Czas u psychoanalityka

[adolf]

Zbytnia gościnność ziemi mną porusza
jej drzwi zielone otwarte, co wieczór
w których się ledwo mieści blada dusza
a wyjść nie może, bo się zamek zepsuł.

Czasem podglądam, przez dziurkę od klucza
której poświatą jest błękitne niebo
zmęczoną ziemię zatrzaśnietą w ludziach
okiem blokując - światło - plotąc ciemność

Sztandar mój w strzępach, wiatr jego tkaniną
porwaną liśćmi, które własne drzewa
gdzieś w kąt cisnęły, bo tam dokąd płyną
nie ma słowa: "pragnę", ale jest: "tak trzeba"

Czasem się czas zmęczy, i o czas chce prosić
lecz tak jak w człeku, nikt nie chce człowieka
tak nikt do czasu nie chce czasu włożyć
dlatego z rajem Bóg tak długo zwleka

[Bernadetta1]

typowy adolfowy romantyzm:)...Ty masz taki nawet charakterystyczny swój rodzaj patosu, który mnie osobiście nie przeszkadza-wręcz przeciwnie:):)pozdrawiam Adolf

[adolf]

he
:))))