Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

miałeś w swoim świecie
pięć obitych krzeseł
nie lubiłeś jadać
sam zawsze ze zmysłami

miałeś ręce poprawiające
czapkę na każdej z trzech
głów

tonęły w palcach miesiące
niedoceniane
przez oczy wchodziły
obrazy podświadomie kasowane
miałeś ich

a teraz idziesz sam
w śniegu piesze pasy
jak antonowy cień
jabłka z jabłoni
padają ci do nóg

jednośladowych

Opublikowano

Ta ostatnia przemawia mimo senności (mojej :))

a teraz idziesz sam
w śniegu piesze pasy
jak antonowy cień
jabłka z jabłoni
padają ci do nóg

jednośladowych


chyba obraz samotnego czlowieka, ktory utacił już wszystkich bliskich (a może kogoś najbliższego lub może kogoś "przegapił'?) i teraz idzie przez życie towarzysząc cieniom wspomnień...o ho ho...chyba się zagalopowałam w interpretacji:))), a tych wyżej na razie nie bardzo umiem pojąć;)
ech, idę spać...dobranoc :)))

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


a najgorsze że światła dalej ze spokojem zmieniają się co minutę:)
pozdrawia serdecznie:)

Może potrzeba elektryka ? Wiesz, do świateł potrzebny fachowiec...
albo zmień zawód i sam się zabierz za uparte:))))
Serdeczne pozdrówki.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


a najgorsze że światła dalej ze spokojem zmieniają się co minutę:)
pozdrawia serdecznie:)

Może potrzeba elektryka ? Wiesz, do świateł potrzebny fachowiec...
albo zmień zawód i sam się zabierz za uparte:))))
Serdeczne pozdrówki.
Mój najlepszy kolega jest elektrykiem:))))))))))
pozdrawiam
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


różnie bywa, ale można zyskać nowe, ale my tak mamy że narzekamy a potem wspominamy dobrze:) czasem za późno, ale jeżeli mentalność silna to wszystko przetrzyma
siły życzę:)
Dzięki :)))
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


trochę jak wino długo w głowie przeleżał:)
dziękuję i pozdrawiam serdecznie:)
aa..jak długo to znaczy że smakowicie zdaje się
Kovalu kuj kuj
nie ma za co:) wzajemności

jak antonowy cień
jabłka z jabłoni
padają ci do nóg --> za to ogromnie dobrze,
może dlatego, że kocham jabłka;

poza tym Autor ukazał z tego co dobrze rozumuję,
człowieka przepychu- może nawet współczesności,
który staje się bardzo malutki w jednej postaci,
gdzie ślady jego stają się jednośladowe( z czego
wynika, że może to być puentowanie pozytywne,
albo i nie), zależy jak tym jednośladem poszedł,
czego już nie jestem w stanie odczytać, poza tym
" trzy głowy" do jednośladu są niezłą ucztą dla
wyobraźni, bardzo wieloznaczny wiersz, w porządku,
stylistycznie się nie wypowiem, bo nie wiem czy teraz
mogę:)ciepłoniaście
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


trochę jak wino długo w głowie przeleżał:)
dziękuję i pozdrawiam serdecznie:)
aa..jak długo to znaczy że smakowicie zdaje się
Kovalu kuj kuj
nie ma za co:) wzajemności

jak antonowy cień
jabłka z jabłoni
padają ci do nóg --> za to ogromnie dobrze,
może dlatego, że kocham jabłka;

poza tym Autor ukazał z tego co dobrze rozumuję,
człowieka przepychu- może nawet współczesności,
który staje się bardzo malutki w jednej postaci,
gdzie ślady jego stają się jednośladowe( z czego
wynika, że może to być puentowanie pozytywne,
albo i nie), zależy jak tym jednośladem poszedł,
czego już nie jestem w stanie odczytać, poza tym
" trzy głowy" do jednośladu są niezłą ucztą dla
wyobraźni, bardzo wieloznaczny wiersz, w porządku,
stylistycznie się nie wypowiem, bo nie wiem czy teraz
mogę:)ciepłoniaście
w sumie tak też można odczytać
dziękuje i serdecznie

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Stało się to w sercach, gdzie czas nie płynął jak rzeka, lecz jak krople rosy osiadał na dłoniach, znikając w dotyku. Tam, na skraju ludzkiego bólu, dwoje ludzi stało w milczeniu. Kościół tonął w półmroku, a płomienie świec drżały jak przestraszone ptaki uwięzione w bursztynie ciszy. Kamienne ściany szeptały echem modlitw, które nie szukały już odpowiedzi, a ciężkie sklepienia zdawały się pochylać nad żałobą, jakby i one czuły ciężar tej chwili. Zgromadzeni ludzie byli cieniami – cichymi świadkami cudzego bólu. Ich spojrzenia unikały trumny, jakby śmierć mogła przenieść się spojrzeniem, jakby wpatrywanie się w nią zbyt długo mogło odsłonić prawdę, przed którą wszyscy uciekają. Matka miała twarz białą jak wosk topniejący w płomieniu, a ojciec stał z dłońmi splecionymi na piersi, jakby chciał utrzymać w sobie krzyk, który nie mógł już znaleźć drogi na zewnątrz. Czas nie zatrzymał się na chwilę dla ich dziecka. Nie zawahał się, nie zatrzymał wahadła zegara, nie wypowiedział słów ulgi. Poszedł dalej, jak idzie zawsze – obojętny na tych, którzy zostają w tyle. I nagle, pośród szeptu modlitw i trzasku topniejącego wosku, zrozumieli. Śmierć nie jest zdradą. Nie jest karą ani zemstą. Jest cieniem, który idzie z nami od pierwszego oddechu, nieodłącznym cieniem życia. Nie można się na nią obrazić, tak jak nie można obrazić się na zmierzch, który przychodzi po dniu. Przychodzimy na ten świat z wyrokiem śmierci, ale w dniu narodzin nikt o tym nie myśli. Życie to płomień świecy – pali się jasno, choć wiemy, że w końcu stopi się do końca. Ból odejścia dziecka jest krzykiem ciszy – niewidzialnym, lecz wszechobecnym, rozrywającym serce na części, choć nie wydaje dźwięku. To krzyk, który nie ma głosu, lecz jego echo drży w każdej myśli, w każdym niespełnionym marzeniu, w każdej pustej kołysce. Matka spojrzała na trumnę i przez łzy dostrzegła coś, czego wcześniej nie widziała – nie kres, lecz drogę. Nie pustkę, lecz przejście. Płomień świecy zadrżał po raz ostatni i zgasł. Ale wosk, choć stopiony, nadal był. Tak samo jak ich dziecko – nieobecne ciałem, lecz trwające w każdym wspomnieniu, w każdym drgnieniu serca, w każdym cichym powiewie wiatru.      I wtedy, po raz pierwszy tego dnia, odważyli się wziąć oddech...
    • Kukułka przeprowadza selekcję jaj małych ptaszków.   Mewa porywa jaja, pisklęta i drobne zwierzęta  oraz ryby.   Na kukułkę, gołębie, inne ptaszki poluje jastrząb.   Bocian wyrzuca z gniazda własne, najsłabsze pisklę.   Orzeł potrafi unieść więcej...   ale cóż na to poradzić (?)        
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Moniko... 'pożyczyłam' kilka słów, z Twojego postu... :) Natuskaa, pozdrawiam Ciebie i Monikę (za pozwolenie ;))
    • @Domysły Monika ↔Dzięki:)↔Zaiste prawdę rzeczesz:)↔Ale trza chociaż próbować, jeśli kot jest metaforą naszych marzeń:) *** @andreas ↔Dzięki:)↔Fakt. Samo gonienie, może mieć sens i podbudować:) *** @Wiesław J.K. ↔Oby jak najwięcej takich snów, co mogą zaistnieć w realu. Chociaż rzecz jasna, nie wszystkie. Jak to w realu i w życiu, bywa:)
    • Napiszę to, co Łukasz.. ładny hołd dla naszego polskiego Poety.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...