Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Dawniej ludzie żyli inaczej: wolniej, pewnie bardziej melodyjnie. Nasze tempo życia jest inne: żyjemy w sposób szarpany: wybudzają nas budziki, telefony, sms-y wpadamy i wypadamy z tramwajów, ciągle w pośpiechu. Melodyjny głos czasami musi ustąpić mowie szarpanej, rwanej, dosadnej.
To oczywiście moja teoria, choć bywa, że jest mi śpiewnie i przelirycznie, a wtedy piszę takie wiersze, a jak życie mnie "upije na wesoło" to mogę nawet rymować i zgłoskować. Sprawa u mnie wygląda tak, że szukam własnego głosu wewnętrznego, a ten jest zależny od tego co chcę powiedzieć. Niepewność, dopada mnie nieco później, jak już napiszę coś, zastanawiam się czy to co dla mnie nowe, odkrywcze, może być odkrywcze dla innych, czy będzie zrozumiałe, czy słowo dotrze, czy obraz przetrwa w takiej formie w jakiej chcę go przekazać.

Generalnie chcę tylko zasięgnąć języka czy uważacie jeszcze tak jak Ważyk, że poezję można dzielić na poezję gry, pozoru i na poezję przeżycia? Czy te dwa nurty czasami się nie zwalczają?
czy stosować we wszystkich utworach wierszowanych - ascezę słowa, szanować słowo, metafory, czy też nie? bo przecież lubimy być przekorni, zwariowani....

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


dobrze mówisz, to prosze powiedz mi jeszcze ,
gdy ałtor założył sobie jakieś zadanie, a każą mu zmienić, czy powinien bronić swojego, czy sie poddawać, jak niektórzy autorzy swoich wierszy( nie mówię o sobie, bom nie poeta, ale... zakładając, czy powinno się zmieniać koncepcję?
Opublikowano

dzie-wuszko, pocieszyłaś mię conieco, dobrze że ktoś ,kto sie zna na rzeczy, potrafi wyknąc coś mondrego, z ty się zgadzam i słucham,

Mister Kryzwak, to dobrze, że wróciłeś i bierzesz mię :p >poważnie
machamskrzydłem obojgu poaństwu :):):)
zdrowia przy okazji świąt i nie tylko
wszystko co najlepsze niech będzie waszym udziałem

  • 1 miesiąc temu...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Odetnij innych skrzydła od twoich, już dosyć balastu i strat, dosyć posiłków z hienami w kole i niewyraźnych lat   Choć tratwa dziurawa, to pokieruje tam, gdzie nie kładłeś stóp, odetnij skrzydła innych od swoich, nim nie wyczują, żeś trup   W szeleście gruszy wiatr czesze włosy Nie słychać ludzkiej mowy, ich mantyczenia, bluzg oraz sporów, tu oswobodzisz swą głowę   Słońce cię złoci w bukiecie trawy, Słyszysz, jak świerszcze lulają, nie dążąc do Raju, zostaniesz w kole, gdzie hieny resztki rozdają   Odetnij innych skrzydła od twoich, ja tego nie zrobiłem, bojąc się kar i rewolucji, marzeniem jak więzień żyłem   Nie bój się zrzucić z tratwy złych ludzi, nieulękniony bądź, odetnij innych skrzydła od swoich i nawet moje strąć   Otwórz powieki i się przekonasz, gdzie się umieścił strach, bo on się zaszył w skrzydeł twych zwojach, byś nie oduczył się bać   Odetnij innych skrzydła od twoich, odłącz się, wypoć swój świat, gdzie nie osądzą cię w żadnych kościołach i zaczniesz jak dziecko się śmiać
    • @Stracony Dziękuję. Nie...Inna perspektywa i wmawianie sobie, że tak lepiej. A może lepiej?..pozdrawiam
    • @Berenika97 Cześć Bereniko, miło mi, że utwór Ci się spodobał. Ciepłe pozdrowienia:)
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Spróbuj... a się przekonasz jaki będzie efekt.   Pozdrawiam :)
    • Ta pora już nadchodzi, Niebo pokrywają gęste chmury, Widoczność się pogarsza, Ciemność powoli zapada, Wspomnienia zaczynają się rozmazywać,  Zaczynam panikować,  Straszliwie panikować...   Teraz nadeszła nasza kolej,  Znów zbudziliśmy się do życia, Hamować się wcale nie musimy,  Potworami zwykle nas nazywają,  Ale nas to nie obchodzi,  Zabawmy się do białego rana!   Imprezowanie do upadłego,  Motto nasze jest każdemu znane, Kochamy to co robimy,  Głębszych kilka wypijemy, I na miasto dziś wyruszamy,  No to jazda!   Wreszcie się przejaśniło, Niestety nie na długo, Miło zostać opatulony tym słońcem,  Wykorzystać dobrze czas, W łóżku z kubkiem herbaty w ręku, Ot takie jest moje życie,  Spokojne i zadowalające...   Czasami pewien niepokój czuję,  Jakby miało się coś wydarzyć,  Albo już miało miejsce, Opisać tego nie umiem, Trzęsę się od środka,  Uczucie takie paskudne,  Że nie da rady napawać się chwilą...   I znów nastała noc, Pozytywną energię ślemy, Chodźcie wszyscy razem, Tańczyć w wesołym gronie, Kieliszki niechaj idą w ruch, Toast za lepsze życie!   My tak codziennie możemy, Zabawa niechaj wiecznie trwa, Nudziarzy tu nie chcemy, Życie pełne akcji, To właśnie uwielbiamy, Słońce nam niepotrzebne!   Znowu to samo, Ból głowy jest okropny,  Samopoczucie mam do niczego,  Niekończące się poczucie winy, Tysiące myśli spokoju mi nie dają,  Dlaczego to się dzieje, Dlaczego ja nic nie pamiętam?        
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...