Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

dzień świonteczny


Rekomendowane odpowiedzi

Szczególnie wrzaskliwego poranka
skonała sonsiadka.

Wbita na najdłuższy z przygodnych pali
osiągnęła w końcu dno rozkoszy.

Leżała majestatycznie
z rozchylonymi do ścian nogami.
Sterczące cycki wydawały się celować
niewidzialnym mlekiem
w jesienne niebo.

Fotograf z ekipy, jak nigdy miał problemy
z ustawieniem ostrości -
ciągle wydawało mu się, że sonsiadka porusza dópą.
A ten młody, od odcisków, tak się napalił,
że trzykrotnie korzystał z ubikacji.

Już później, w prosektorium
niektórym
mocniej posztywniały części.

Dziadkowi po śmiertelnym zawale
ożył nagle dyszel.
W ostatniej chwili zamówiono nową trumnę,
z dodatkowymi trzydziestoma centymetrami
dębowej głębi.

A u nas, w kamienicy?

Równo o północy sonsiadka
wrzeszczy jak nigdy dotąd!

To wszystkie diabły w piekle
dmóchają ją po kolei.

Jutro, jak wrócę z biura, idę od razu po księdza.
Nawet po śmierci człowiek nie ma spokoju!

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Na pisałem coprawda pod "dzień pofszedni": "Bochaterkom jest jedna z mojech sonsiadek imiona nie bedem podawał bo mnie podrapie!!!"... jednak na fszelki wypadek postanowiłem jom odrazu ósmiercić. W rzyciu nie domyśłi siem teraz rze to oniej!!!! A po śmierci siem zobaczy...

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

lekki retusz?
zdjąć kilka aluzji jednoznacznych, tzn. dać im inne uzasadnienia
np. w prosektorium jest zimno, mróz - nie dziw, że ludzie sztywnieją
itp.
mam nadzieję, że chwytasz
i jeszcze, żeby te "pszykłady" osobnicze nie personalizować tak zaimkami (przy fotografie: wydawało się że somsiadka rusza stopą - taki obiektywizm się robi bez "mu")
sorry za "somsiadka" - nie dogonię cię w tem kalectwie
choć czasem przystań i złap sens, takie kulawki z sensem większym niż "nakszywyryj" tylko - mają siłę bomb (bąb? bab?)
!

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

  • 2 tygodnie później...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Nie musisz przepraszać za coś, czego nie musiałaś robić.  A przyczepiłaś się do dosyć popularnej figury retorycznej.   Cieszę się, że już Ci się samopoczucie poprawiło.
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      lustro zna prawdę ;) 
    • Przepraszam, że nie podjęłam dialogu o złych katolikach, którzy sieją nieprawość i demoralizację, tylko czepnęłam się załamania rytmu, przez co sama miałam załamanie i tik nerwowy, ale że jesteś na miły, uprzejmy i pomocny, to już mi przeszło.   Pozdrawiam.
    • W blasku zniczy migocących płomieni,  Smaganych zimnym wiatrem jesiennym, Niejedno rzewne wspomnienie się tli, Żarząc się skrycie w głębinach pamięci,   Niekiedy z dzieciństwa chwil beztroskich, Niekiedy długich rozmów na progu dorosłości, Z tymi, których ciała skryły mogiły, Dziś już pośród nas nieobecnymi..   W blasku zniczy migocących płomieni, Otulonych całunem jesiennej mgły, Rzewne emocje dotykając strun wrażliwości, Budzą szept niesłyszalnej ludzkim uchem melodii,   A tlące się w duszy wspomnienia, Niejeden z przeszłości odmalowują obraz, Widzianego oczami dziecka świata, Tak odległego od problemów dorosłego życia…   W blasku zniczy migocących płomieni, Na grobach bohaterskich obrońców naszych granic, Którzy przed laty w wieku tak młodym, Ukochanej Ojczyźnie ofiarnie życie poświęcili,   Z głębi serc modlitwy szczere, Choć w proste tak słowa niekiedy przyodziane, Gdy zabiegana ludzkość pędzi na oślep, Tak wymownym patriotyzmu są dziś aktem...   W blasku zniczy migocących płomieni, Pośród walecznych ułanów porośniętych mchem mogił, Na polach wielkich bitew pamiętnych, W obronie Ojczyzny przed laty poległych,   W ustawionych tak licznie jedne obok drugich, Niewielkich zniczy wnętrzach szklanych, Maleńki płomyk trwożnie dziś drży, Ku wielkich bohaterów pamięci...   W blasku zniczy migocących płomieni, Niosą się rzewne za zmarłych modlitwy, Znad starych modlitewników kartek pożółkłych, Wyszeptywane przez siwowłose schorowane staruszki,   Gdy w drżącej pomarszczonej dłoni, Starego różańca przesuwane paciorki, Ofiarowane za dusze ukochanych ich bliskich, Skracają czas zasądzonych im mąk czyśćcowych…   W blasku zniczy migocących płomieni, Gdy z oczu gorzkie jak piołun łzy, Niedbale ruchem dłoni otrzemy, By zapomniane na ziemię padły,   Niech zakiełkuje w naszych sercach Nadzieja, Wiecznego życia po śmierci dostąpienia,           Gdy pocieknie ostatnia w życiu łza I zamknie się już na wieki powieka...   W blasku zniczy migocących płomieni, Gdy noc stare cmentarze otuli, A jedynie księżyca poblask nikły, Ześlizguje się po żelaznych bramach cmentarnych,   Jaśniejące pośród mroku światło zniczy, Na tablicach nagrobnych rozświetlając litery, Tajemniczej nocy snuje swe opowieści, O tych którzy snem wiecznym zasnęli...  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • smutek i żal ściska serce nie potrzeba słów nie trzeba więcej maleńki płomień i chryzantema byli i ich nie ma pozornie 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...