Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Dawniej ludzie żyli inaczej: wolniej, pewnie bardziej melodyjnie. Nasze tempo życia jest inne: żyjemy w sposób szarpany: wybudzają nas budziki, telefony, sms-y wpadamy i wypadamy z tramwajów, ciągle w pośpiechu. Melodyjny głos czasami musi ustąpić mowie szarpanej, rwanej, dosadnej.
To oczywiście moja teoria, choć bywa, że jest mi śpiewnie i przelirycznie, a wtedy piszę takie wiersze, a jak życie mnie "upije na wesoło" to mogę nawet rymować i zgłoskować. Sprawa u mnie wygląda tak, że szukam własnego głosu wewnętrznego, a ten jest zależny od tego co chcę powiedzieć. Niepewność, dopada mnie nieco później, jak już napiszę coś, zastanawiam się czy to co dla mnie nowe, odkrywcze, może być odkrywcze dla innych, czy będzie zrozumiałe, czy słowo dotrze, czy obraz przetrwa w takiej formie w jakiej chcę go przekazać.

Generalnie chcę tylko zasięgnąć języka czy uważacie jeszcze tak jak Ważyk, że poezję można dzielić na poezję gry, pozoru i na poezję przeżycia? Czy te dwa nurty czasami się nie zwalczają?
czy stosować we wszystkich utworach wierszowanych - ascezę słowa, szanować słowo, metafory, czy też nie? bo przecież lubimy być przekorni, zwariowani....

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


dobrze mówisz, to prosze powiedz mi jeszcze ,
gdy ałtor założył sobie jakieś zadanie, a każą mu zmienić, czy powinien bronić swojego, czy sie poddawać, jak niektórzy autorzy swoich wierszy( nie mówię o sobie, bom nie poeta, ale... zakładając, czy powinno się zmieniać koncepcję?
Opublikowano

dzie-wuszko, pocieszyłaś mię conieco, dobrze że ktoś ,kto sie zna na rzeczy, potrafi wyknąc coś mondrego, z ty się zgadzam i słucham,

Mister Kryzwak, to dobrze, że wróciłeś i bierzesz mię :p >poważnie
machamskrzydłem obojgu poaństwu :):):)
zdrowia przy okazji świąt i nie tylko
wszystko co najlepsze niech będzie waszym udziałem

  • 1 miesiąc temu...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Choćby najwyższy sąd tu zadziałał  To familijną będzie tak sprawa Nazwisko nieznane ród rozwiedziony  A co ważniejszym jegomość to sprawia Data nieważna koledzy klapą  Małpą odchaczyć a na przybitkę uderzyć łapą   Wywód bez końca poprowadzony Rodowód zwodu już wywiedziony
    • @infelia dziękuję bardzo jestem marzycielem może ktoś kiedyś?
    • @infelia dziękuję bardzo za miłe słowa pozdrawiam serdecznie 
    • Przygniata mnie ten ciężar nocy. Siedzę przy stole w pustym pokoju. Wokół morze płonących świec. Poustawianych gdziekolwiek, wszędzie. Wiesz jak to wszystko płonie? Jak drży w dalekich echach chłodu, tworząc jakieś wymyślne konstelacje gwiazd?   Nie wiesz. Ponieważ nie wiesz. Nie ma cię tu. A może…   Nie. To plączą się jakieś majaki jak w gorączce, w potwornie zimnym dotyku muskają moje czoło, skronie, policzki, dłonie...   Osaczają mnie skrzydlate cienie szybujących ciem. Albo moli. Wzniecają skrzydłami kurz. Nie wiem. Szare to i ciche. I takie pluszowe mogło by być, gdyby było.   I w tym milczeniu śnię na jawie. I na jawie oswajam twoją nieobecność. Twój niebyt. Ten rozpad straszliwy…   Za oknami wiatr. Drzewa się chwieją. Gałęzie…. Liście szeleszczą tak lekko i lekko. Suche, szeleszczące liście topoli, dębu, kasztanu. I trawy.   Te trawy na polach łąk kwiecistych. I na tych obszarach nietkniętych ludzką stopą. Bo to jest lato, wiesz? Ale takie, co zwiastuje jedynie śmierć.   Idą jakieś dymy. Nad lasem. Chmury pełzną donikąd. I kiedy patrzę na to wszystko. I kiedy widzę…   Wiesz, jestem znowu kamieniem. Wygaszoną w sobie bryłą rozżarzonego niegdyś życia. Rozpadam się. Lecz teraz już nic. Takie wielkie nic chłodne jak zapomnienie. Już nic. Już nic mi nie trzeba, nawet twoich rąk i pocałunku na twarzy. Już nic.   Zaciskam mocno powieki.   Tu było coś kiedyś… Tak, pamiętam. Otwieram powoli. I widzę. Widzę znów.   Kryształowy wazon z nadkruszoną krawędzią. Lśni. Mieni się od wewnątrz tajemnym blaskiem. Pusty.   Na ścianach wisiały kiedyś uśmiechnięte twarze. Filmowe fotosy. Portrety. Pożółkłe.   Został ślad.   Leżą na podłodze. Zwinięte w rulony. Ze starości. Pogniecione. Podarte resztki. Nic…   Wpada przez te okna otwarte na oścież wiatr. I łka. I łasi się do mych stóp jak rozczulony pies. I ten wiatr roznieca gwiezdny pył, co się ziścił. Zawirował i pospadał zewsząd z drewnianych ram, karniszy, abażurów lamp...   I tak oto przelatują przez palce ziarenka czasu. Przelatują wirujące cząsteczki powietrza. Lecz nie można ich poczuć ani dotknąć, albowiem są niedotykalne i nie wchodzą w żadną interakcję.   Jesteś tu we mnie. I wszędzie. Jesteś… Mimo że cię nie ma….   Wiesz, tu kiedyś ktoś chodził po tych schodach korytarza. Ale to nie byłaś ty. Trzaskały drzwi. Było słychać kroki na dębowym parkiecie pokoi ułożonym w jodłę.   I unosił się nikły zapach woskowej pasty. Wtedy. I unosi się wciąż ta cała otchłań opuszczenia, która bezlitośnie trwa i otula ramionami sinej pustki.   I mówię:   „Chodź tutaj. Przysiądź się tobok. Przytul się, bo za dużo tej tkliwości we mnie. I niech to przytulenie będzie jakiekolwiek, nawet takie, którego nie sposób poczuć”.   Wiesz, mówię do ciebie jakoś tak, poruszając milczącymi ustami, które przerasta w swojej potędze szeleszczący wiatr.   Tren wiatr za oknami, którymi kiedyś wyjdę.   Ten wiatr…   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-12-10)    
    • Singli za dużo, to 1/3 ludności. Można się cieszy, że tyle jest wolnych. W każdym wieku ludziom kogoś brakuje.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...