Legendarny klejnot co księcia swym blaskiem przyćmiewa

[Srebrny Wilk]

Widzieliście młodzieńcy piękno
Co swym światłem na kolana rzucić
Potrafi?
Nie! Ja odpowiadam wam głośno
i przenikliwe spojrzenie na was
rzucam.
Widzieliście gwiazdę co za dnia pełnym
blaskiem onieśmiela młodzieńców?
Nie! I ja wam powiadam nie zobaczycie
nigdy jej tak jak ja ją widzę.
Czy słyszeliście kiedyś młodzieńcy
głos jakoby szelest liści w porannej
rosie skąpanych?
Nie!
Boś cie głusi na poezje,
na piękno prawdziwe
ślepi jesteście.

Dlaczego wyklinam tak?
O kim jest tu mowa?
Kto serce moje gestem
prostym obudzić potrafi?
Kim jest ta dla której
poezja we mnie śpiewa?
Pytań tyle w wielu głowach
się rodzi.
Odpowiedź znam tylko ja.

Włosy wiatrem ma zmierzwione
Oto w jej ustach poezja
W jej oczach magia która
wilka kiedyś więzami spętała
Oto jej obraz miałem nieraz przed oczami
zwłaszcza wtedy kiedy zajmowałem się wierszami
Ona dla mnie jak sen piękna, jak marzenie wieczna,
Oto ta przed którą pokłonić bym się mógł jak pokorny sługa
Oto dziewczyna wielkiej poezji godna.