Koniec

[asiex]

Myślałam, że mam przyjaciela.
Takiego na dobre i złe.
Myślałam, że ufać mu mogę.
Lecz widać myliłam się.

Myślałam, że on mi ufa.
Mówi mi nie to, co usłyszeć chcę.
Myślałam, że też mnie "kocha".
Lecz widać myślałam źle.

Więc cóż ja mam teraz zrobić?
Co począć ze sobą mam?
Czy rzucić się w wir wydarzeń,
czy skończyc ten cały kram?

Dać chwili się rozwijać,
czy może skończyć ją?
Doszczętnie się załamałam
i gubię duszę swą.
___

Bardzo nie lubię czytać tego wiersza, ze względu na bolesne wspomnienia niedawnych wydarzeń... Jednak publikuję, na prośbę mojej przyjaciółki.

[Przemysł Ś-wiersz-cz]

Niedawne wydarzenia, mówisz... Znam to doskonale, trudno do takiego wiersza wracać... Wiersz mówi o tych wydarzeniach wprost. W takich sytuacjach polecałbym, o ile chcesz do tego nawiązywać w innych wierszach, użyć metafory, odniesień - to mniej boli, łatwiej będzie ci do niego wrócić jak serce się już uspokoi.

Ja po rozstaniu napisałem taki wiersz:

Jeden sprawiedliwy wśród Judaszów zabity
Na krzyżu wiszący
Z pragnienia cierpiący
I jedna jedyna jak Diabeł z Upity
Octu mu dała – to napój zdradliwych
Przez nią umiera na krzyżu jeden sprawiedliwy
Za trzydzieści srebrników... nie – za darmo oddała
Nim go diabłom rzuciła serce wpierw zabrała
I zatrzymała je jako jedno z trofeów
Potem się dowiedziałem że SIÓDME już było...
...Teraz spogląda jakby nic się nie zdarzyło...

Kobieto! Szatanie! Znajdź w sobie sumienie!
Ulituj się nad jednym ze sprawiedliwych
Tak nielicznych na świecie (braku nikt nie dostrzegł)
Bo nie było nikogo kto by go wpierw ostrzegł
Przez uczuciem zjadliwym
Zjawą przeklętą
Morzem łez – wylanym
Za Miłość daremną