Bernadtce

[Marek Michał Mazurek]

Zmytych pejzaży pobladłe cienie
Stają na krańcach słów obnażania
Mieszam kolejnej karty rozdania
Tego co we mnie jednak nie zmienię

Zakrywam usta cudzymi słowy
Myląc sylaby zgłosek taktami
Wypełniam myśli obcymi snami
Łudząc się płoną szansą odnowy

Zamawiam nocą promienie słońca
By choćby lekką poświatą rankiem
Wykrzyczeć róża rozkwitłym gankiem
Nie! Nie dotarłem jeszcze do końca!

[Zuźka]

Popsułeś efekt ostatnią zwrotką.
Dwie pierwsze były naprawdę dobre, ale poziom przy trzeciej już spada.
Początek - jak najbardziej, koniec - nie!
Pozdrawiam
Zuza ;)

[Bernadetta1]

czasami słowa tak obnażone
milkną z przejęcia speszone całe
więc je ukryjmy tak mimochodem
w linijce wiersza pachnącej kwiatem..:):)

dziekuję Marek:):)...dzis ten wiersz zamiast kwiatem , pachnie mi choinką:):)...cmok:)

[zak stanisława]

piękne wyznanie, pozdrawiam oboje!

[kasiaballou]

Bernadetto, Marku - Wesołych Świąt, harmonii i wora prezentów. Weny nie życzę - nie trzeba i tak trzymajcie :)
kasia.