą następnym gatunkiem, który ewoluuje, tworząc nową inteligencję i opanuje świat. Oby stworzona przez inteligentne mrówki cywilizacja była lepsza niż nasza, a te nowe istoty - oby umiały współpracować ze sobą w zgodzie i sielance. Niestety mrówki bywają także drapieżne i waleczne.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


nieważne, czy mrówki przejmą po nas pałeczkę. a jeśli tak, na pewno odziedziczą podobną przypadłość:
wystarczy, że o czymś pomyślą a zacznie to oddziaływać na rzeczywistość.
może nawet jakaś napisze o ludziach to co napisałem o mrówkach? ;)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


zbrodnia to niesłychana, skoro mrówek nawet nie było!
przypomniało mi to moje, niedokończone póki co, badania nad Istotami Momentalnymi:



Istoty Momentalne

Daisy uwielbiała spacerować rankiem po antenie telewizyjnej.
Dwa razy potknęła się o "Kawę czy herbatę" i opadając z X piętra
niczym wielki i rozcapierzony, szary liść zerwany wiatrem z gałęzi drzewa genealogicznego,
zaglądała przez okna sąsiadom w akwaria z rybkami i do klatek z chomikiem.

Pierwszym razem wyglądało mi to na wypadek, za drugim pomyślałem,
że musi w ten sposób polować na coś dla mnie nieuchwytnego,
coś, co wychodzi z ukrycia, kiedy myśli zostają na górze a ciało spada coraz niżej.
Widocznie pomiędzy życiem a śmiercią żyją stworzenia dostrzegalne
dopiero wtedy, kiedy zbliżyć się do granicy tych dwóch światów?
Nazwałem je Istotami Momentalnymi i za trzecim razem uważniej obserwowałem
jak Daisy ociera się o ich nieprawdopodobne nogi.

Spadała dłużej niż trwało to w przypadku spacerów po antenie,
jej niespodziewany lot ku ziemi w przypadku raka trwał prawie dwa miesiące.
Widać było wyraźnie, jak myśli Daisy oddzielały się od ciała, jak zagląda
po drodze do gniazd z ptaszkami i w pochmurne dziury, jednocześnie
przez cały czas lotu pozostając w swoim ulubionym miejscu
na kocyku pomiędzy pralką a kaloryferem w łazience.

W ostatniej fazie lotu, kiedy bardziej należała już do Istot Momentalnych
niż do mnie, zaniosłem Daisy do weterynarza. W przypadku upadków z X piętra
zjeżdżałem windą na dół i wolałem "kici... kici..." a wtedy
rozbita, ale ucieszona moim widokiem Daisy wyczołgiwała się z piwnicznego okienka
a ja brałem ją na ręce i zawoziłem na górę, żeby mogła dojść do siebie, pozbierać się
jako tako do stanu sprzed wypadku.

Tym razem nie znalazłem drogi do Daisy - winda dojechała do parteru
ale kotka leciała dalej, mijając w końcu nawet moje Istoty Momentalne.
Patrzyłem jak weterynarz napełnia strzykawkę i starałem się zapamiętać
dokładnie punkt na podziałce do którego sięgnęła ciecz
- miejsce do którego trzeba będzie kiedyś wrócić po Daisy.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


zbrodnia to niesłychana, skoro mrówek nawet nie było!
przypomniało mi to moje, niedokończone póki co, badania nad Istotami Momentalnymi:



Istoty Momentalne

Daisy uwielbiała spacerować rankiem po antenie telewizyjnej.
Dwa razy potknęła się o "Kawę czy herbatę" i opadając z X piętra
niczym wielki i rozcapierzony, szary liść zerwany wiatrem z gałęzi drzewa genealogicznego,
zaglądała przez okna sąsiadom w akwaria z rybkami i do klatek z chomikiem.

Pierwszym razem wyglądało mi to na wypadek, za drugim pomyślałem,
że musi w ten sposób polować na coś dla mnie nieuchwytnego,
coś, co wychodzi z ukrycia, kiedy myśli zostają na górze a ciało spada coraz niżej.
Widocznie pomiędzy życiem a śmiercią żyją stworzenia dostrzegalne
dopiero wtedy, kiedy zbliżyć się do granicy tych dwóch światów?
Nazwałem je Istotami Momentalnymi i za trzecim razem uważniej obserwowałem
jak Daisy ociera się o ich nieprawdopodobne nogi.

Spadała dłużej niż trwało to w przypadku spacerów po antenie,
jej niespodziewany lot ku ziemi w przypadku raka trwał prawie dwa miesiące.
Widać było wyraźnie, jak myśli Daisy oddzielały się od ciała, jak zagląda
po drodze do gniazd z ptaszkami i w pochmurne dziury, jednocześnie
przez cały czas lotu pozostając w swoim ulubionym miejscu
na kocyku pomiędzy pralką a kaloryferem w łazience.

W ostatniej fazie lotu, kiedy bardziej należała już do Istot Momentalnych
niż do mnie, zaniosłem Daisy do weterynarza. W przypadku upadków z X piętra
zjeżdżałem windą na dół i wolałem "kici... kici..." a wtedy
rozbita, ale ucieszona moim widokiem Daisy wyczołgiwała się z piwnicznego okienka
a ja brałem ją na ręce i zawoziłem na górę, żeby mogła dojść do siebie, pozbierać się
jako tako do stanu sprzed wypadku.

Tym razem nie znalazłem drogi do Daisy - winda dojechała do parteru
ale kotka leciała dalej, mijając w końcu nawet moje Istoty Momentalne.
Patrzyłem jak weterynarz napełnia strzykawkę i starałem się zapamiętać
dokładnie punkt na podziałce do którego sięgnęła ciecz
- miejsce do którego trzeba będzie kiedyś wrócić po Daisy.


super opowiadanie:)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


dziękuję :) Daisy istniała naprawdę. i rzeczywiście 2x spadła
z X piętra. za pierwszym razem nic jej nie było.
za drugim złamała łapkę bo, jak opowiadał znajomy który akurat
wyprowadzał psa i widział wszystko, próbowała złapać się poręczy
balkonu na VII piętrze.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


dziękuję :) Daisy istniała naprawdę. i rzeczywiście 2x spadła
z X piętra. za pierwszym razem nic jej nie było.
za drugim złamała łapkę bo, jak opowiadał znajomy który akurat
wyprowadzał psa i widział wszystko, próbowała złapać się poręczy
balkonu na VII piętrze.
świetnie potrafisz snuć poetycką opowieść, jesteś wspaniałym obserwatorem i potrafisz to wykorzystać, to żadka cecha w poezji
kłaniam się S.
Opublikowano

w wierszu jest sporo nadąsania i wyrzutu, bunt jak w tekstach nastolatków, którzy jeszcze nie pojęli co i jak się ma. "obornik zwyczajności " już nawet nie marudzę, że takie dopełnienie mi zupełnie nie leży, ale ta metafora jest przykładem tego, o czym pisalam wyżej. jakby wszystkich pogryzło na punkcie zwyczajności. a jak co do czego, to każdy chce spokoju. a spokój to synonim zwyczajności (własnej).
pozdrawiam

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


dziękuję :) Daisy istniała naprawdę. i rzeczywiście 2x spadła
z X piętra. za pierwszym razem nic jej nie było.
za drugim złamała łapkę bo, jak opowiadał znajomy który akurat
wyprowadzał psa i widział wszystko, próbowała złapać się poręczy
balkonu na VII piętrze.
świetnie potrafisz snuć poetycką opowieść, jesteś wspaniałym obserwatorem i potrafisz to wykorzystać, to żadka cecha w poezji
kłaniam się S.
dziękuję pięknie i pozdrawiam Cię serdecznie
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


w takim razie teorię Platona o noumenie, Kanta i innych
też można uznać za bunt nastolatków :)

jednak i wtedy będzie coś istnieć poza nami:

[...]
w dodatku ci okropni poeci, Platonie,
roznoszone podmuchem wióry spod posągów,
odpadki wielkiej
na wyżynach Ciszy...

Wisława Szymborska - fragment wiersza "Platon czyli dlaczego"


taką "ciszą" dla człowieka 80-letniego będzie żądza osiemnastolatka do
ponętnej rówieśniczki, ciszą będą dla głuchego na wskutek wieku człowieka
piosenki do wtóru gitary przy ognisku, wieczorem na mazurskiej bindudze.
można opisać tylko to co się przeżyło, dotknęło kiedykolwiek samemu
a przecież olbrzymiej większości się nie przeżyło i nie dotknęło.
czy można to nazwać ciszą? jeżeli - to ciszą głuchego człowieka



Myśl transcendentalna

Polski Sejm - to było marzenie poetów!
"Ikwy fale srebrne" płynęły po Polskiej Ziemi
a "tamtych kwiatów woni" i setek sonetów
nie mógł im odebrać na granicy celnik.

Tak jak poeta patrz głębiej! Nie tylko:
"poezja to listek i gna go wiaterek..." -
mieszkaniec Sao Paulo nie patrzy w łożysko
rzek dzikich i od burz pulowerek
go chroni, a jednak jest Poetą:
widziałem kiedyś na pustej alei
jak tańczył sambę ze swoją kobietą:
jakby sam Słowacki stawiał litery,
tak on stawiał kroki - nie potrafiąc pisać
tańczył Poezję!

Zrozumiałem nagle
że dla moich wnuków na licznych księżycach,
co nigdy nie ujrzą liścia miotanego wiatrem -
poezją będzie: Absolutna Cisza.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się



  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Marek.zak1 Dla mnie podobnie, jeśli wiersz bez rymów, to żaden zagmatwaniec, żadna hermetyczność. Zgadywać o kim, o czym nie cierpię i co, mam jeszcze wzbudzać w sobie poczucie winy i zostać z pytaniem, dlaczego inni wiedzą o czym, a ja nie.   @JWF Ja tak nie chcę, ale to rzeczy, których nie chciałam - wydarzyło się.  
    • @Marek.zak1 Fajnie, że porównujesz Polskę do Węgier i Słowacji, szkoda tylko, że nie do ludzi, którzy tu naprawdę żyją. Bo widzisz – ten wiersz nie jest raportem ekonomicznym ani zestawieniem statystyk PKB. To nie tekst o fabrykach, tylko o ludziach, którzy tych fabryk nigdy nie zobaczyli na oczy. Bo nie każdy ma willę, fotowoltaikę i plany na urlop w Toskanii. Piszesz, że "nigdy nie było lepiej". Z perspektywy kogo? Może Twojej? Gratuluję. Ale to, że jedni siedzą przy stole, nie znaczy, że nie ma głodnych za drzwiami. I nie, to że „na Węgrzech gorzej”, nie oznacza, że mamy siedzieć cicho i dziękować za ochłapy. Czy jak sąsiadowi spłonął dom, to ja mam się cieszyć, że mnie tylko zalewają fekalia z kanalizacji. Wiersz, który komentujesz, mówi o Polsce z paragonu, z przychodni, z kolejki do zawału, nie z przemówień premiera. I to, że ktoś to zauważył i opisał – nie jest „pompowaniem złych wiadomości”, tylko oddaniem głosu tym, których nikt nie chce słuchać. A jeśli Twoim jedynym kontrargumentem jest to, że Robert Lewandowski strzela gole, to naprawdę współczuję – bo nawet Jezus z kuchennego obrazka w tym wierszu by na to spuścił wzrok. Nie pisz więc, że "jest lepiej niż było", bo dla wielu nie jest. I mają prawo o tym mówić. Bo milczenie nie rozwiązuje problemu. Ono go tylko konserwuje – jak margarynę za 12 zł.   Tym razem nie załączę tradycyjnych wyrazów na pożegnanie.  
    • @Waldemar_Talar_Talar cała miłość
    • Urodziłeś się w trzydziestym pierwszym roku.   Myślę sobie tak dawno, ale po czasie dociera kiedy. Okres międzywojenny, burzliwy. Ludzie wciąż przerażeni wojną. Wszędzie strach, nieufność, bieda, ból.   Poznajesz świat, uczysz się chodzić, jeść, biegasz za piłką, kule znowu świszczą.   Zamiast beztrosko grać, cieszysz się, że wciąż żyjesz. Całe dzieciństwo.   Dorastasz pomiędzy dramatu nadzieją. Inaczej niż dzisiaj. Doceniasz każdą wyciągniętą dłoń. Pomagasz innym. Wokoło widzisz mundury, ciężkie buty, ciężki czas. W zanadrzu skrywasz wiele przeżyć, może tajemnic. Dorastasz z końcem wojny, żyjesz, lat jednak nikt nie wróci.   05.02.2025 r.
    • Przyjemny wiersz. Kiedyś miałem dryg do rymów, ale jakoś mi przeszło.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...