Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

gdy o świcie
zrywa dojrzały owoc
cały jego świat
staje
na głowie
na wyciągnięcie ręki

soczyście błyszczy
w słońcu
którego oddech rozpala
lico, ramiona, dłonie
niezdolne najeść się dotykiem

kwitnąca pod palcami emocja
zielonym pędem
naciąga rzęsy
na rozmyte zwierciadło
uwalniając z ust napięcie

by mógł zachłysnąc się życiem

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



a wiersz piękny
witaj amanito! dawno nie gościłeś:P

Cieszy mnie że się podoba :)
Nad pierwszą zmianą się zastanowie, a co do drugiej - to nie ma tam żadnego zabiegu :)
Jestem na etapie stawiania kropki nad i w kolejnym "rozdziale" i mimo, iż chciałbym tu gościć codziennie czas nie pozwala :d
Pozdrawiam i dziękuję za wgląd :)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Na początku przeczytałem - nie starcza w litrze przekaz :)
Dziękuję za opinię
Ciepłoniaściej Judyt ;)

biorę wszystko prócz zwierciadła amanito
dziękuję b. drogi człowieku, ps. proszę Z ciepłem ze mną
nie przekomarzać się;)
ciepłoniaście
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Na początku przeczytałem - nie starcza w litrze przekaz :)
Dziękuję za opinię
Ciepłoniaściej Judyt ;)

biorę wszystko prócz zwierciadła amanito
dziękuję b. drogi człowieku, ps. proszę Z ciepłem ze mną
nie przekomarzać się;)
ciepłoniaście

Tak jest generale!
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



biorę wszystko prócz zwierciadła amanito
dziękuję b. drogi człowieku, ps. proszę Z ciepłem ze mną
nie przekomarzać się;)
ciepłoniaście

Tak jest generale!
daleko mi daleko....
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Tak jest generale!
daleko mi daleko....


W jakimś stopniu jesteśmy sumą ludzi których poznaliśmy - ciekawe czy postacie filmowe, czy z książek też biorą udział w tym równaniu. Wiec a nóż, widelec - masz z generała chociaż czapkę :)
...a skoro tak daleko - to wsiadaj do tego co z daleka jedzie ;)
CiepłoniaścieJudyt
ps. wcale się nie przekomarzam...
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


daleko mi daleko....


W jakimś stopniu jesteśmy sumą ludzi których poznaliśmy - ciekawe czy postacie filmowe, czy z książek też biorą udział w tym równaniu. Wiec a nóż, widelec - masz z generała chociaż czapkę :)
...a skoro tak daleko - to wsiadaj do tego co z daleka jedzie ;)
CiepłoniaścieJudyt
ps. wcale się nie przekomarzam...

się również nie przekomarzam, widzę iż szykuje Autor dla mnie
poważną dyskusję :)mogę się zgodzić z tą sumą ludzi, chociaż
nie do końca, ponieważ jakby przykładowo Autor jeden brał
wszystko np. do napisania czegoś tam z drugiego Autora to być może
zabrakłoby samego siebie, to zdaje się nazywają 'ja'; nic mi o czapce
nie wiadomo, ale dziękuję b. za nią,to miłe; bo rękawiczki zgubiłam już
ciepłoniaście a jakże:)))amanito
święte słowa (wprawnie napisane)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




W jakimś stopniu jesteśmy sumą ludzi których poznaliśmy - ciekawe czy postacie filmowe, czy z książek też biorą udział w tym równaniu. Wiec a nóż, widelec - masz z generała chociaż czapkę :)
...a skoro tak daleko - to wsiadaj do tego co z daleka jedzie ;)
CiepłoniaścieJudyt
ps. wcale się nie przekomarzam...

się również nie przekomarzam, widzę iż szykuje Autor dla mnie
poważną dyskusję :)mogę się zgodzić z tą sumą ludzi, chociaż
nie do końca, ponieważ jakby przykładowo Autor jeden brał
wszystko np. do napisania czegoś tam z drugiego Autora to być może
zabrakłoby samego siebie, to zdaje się nazywają 'ja'; nic mi o czapce
nie wiadomo, ale dziękuję b. za nią,to miłe; bo rękawiczki zgubiłam już
ciepłoniaście a jakże:)))amanito
święte słowa (wprawnie napisane)



Rozwińmy pomysł - dajmy na to autor zanim coś napisał przeczytał 20 innych (i tak mało) - i z każdego z nich coś wziął by wykreować "własny" styl pisania (z jednego więcej z innego mniej) i wszystko to nazwał "ja", żeby wygodniej korespondować i rozmawiać (ciężko by było mówić "a A B C D E F G H...T [przeczytani artyści] byłem wczoraj w teatrze", prościej "a ja byłem wczoraj w teatrze"). Sprawa komplikuje się gdy rozpatrujemy jakąś niewielką grupę ludzi z wyspy... wtedy każdy teoretycznie powinien być taki sam... wniosek -> Chińczycy są najbardziej złożonymi osobowościami :) Teoretycznie...

Trzeba zamrugać do "mikołaja" o ogrzewacze do rąk - błogosławmy egzotermiczność krystalizacji - jakkolwiek by to nie brzmiało :)

Czapecznie ;)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



się również nie przekomarzam, widzę iż szykuje Autor dla mnie
poważną dyskusję :)mogę się zgodzić z tą sumą ludzi, chociaż
nie do końca, ponieważ jakby przykładowo Autor jeden brał
wszystko np. do napisania czegoś tam z drugiego Autora to być może
zabrakłoby samego siebie, to zdaje się nazywają 'ja'; nic mi o czapce
nie wiadomo, ale dziękuję b. za nią,to miłe; bo rękawiczki zgubiłam już
ciepłoniaście a jakże:)))amanito
święte słowa (wprawnie napisane)



Rozwińmy pomysł - dajmy na to autor zanim coś napisał przeczytał 20 innych (i tak mało) - i z każdego z nich coś wziął by wykreować "własny" styl pisania (z jednego więcej z innego mniej) i wszystko to nazwał "ja", żeby wygodniej korespondować i rozmawiać (ciężko by było mówić "a A B C D E F G H...T [przeczytani artyści] byłem wczoraj w teatrze", prościej "a ja byłem wczoraj w teatrze"). Sprawa komplikuje się gdy rozpatrujemy jakąś niewielką grupę ludzi z wyspy... wtedy każdy teoretycznie powinien być taki sam... wniosek -> Chińczycy są najbardziej złożonymi osobowościami :) Teoretycznie...

Trzeba zamrugać do "mikołaja" o ogrzewacze do rąk - błogosławmy egzotermiczność krystalizacji - jakkolwiek by to nie brzmiało :)

Czapecznie ;)

amanito ah!(ach-zawsze mam problem)
nakomplikowałeś:) z tą egzocoś:)
i z niewielką grupą ludzi raczej też,
o chińczykach nic mi nie wiadomo, co prawda (ciekawe)
a być może mikołaj zasnął na dobre i teraz będę
musiała spróbować własnych sił mmm....
uchylam czapkę dyskusyjnie z szacunkiem, w praktyce:
ps. do teatru warto byłoby się wybrać, a czy każdy w nim
też jest artystą? bardzo dobre rozważania wieczorne,
krystalizacyjnie pięknie brzmi:)ciepłoniaście
acha tu chyba rozpatruje się wiersze,nie osobowości?
hm dobre dobre(...)ku dobru
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.





Rozwińmy pomysł - dajmy na to autor zanim coś napisał przeczytał 20 innych (i tak mało) - i z każdego z nich coś wziął by wykreować "własny" styl pisania (z jednego więcej z innego mniej) i wszystko to nazwał "ja", żeby wygodniej korespondować i rozmawiać (ciężko by było mówić "a A B C D E F G H...T [przeczytani artyści] byłem wczoraj w teatrze", prościej "a ja byłem wczoraj w teatrze"). Sprawa komplikuje się gdy rozpatrujemy jakąś niewielką grupę ludzi z wyspy... wtedy każdy teoretycznie powinien być taki sam... wniosek -> Chińczycy są najbardziej złożonymi osobowościami :) Teoretycznie...

Trzeba zamrugać do "mikołaja" o ogrzewacze do rąk - błogosławmy egzotermiczność krystalizacji - jakkolwiek by to nie brzmiało :)

Czapecznie ;)

amanito ah!(ach-zawsze mam problem)
nakomplikowałeś:) z tą egzocoś:)
i z niewielką grupą ludzi raczej też,
o chińczykach nic mi nie wiadomo, co prawda (ciekawe)
a być może mikołaj zasnął na dobre i teraz będę
musiała spróbować własnych sił mmm....
uchylam czapkę dyskusyjnie z szacunkiem, w praktyce:
ps. do teatru warto byłoby się wybrać, a czy każdy w nim
też jest artystą? bardzo dobre rozważania wieczorne,
krystalizacyjnie pięknie brzmi:)ciepłoniaście


Do teatru chodzą przecież głównie ludzie (artyści przygotowują dla nich intelektualną ucztę), a artysta tez człowiek - jakkolwiek by to nie brzmiało :) Artyści są podgrupą ludzi którzy do teatru chadzają. Ja siebie za takowego nie uważam, a do teatru chodzić lubię. Gdy słyszę to słowo w kontekście mojej osoby to widzę przed oczyma twarz mamy która z politowaniem kiwa głową patrząc na coś co "zmalowałem" za malucha.

Spróbuj własnych sił... i obudź mikołaja ;)

Mi również miło się polemizuje.
Pozdrawiam i zmykam ;)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Klip Świetny!!!  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

         
    • Powitajmy naszego gościa gromkimi brawami! Jest inny. Może zbyt inny. Odróżniający się zbytnio od swoich sióstr i braci. Od wszystkiego, co wokół się śmieje i drwi, i kąsa...   Panie i panowie! Przed państwem: 3I/Atlas! Kometa wielka jak wyspa Manhattan. Jak rąbnie, będzie po nas. Zostanie co najwyżej trochę kurzu.   Kurtyna!   Ustają szurania krzeseł, pokasływania, chrząknięcia w kłębach papierosowego dymu, w odorze alkoholu, rozpuszczalników...   W zdumionych szeptach rozsuwają się zatłuszczone poły szarej marynarki… Ekshibicjonista! - krzyczą ochrypłe głosy.   Po chwili wahania…   Po chwilowym, jakby potknięciu… Nie! To tylko iluzja. To tylko taki efekt, który aż nadto zdaje się złudny.   Klaun to jakiś? Pokraka? Wymachuje laską w bufiastych spodniach i przydużych butach.   Nie. Zaraz! To nie tak! Zaciskam powieki. Otwieram...   I już wkracza na scenę tryumfalnie, cała w pozłocie, jakby w aureoli świętego widziadła. W mieniącej się zielenią, purpurą, czerwienią osadzonej mocno na skroniach koronie. Roztrząsa swój warkocz, rozpościera. W jakiejś optycznej aberracji, imaginacji, eskalacji…   Powiedz, czemu ma służyć ta manifestacja, ten świetlisty kamuflaż, niemalże boski? Nasłuchuję odpowiedzi, lecz tylko cisza i szum narasta w uszach. Szmer promieniowania.   Jarzy się kosmiczna pustka zamknięta w krysztale. W tej absolutnej otchłani mrozu. W tej straszliwej samotni przemijania.   Materializują się dziwne omamy poprzez wizualizację, która przybliża do celu. Co się ma takiego wydarzyć? Coś przepięknego albo innego. Albo jeszcze innego…   Mario, Maryjo, jakaż ty piękna! I tu jest haczyk. Albowiem jesteś zbyt pociągająca jak na tę świętość zstępującą z niebiesiech.   To niemożliwe!   Mój ojciec wołał cię w trakcie alkoholowej maligny. Wołał: „Mario, Mario!”, tak właśnie wołał, leżąc pijany, zapluty, zmoczony skwaśniałym moczem, zanim skonał w błysku nuklearnego oświecenia. Na szarym stepie, deszczowym, gdzieś na stepie nieskończonego czasu.   W domu drewnianym. Samotnym. Jedynym…   Nie ma już i domu, i cienia, który pozostał po ojcu. Wyparował jak tylko może wyparować ostatnie tchnienie.   A teraz zbliża się mozolnie w jaskrawym świetle, kołysząc biodrami. Maria. Ta Maria jego jedyna... I w tym świetle nad głową skojarzonym z kołem, ze skrzydłem, narzędziem, wiórem, bądź iskrą. Bądź odpryskiem jakiejś odległej gwiazdy. Bądź gwiazdy...   Dlaczego to takie wszystko pogmatwane? Korektura zdarzeń widziana przez ojca. Tuż przed zamknięciem na zawsze zamglonych oczu.   A może to właśnie forma ataku obcego umysłu, jakieś oddziaływania nieznane?   Ach, gość nasz promieniuje tajemniczym blaskiem i coraz bardziej lśniącym. Płynie. Nadlatuje. Jest już blisko…   (Szanowni Państwo, prosimy o oklaski!)   A on, a ono, a ona… -- roztrąca atomy wszechświata swoim niebiańskim pługiem. I odkłada na boki, jakby lemieszem.   Przestrzeń będzie żyzna.   Wyrosną w niej całe roje, gęstwiny… Zakorzenią się kłębowiska splątań dziwnych i nieokiełznanych rodników zgrzybiałej pleśni, szemrzących od nieskończonego wzrostu.   Pojawi się czerń. I czerń za nią kolejna. I znowu…   O, już widać ogrom przestrzeni pozostawionej w tyle. A w niej pajęczyna. Utkana. Połyskliwa i drżąca… Sperlona gwiazdami jak kroplami rosy.   Ale to nie koniec. To dopiero początek przedstawienia!   Lecz tutaj gwiazda jest o dziwo czarna. Obraca się i wpatruje swoim hipnotycznym, jednym okiem. Na kogo? Na co? Na mnie. Bo na mnie tylko jedynie. I ta gwiazda, ta grawitacyjna czeluść nieskończenia jak czarna dziura...   Chodź tu do mnie, moja ty tajemnico! Chodź… Prosto w moje w ramiona.   Dotknij mnie i olśnij w swojej potędze wniebowzięcia! Albowiem doznałem wniebowstąpienia. Raz jeszcze wznoszę się wysoko. I raz jeszcze przenikam ściany.   Ściana lśni w promieniach słońca. Na razie nie widzę szczegółów i muskam palcami wyżłobienia karafki. Patrzę przez płyn przezroczysty. Patrzę pod światło. I słyszę tak jakby wołanie z daleka. Na jawie to wszystko? We śnie? Wszystko się kołysze…   Lecz cóż to za statek, co rdza go zżera? Cóż to za wrakowisko? Cóż za wielkie zwątpienie?! To jest przejmująco kruche i wątłe. Przesypuje się przez palce proch brunatny.   A tam widzę. A tam wysoko. Przybywa z oddali zbyt wielkiej, by moc to pojąć rozumem.   I jednocześnie mam to w dłoniach i ściskam. Jądro wyłuszczone. Jądro moje jedyne, spalone i sine… tego ciała jedynego, wniebowziętego. Jądro niklowo-węglowe, żelazne...   Jest to tutaj i jednocześnie tego nie ma. Jądro masywne jarzy się w popiele...   Zbyt dużo tego wszystkiego. Za dużo naraz jeden. Nie wiem. Nic nie wiem. Odchyleń w pionie odczuwam zbyt wiele.   Za dużo. Więcej już nie mogę. Butelka ląduje w kącie pokoju z trzaskiem i brzękiem. Z rozprysłymi kroplami wokół cienistych twarzy, wokół wystających zewsząd dłoni, rozczapierzonych palców.   Kołysze się wszystko. Kołysze. Jak na okręcie w czasie sztormu. Szklanki, talerze sypią się ze stołu. Spadają na podłogę z hałasem ostrym jak igła.   Lecz może to moje tylko drżą źrenice? Może to od tego? Ale światło jest majestatyczne i piękne. I równe. I proste. I pędzące na wprost. Na zderzenie ze mną…   A jeśli mnie dotknie – zniknę.   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-09-21)      
    • Ty tutaj jesteś aż człowiekiem masz wolny wybór oraz wolę nie pozwól na to by być echem myśl samodzielnie - to Twój oręż :))
    • @Bożena De-Tre Wzajemnie, dobrego tygodnia!
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...