Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

rubik

Julia Mone
 Udostępnij
https://poezja.org/forum/utwor/8621-rubik/

Rekomendowane odpowiedzi

Julia Mone

Julia Mone

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

zgrzeszyłam moją mową
dłońmi wyciągniętymi w stronę słońca
nie ma mnie, nigdzie na świecie
nie ma w niebie
ani w piekle
zrodziłam się z przekonania twojej duszy
że mogę istnieć,
a teraz nie wiesz jak mnie zgładzić
to życzenie, wielkanocne
odejdź i odejdę
jak co noc, kiedy ty z nią
w naszej pościeli
liczysz nowe gwiazdy
odkąd zapomniałeś
że masz duszę
ten wiatr we włosach
i burzy huk
to ja kochany
w twoich koszmarach
tak nieobecna i niewidoczna
że zapomniałeś jak żyłam
w twoich ramionach
pusta
jak ty...

[sub]Tekst był edytowany przez Adam Szadkowski dnia 10-07-2004 02:57.[/sub]

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
https://poezja.org/forum/utwor/8621-rubik/
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Leona
      Anion

      Przez Leona · Opublikowano

      Tak dawno nie myślałaś - życie dalej leciało. Tak dawno nie słyszałaś, tak wiele się zmieniało. Zmieniłaś nastawienie, postanowiłaś zapomnieć. Nie ma w twym życiu Boga, coś przewróciło się w głowie. *** *** *** *** Wpadłaś w różne nałogi, stale nowe doznania. Sprzedałaś duszę diabłu ; za trochę ćpania. Podpisałaś cyrograf: - tak urodzę twe dziecko. Anion się pojawił; sprowadziłś na świat piekło.
    • Bartłomiej Boruta
      Powrót

      Przez Bartłomiej Boruta · Opublikowano

      Znowu tu jestem,   choć strumień płynie wartko.   Stoję nieruchomo,   pozwalam mu odrywać kawałki siebie:   niepotrzebne tkanki,   okruchy pomyłek,   słowa, które straciły ciężar,   zrogowaciałe płaty tęsknoty.   Tęsknota już nie boli.   Rozlała się i zastygła   w marmurową mozaikę,   odbija głuche echo kroków.   Pamiętam martwą choinkę z dzieciństwa —   jej igły ułożyły się na podłodze   w prostą wróżbę przemijania.   Tańcząca wróżka Miriam   nie potrafiła jej złamać. Mówiła o wielkim bałwanie,   któremu w żalu oddałem   moje małe serce.   Chyba wtedy zamarzłem   na zawsze —   w niezgodzie   na fałszywe słońca.   W szafie powiesiłem kożuch.   Wiem, że tam, gdzie pójdę, będzie zimno.   Odwrócę się plecami   do zielonej łąki.   Zostanę   w lodowym spokoju   i ciszy.   Jest jeszcze Ona.   Mówi do mnie.   Oddycha miarowo w mój niepokój.   Jej dłonie rozchylają moje pięści   na bukiety wysuszonych kwiatów. Dziś mam czterdzieści siedem lat.   Słońce znowu jest w Pannie
    • infelia
      Strawa

      Przez infelia · Opublikowano

      @JWF Można najeść się strachu, można literki zjadać...
    • JWF
      Strawa

      Przez JWF · Opublikowano

      prawdziwa uczta językowa :)
    • JWF
      Średnia

      Przez JWF · Opublikowano

      pomiędzy zgubieniem i znalezieniem jest zwykle... poszukiwanie - czyli trud... i tak ludzie trudzą się całe życie... poszukując czegoś, czego nie mają :)

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...