Sen ślepego

[Sindbad żeglarz]

Jam ślepy żebrak, świadom przemijania,
Stałem od dziecka u progu świątyni.
Pojawił się Chrystus - w najdroższych sandałach,
Przystałem na pomoc, bo cóż miałem czynić?

Przeklęta sadzawka, błoto nikczemne,
Świat nabrał kolorów w tę marną godzinę…
O dobry Jezu! Twe trudy daremne!
Ja wśród jaskrawości za mrokiem tęskniłem!

Zdrowymi oczyma ujrzałem chore oczy,
Łzawiło głodem, spod ranionych powiek.
Ach… Jak łatwo po ziemi w ciemnościach kroczyć!
Gdy mniej widać po twarzy… Gdy więcej po słowie…

Ukochany, chłodny mrok… zepsuły wrzące kolory,
I nawet słodką ciszę niweczą władcy dźwięku…
Wyłupię oczy… Spamiętam kształty… Wzory…
By ujrzeć je w świecie, stworzonym po ciemku.

Nie warto tak nagle obrazić się na Boga…
Na miłość łaskawą, co nie pamięta złego…
Dlatego, nie usnę w ciemności okowach…
Bo któż z was tu zebranych... widział sen ślepego?

[Cząstka Absolutu]

widać, że utwór jest bardzo przemyślany, zarówno pod względem tematu jak i formy. trafne, odkrywcze odwrócenie tradycji. cóż można komentować, skoro panujesz nad piórem?