Rodzinny dom

[Elżbieta Piętka]

matka przy oknie
co rano daje kompas
na wędrówki pod prąd
w dłoń wciska
podkowę szczęścia
na każdej bluzce
ma tyle miejsca
na mój żal do świata
krzesło ojca
jak budka suflera
nieocenionych rad
szorstka dłoń
w której tyle słodyczy
na otarcie łez
szary drewniany próg
drzwi do raju

[moni mada]

Nieźle, nieźle...
zwłaszcza spodobało mi się...

/matka przy oknie
co rano daje kompas
na wędrówki pod prąd/


/krzesło ojca
jak budka suflera
nieocenionych rad
szorstka dłoń/...
może tylko usunęłabym trzyliterowe "jak" ale to nie mój wiersz to się nie żądzę :)))

generalnie na plus

pozdrawiam

[peggy_blue20]

wiersz interesujący, podoba mi się ujęcie tematu i choć na ogół wiersze tego typu nie przypadają mi do gustu, Twój w jakiś sposób mnie zatrzymał i urzekł.
jedyne do czego muszę się "przyczepić" to ten raj na końcu. straszny. jakoś burzy mi obraz. wcześniej piszesz o żalu do świata, a teraz nagle za drzwiami ma być raj. może czegoś nie rozumiem, ale jak na mój gust jest to trochę nielogiczne... Gdyby zakończyć utwór na "szary drewniany próg/ drzwi" byłoby to mocniejsze w wydźwięku, a jednocześnie tajemnicze; niedopowiedzenia na końcu wiersza po prostu zmuszają do refleksji.
pozdrawiam:)