Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Cóż za radość, gdy o świtaniu się wstanie,
umyje, ubierze i zje śniadanie.
Ptaki rozpoczynają swe muzykowanie,
żaby kończą swoje rechotanie.

Słońce wschodzi i ziemię ogrzewać zaczyna,
wędrówkę codzienną do zachodu rozpoczyna.
Drzewa myją swe liście kroplami rosy,
po niebem fruwają zakochane kosy.

Z lasy wyskoczyły i są już na łące,
dwa młode, wesołe, bawiące się zające.
O! Jak baraszkują i kąpią się w rosie,
do wspólnej kąpieli dołączyły się łosie.

Cóż za radość popatrzeć na przyrodę,
gdy ze snu się budzi.
Popatrzeć w spokoju na cichą wodę
i wcale to patrzenie człowieka nie nudzi.

Cóż za piękne jest wówczas życie,
spokojne, zielone, pachnące kwiatami.
To raj na ziemi, życie w dobrobycie,
życie z niewinnymi istotami.

Chciałoby się wtedy, żeby tak wiecznie,
żeby tak zawsze było ciepło i spokojnie.
Wśród przyrody żyć bezpiecznie
i zapomnieć o złym, zapomnieć o wojnie.

Jak cudowne jest życie w otoczeniu zieleni,
tylko ten człowiek to doceni
co kochać potrafi i nic go nie dręczy,
bo jeśli jest zły, sumienie go zadręczy.

Cóż za radość położyć się na trawie,
stać się cząstką przyrody prawie.
Zapomnieć o wszystkim i patrzeć do góry,
patrzeć na słońce, patrzeć na chmury.

Zapomnieć o świecie niemal całym,
zamknąć oczy i marzyć, marzyć.
Marzyć o szczęściu chociaż małym,
któż wie, wnet może coś się zdarzyć.

Zapomnieć wreszcie o sobie,
o złu, o śmierci, o chorobie.
W końcu przebudzić się w chłodzie nocy
I znowu spojrzeć rzeczywistości w oczy.

1979

Opublikowano

Wow !!!

Prześliczne, czytam uśmiechając się do Twego tekstu...
gdyby teraz tak można było ....

/ Cóż za radość położyć się na trawie,
stać się cząstką przyrody prawie.
Zapomnieć o wszystkim i patrzeć do góry,
patrzeć na słońce, patrzeć na chmury./

pozdrawiam

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @Simon Tracy Behemot wyszedł na chwilkę, usłyszał brzęk metalu, ktoś chciał mu ukraść widły "zaparkowane" za drzwiami. ;)
    • @Wiechu J. K. Żaden nie jest czarnym kotem. Więc żaden z nich to nie Behemot @Berenika97 Oczywiście dobrze myślałaś. Początkowo miałem dodać opis że wiersz jest napisany w oparciu o "Mistrza i Małgorzatę". Ale uznałem, że treść wskazuję na to bezsprzecznie - imię Wolanda, kot w muszce z neseserem jako Behemot, śmierć pod kołami tramwaju... To tylko wiersz o wybitnym dziele literackim jakim jest książka Bułhakowa.  
    • @Berenika97 Mam nadzieję że szybko wrócę do pisania. Bo ostatnie teksty były naprawdę udane  @Natuskaa Może i jest tak jak piszesz. Ale ja widać nigdy nie trafiłem w objęcia takiej osoby. Zresztą sam jestem zbyt specyficzny w obyciu by ktokolwiek mógł dłużej ze mną przebywać 
    • Chciałem tak dużo opowiedzieć bez żadnego opowiadania się, ale i to jest zdaje się bardziej niż niemożliwe. Możliwa jest tylko niemoc w tym zakresie, zresztą pod postacią co najwyżej głośnego, niemego krzyku. Dostrzegam również coraz lepiej, że generalnie nie jest łatwo zaniechać długopis.    Warszawa – Stegny, 17.11.2025r. 
    • @Alicja_Wysocka   przemyślałem to co napisałaś.     Twoje słowa trafiają prosto w sedno tego, co chciałem uchwycić - to niezwykłe, jak uważnie wyłapałaś to kruche "między".   czuję kazdym Twoim slowem,  że naprawdę zrozumiałaś to drżenie, tę delikatną przestrzeń, która powstaje zanim coś zostanie nazwane.   dziękuję Ci za tę wrażliwość i za to, że tak pięknie opisałas światło rodzące się w tym niewidocznym, a jednak tak żywym momencie.      
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...