Pojednanie

[marta j]

Znów słyszę czyjeś kroki
Dziwny oddźwięk ich
Stłumiony deń i niewyraźny

Znów czuję upadku lęk
Cudzy krzyk złamany w pół

Echo zgubnych przemyśleń
Echo zgubnych słów

Znów zlęknionym okiem
Patrzę na ten dziwny świat
Ubogi w uśmiech
Otyły w strach

Lecz nic już doglądać w nim nie chcę

To on
Niech otula mnie błękitnym spojrzeniem
Niech wodzi za mną wielkimi oczyma
Niech dzwoni po stokroć na zaczątek dnia

Bym poczuł żem - ja i on - to jedność

W ten z pychą zanurzę się jak niegdyś
W szarawą rzeczywistość
W ten znów wyciągnę zmęczoną dłoń
Niech tylko da posmak

Żem ja, to on

[Ona_Kot]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

mam pytanie-co to jest "deń"...
pzdr.

[Jana Niechciał]

Bez urazy ale zaintrygował mnie z kolei wyraz "żem". Czyżby to był wyraz wymyślony na potrzeby Twojego tekstu?
Pozd..)))

[Ona_Kot]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

żem=że jestem,drzewiej się tak mówiło,z tego,co wiem...a może nie wiem...
pzdr.

[marta j]

Dzięki Ona Kot za wyjaśnienie wyr. "żem" dokładnie tak dzisiejsze "że" brzmiało dawniej. Natomiast "deń" = "zdezorientowany, zagubiony". Pozdrawiam wszystkich i dziękuję za komentarze.

[marta j]

a dokładniej z tym "żem" = że ja

[Agata Pawlus]

na kolejny niesamowity wiersz natrafily moje zmeczone oczy :)
pozdrawiam.