Z niezburzonej opery

[adolf]

Kielichy wznieśmy w górę i pijmy na stypie,
Bo żal nasz byłby śmieszny, a skarga daremna,
Niech nas trupio spokojnych pochłonie noc ciemna,
A łopata grabarza milczących zasypie.

Jan Lechoń "Toast"

Gdy się już przeje sztuki zakończenie
Monolog w sercu opadnie jak mgła
Powieką scenę zakryjesz w operze
W szczęściu nieszczęścia odnalazłszy smak.

Gdy na fotelu zostanie twój fantom
A ty do świata powrócisz szarugi
Wciśnięta dusza w swój pokrowiec – ciało
Będzie musiała oddać sztuce długi.

Dług zaciągnięty w wersach obcej mowy
Nieznanej światu i nieznanej ludziom
Jak dzban przeklętej przez Szatana wody
Co koi ciało, lecz się burzy z duszą.

I będziesz wiecznie, w tym wiecznym spektaklu
Grał rolę cienia przy złocistej scenie
Aż światło włączą - już na koniec aktu.
i sztuką pełne, serce twoje pęknie

[Almare]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

-poszalałem :))))

[ireneusz paprocki]

fajny i pouczający wiersz
pozdrawiam i życzę wesołych Świąt

Z poważaniem

[Bernadetta1]

zauwazyłam inny układ rymów w ostatniej zwrotce...chyba taki miał byc zamysł:0...ja lubie wiersze z rymami i ten styl pisania , wiec jak dla mnie całkiem fajnie...

[Baba_Izba]

Przeczytałam, posmakowałam,
pozdrawiam
- baba