Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Powyrzucałbym z tego wiersza przedmioty i zostawił tylko
to, co symboliczne i wystarczające aby dać zrozumieć (nie mówić!)
czytelnikowi, że chodzi o Święta (Laponia, choinka, pierwsza gwiazdka,
dwanaście zapachów...)
Na koniec zostawić go z tą samą tajemnicą, z którą zostaje Peelka.
Ale tajemnicą, która jest inna od tych utartych bo... sprowadza na ziemię.
Czyli, po wycięciu kilku wersów, coś w tym rodzaju:


wczorajszy gwar zamienia się w ptaki
wczorajszy stół odpływa jak statek
rozwiewa się dwanaście zapachów
i pierwszą gwiazdkę zaćmiewa dzień

gdy nagle ta – niewielka szkatułka
z samego dna zwyczajnych prezentów
choinka z cienia wyciąga dwa kółka
bo kto mógł mi srebrne kolczyki dać?

czerwone łzy rubinom ze szkiełka
a mnie z Laponii przeniósł wiatr


Oczywiście, to tylko sugestie bo najlepiej widać na przykładzie,
to co zobaczył w Twoim wierszu ktoś inny. Choćby na lekkim
noworocznym kacu ;)
Pozdrawiam.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Przeczytałam komentarz BK z propozycją cięcia i zadumałam się, bo wraz z wyciętymi wersami wyparowała gdzieś świąteczna magia:



Tak mi szkoda wcześniejszej magicznej atmosfery, że jednak wolę mniej oszczędną wersję pierwotną, także w powodu ciekawego ułożenia rymów, dodają tekstowi lekkości.

Pozdrawiam serdecznie
Zosia
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Czyli brakuje Ci tego:

Prezentów stos zostaje na Święta:
od siostry dwa pluszowe kocięta,
od mamy szal, od taty kalendarz,
od babci chusta, od dziadka jest krem.

Nie było ich czy ja nie widziałam?
Nie wspomniał nikt… Szkatułka tak mała…
Od kogo to? Czy od Mikołaja?
Nie wierzę przecież w Gwiazdkową baśń!
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Czyli brakuje Ci tego:

Prezentów stos zostaje na Święta:
od siostry dwa pluszowe kocięta,
od mamy szal, od taty kalendarz,
od babci chusta, od dziadka jest krem.

Nie było ich czy ja nie widziałam?
Nie wspomniał nikt… Szkatułka tak mała…
Od kogo to? Czy od Mikołaja?
Nie wierzę przecież w Gwiazdkową baśń!


Wyrwane z kontekstu nie mają tego czaru.
Być może masz rację, ale mi bardziej podoba się wersja Asi.
Z drugiej strony nie znam się tak jak Ty na poezji, więc nie zamierzam nikogo przekonywać do którejkolwiek wersji

Pozdrawiam
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Jednak to są aż dwie strofy (2/5 wiersza!), bardzo podobne do ostatniego
utworu Hani "Wigilia"

Choinka pięknie świeci, włos anielski jak srebro
Pod drzewkiem prezenty ku radości dzieci
I jeszcze piękna gwiazda na czubku świeci
Potrawy gotują się, jak ten czas szybko leci
(fragment)

i jak dla mnie ściągają całość (aż szkoda tej ładnej pierwszej strofy)
w stronę wierszyków dla dzieci.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Jednak to są aż dwie strofy (2/5 wiersza!), bardzo podobne do ostatniego
utworu Hani "Wigilia"

Choinka pięknie świeci, włos anielski jak srebro
Pod drzewkiem prezenty ku radości dzieci
I jeszcze piękna gwiazda na czubku świeci
Potrawy gotują się, jak ten czas szybko leci
(fragment)

i jak dla mnie ściągają całość (aż szkoda tej ładnej pierwszej strofy)
w stronę wierszyków dla dzieci.
Ale to właśnie tak miało być! Wigilia jest głównie dla dzieci (przynajmniej w moim odczuciu), bo dorośli już nie wierzą w Mikołaja i nie czekają na prezenty z takimi wypiekami na twarzach. Poza tym to, że wiersz jest familijny, czyli dla przedziału wiekowego 12-112 lat, moim zdaniem dodaje mu ciepła i uroku. No i jeszcze najważniejsze: w moim odczuciu wiersze dla dzieci to nie jest głupsza ani łatwiejsza dziedzina twórczości. Marku, spróbuj napisać coś dobrego dla dzieci, coś na poziomie Kulmowej, Ratajczaka, Wawiłow, Gellner, Tuwima... Ja próbuję od wielu lat i - nici! Spróbuj - Tobie może się uda. Ale nie mów mi, że to łatwiejsze niż twórczość dla dorosłych. Przeciwnie!

A gdybym miała napisać wiersz o Wigilii dla dorosłych, musiałby być bardzo ponury. Nie chciałam Wam tego robić. :-/

Pozdrawiam serdecznie Was Oboje, Kochani! :-)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • MRÓWKI część trzecia Zacząłem się zastanawiać nad marnością ludzkiego ciała, ale szybko tego zaniechałem, myśli przekierowałem na inny tor tak adekwatny w mojej obecnej sytuacji. Podświadomie żałowałem, że rozbiłem namiot w tak niebezpiecznym miejscu, lecz teraz było już za późno na skorygowanie tej pozycji.  Mrówki coraz natarczywiej atakowały. W pewnej chwili zobaczyłem, że przez dolną część namiotu w lewym rogu wchodzą masy mrówek jak czująca krew krwiożercza banda małych wampirów.  Zdarzyły przegryźć mocne namiotowe płótno w 10 minut, to co dopiero ze mną będzie, wystarczy im 5 minut aby dokończyć krwiożerczego dzieła. Wtuliłem się w ten jeszcze cały róg namiotu i zdrętwiały ze strachu czekałem na tą straszną powolną śmierć.  Pierwsze mrówki już zaczęły mnie gryźć, opędzałem się jak mogłem najlepiej i wyłem z bólu. Było ich coraz więcej, wnętrze  namiotu zrobiło się czerwone jak zachodzące słońce od ich małych szkarłatnych ciałek. Nagle usłyszałem tuż nad namiotem, ale może się tylko przesłyszałem, warkot silnika, chyba śmigłowca. Wybiegłem z namiotu resztkami sił, cały pogryziony i zobaczyłem drabinkę, która piloci helikoptera zrzucili mi na ratunek. Był to patrol powietrzny strzegący lasów przed pożarami, etc. Chwyciłem się kurczowo drabinki jak tonący brzytwy, to była ostatnia szansa na wybawienie od tych małych potworków. NIe miałem już siły, aby wspiąć się wyżej. Tracąc z bólu przytomność czułem jeszcze, że jestem wciągany do śmigłowca przez pilotów. Tracąc resztki przytomności, usłyszałem jeszcze jak pilot meldował do bazy, że zauważyli na leśnej polanie masę czerwonych mrówek oblegających mały, jednoosobowy zielony namiot i właśnie uratowali turystę pół przytomnego i pogryzionego przez mrówki i zmierzają szybko jak tylko możliwe do najbliższego szpitala. Koniec   P.S. Odpowiadanko napisałem w Grudniu 1976 roku. Kontynuując mrówkowe przygody, następnym razem będzie to trochę inną historyjka zatytułowana: Bitwa Mrówek.
    • Ma Dag: odmawiam, a i wam Doga dam.        
    • Samo zło łzo mas.    
    • Na to mam ton.    
    • A pata dawno wymiotłam: imał to i my - won, wada ta - pa.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...