Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

I
nie po drodze mi do klasztoru dlatego ofe-
lii oczy wzięłam które widziały to do cze-
go usta mówiły w dzień biały w miasteczku

II
z kwiatów i jechałam na sybir lodowiec roz-
łamać. jedno odwrócenie chęci pożąda-
nie na zawsze utopiło w piekle moją eury-

III
dykę. spadła głową szecherezady jakbym prze-
stała mówić kłamstwa. dumą uniosłam ją i po-
szłam wierzyć dalej w najlepszego z królów ale

IV
przecież nie jestem nieśmiertelna. jestem
julią mam lat dwadzieścia umieram na ser-
ce


Opublikowano

Bardzo dobrze autorka tego wiersza kieruje nastrojami. Przez cały czas jest takie mleczno - puchowo - staroświeckie napięcie, które idealnie podtrzymuje wiersz i nadaje mu uroku. Moje uwagi (in minus):
- czasami warto zrezygnować z rytmu, bo wychodzą dziwadła nie potwiedzone tresćią
- unikałbym takich bezpośrednich odniesień do już napisanych rzeczy (skąd inąd ostania strofa, czy część kolażu, naprawdę do zapamiętania)

A.S.S.

Opublikowano

Obiecałam sobie przed umieszczeniem tego wiersza, że nie będę pisać nic pod nim, ale nie mogę nie podziękować.

To był mój debiut tutaj i takie komentarze...
Pani Ewo... Pani pierwszy... mój w życiu.

Dziękuję serdecznie, nie tego się spodziewałam. Niczego się właściwie nie spodziewałam...


Panie Adamie!
Będzie mi trudno pozbyć się tych dziwadeł i wykorzenić potrzebę rytmu. Ale popracuję nad tym i za jakiś czas na pewno na lepsze
"siiiiiiiiiiiiię
zmmmmmiiiiiieeeeeennniiiiięęęęęęęę"

I żadnych już odniesień :)



Pozdrawiam wszystkich bardzo, bardzo ciepło.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Dzień dobry, pani Agnieszko, już wróciłem z Wojska Polskiego - dostałem wezwanie na trening i gdyby pani była zainteresowana, serdecznie zapraszam na mój kolejny wiersz, który przed chwilą opublikowałem.   Łukasz Wiesław Jan Jasiński Herbu Topór 
    • In gloriosa mortem heroum*   I to już niedługo biała pani z białą suknią w biały dzień zacznie zbierać wybielałe żniwo i to nie za długo blada pani z bladą lutnią   jak bordowa matka z rubinową kokardką płatkami szkarłatnych róż złączy różane ogniwo: oj, bordowa matko, oj, bądź mi kochanką   w błękicie fioletu - w niebiańskiej ciszy i szafirową klepsydrą leniwą - Niwą w lazurowej niszy...   *więcej informacji Państwo znajdą w następujących esejach: "Komentarz - komentarz odautorski" i "Mój drogi świecie" - Autor:   Łukasz Jasiński (październik 2025)  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • @Robert Witold Gorzkowski  wiesz Robert jestem w szoku, i nie wiem co napisać, po prostu nie wiem. Przeczytałam ten list i kropka dalej nie wiem. Bo powinnam napisać, że wiedziałam, ale nie, nie wiedziałam. Choroba, to wiedziałam, a jego zachowania zakładałam że są wynikiem choroby, wojny. Jest taki wiersz Kołatka, długo zastanawiałam się znaczenia uderzania w deski. Myślałam, że to odniesienie do Boga, imperatyw kategoryczny, moralny. Nie napisałabym tego wiersza, gdybym znała treść tego wiersza, a jeśli już to inaczej. Muszę jeszcze dużo przemyśleć (że wciąż tak mało wiem). Może powinnam bardziej zwracać uwagę, jakim człowiekiem był poeta,  autor.   Dziękuję  
    • @Robert Witold Gorzkowski tak to brzmiało w liście, a w opisie siódmej bitwy pod Troją to brzmi tak: … aby zmóc przerażenie olbrzymią tarczę krzyku podnoszą nad sobą Grecy. Bitwa jest wielka i piękna. Wrzawa tak miła bogom jak tłuste mięso ofiar. Rośnie w górę i w górę dochodzi do boskich uszu. Różowych od snu i szczęścia więc schodzą bogowie na ziemię.  @Robert Witold Gorzkowski i teraz na koniec puenta:   „Jest tyle miejsc zdobytych, widzianych. Italia, Hellada, czy "Martwa natura z wędzidłem". "Wysoko w górze- on", już nie wiem czy to zdumienie, zdziwienie- ono przecież też istnieje. Herbertowskie wołanie ze wzgórza Filopapposa- "on'! Widać, co, kogo, gdzie. A może to tylko błysk uporządkowania, tam leżą estetyk wszelkie doznania.”   To prawda Aniu ale każdy tą estetykę po swojemu interpretuje. Ania jako estetyczne doznania, Herbert jako głos z Akropolu, Freud jako parapraksje, a ja jako poszukiwanie wczorajszego dnia.  Super wiersz można go jeść łyżkami.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...