[Ci oto dzisiaj,] stary wiersz po kilku poprawkach)

[adolf]

Ci oto dzisiaj, co w grobach leżą
jakże by rankiem wstać chcieli znowu --
Lecz w ziemię wciska zabójca ręką,
tą, którą wciskał ster samolotu.

I nie powstaną jak wstali wtedy
kiedy do pracy swojej lecieli
Dziś są jak w bajce zaklęci w wieży
pląsając cicho na scenie cieni.

Jak długo tańczą? Co noc, do rana!
Chcąc szybkim ruchem gniew zerwać z twarzy
I szczęśliwymi w promieniach światła
wzlecieć nad męki i zgubić czasy.

W takt życia zgiełku plotą ze spojrzeń
Jakby potężne arcy-spojrzenie –
By patrząc w przyszłość, przeszłość zapomnieć
zbierając światło na odrodzenie!

Tyle się w życiu na wyższych piętrach
błękitu nieba naoglądali
Dziś trumny wieko niebem przecieka
Jakby je tylko dla nich odlali!

I znowu lecą, lecz w inną stronę -
Tam, gdzie słoneczny dysk na noc znika
Włókna ich sukni Bóg zmienia w wodę
I duchy ofiar łzami podszywa.

I lecą smutni, lecz jak wesoło-
Bo przecież życie nowe dostaną
Lecz wtem je człowiek przywiązał po to
by byli duchów chmurą i marą

I co dzień słychać płacze straszliwe -
"ach dajcie nam pójść do niebios domu"
lecz ręka zdrajcy trzyma je chciwie -
"Wasza tragedia -- przyda się komuś”