Piję taniego winiacza

[Michał_Bębenek]

Jak jest w domu? No w domu, jak to w domu. Smród potworny. Ojciec pije jak najęty. Włącza radio na cały regulator i krzyczy: „bajlando, bajbajbajaj bajlando”.
Ja od czasu do czasu chodzę do ubikacji i czytam na kiblu historie pornograficzne z gazet.
Palę szlugi wzięte od starego.
Tęsknię za czasami, kiedy przy mnie była deszczowa panienka. Chodziliśmy razem do kina, do kościoła i kawiarni.
Kochałem ją. Rżnąłem ją. Było nam dobrze. Dopóki wielka chmura nie zepsuła nam tego szczęścia.
Dopóki ja nie zacząłem pić jak najęty i słuchać z moim starym tej obłędnej piosenki: „bajbajbajbajbaj bajlando”.
Czasem dosiada się do nas pan Jerzy, sąsiad, też alkoholik i w trzech grasujemy po domu i śpiewamy te głupoty.
A przecież mogłem być mądry i kształcony. Mogłem iść na dobre studia, mogłem zdobyć porządne wykształcenie. Mogłem pokochać dziewczynę, znaleźć sobie kogoś.
Zamiast tego tylko ta gruba, ohydna deszczowa panienka. Całuję ją kosmicznie.
Ma na mnie duży wpływ. Bije mnie po głowie i kocha wyśmienicie. I ja ją kocham.
W tym sęk, że ona nie istnieje. Że ja ją sobie wymyśliłem. Tę grubą panienkę z deszczu.
Strasznie mi się bez niej przykrzy, ale teraz jej przy mnie i tak nie ma.
Mój stary dalej pije. Sąsiad Jerzy też. Patrzę na nich i robi mi się przeraźliwie smutno. Przecież tak nie może być bez końca, musi istnieć jakieś wyjście z tego syfu.
Bo przecież w tym mieście moim panuje straszny syf. Z moim przyjacielem Szakalem chodzimy na śmietnik i kradniemy stare mięso. Dodajemy cebulę, czosnek, jajko i chrzan i robimy sobie tatara pijąc do tego taniego winiacza.
Oczywiście rozmawiamy wtedy o babach, bo o czym niby mielibyśmy gadać.
Przecież nie o obłokach i zimnych wyspach. To chyba normalne, że facet musi sobie ulżyć.
No sami przyznajcie.
Jedna dziewczyna mi się ostatnio spodobała. Śledzę ją. Ubiera się na czarno i jest bardzo mała i drobna. Lubię takie. Upodobałem ją sobie. Łażę za nią jak pojebany jakiś. Szakal mi powiedział, że ja chyba pojebany jakiś jestem. Ale ja ją chyba po prostu kocham. Tak myślę.
Teraz jak leżę na łóżku pod kocykiem to bardzo chciałbym, żeby była przy mnie i trzymała mnie za rękę.
Myślę, że ją kocham.
A Szakal mówi, że chyba mnie pojebało.
Nie mogę już patrzeć jak ten mój stary pije. Wziąłby stary pijus zaczął pić kakao zamiast tej wódy i whyskacza. Ale on już taki jest. Nic go nie obchodzi, nie ma żadnych ambicji. Przepił całe życie.
Musi przecież być jakieś wyjście z tego syfu.
A syf mnie pożera całego.
Kiedyś, pamiętam. Jeździłem samochodem na daleką północ. Widziałem piękne, zielone dziewczyny. Drzewa miały barwę nieba. A niebo było ogromne. Taka zimna kopuła. Kipiało we mnie od nieskończonych ogni.
Właśnie wtedy przysiadła się gruba deszczowa panienka. Pokochałem ją od pierwszego wejrzenia. Miała dobry dotyk i duszę jak słońce.
Jeszcze nic nie zapowiadało, że będę tkwił w tym syfie. Pełno zgaszonych petów dookoła. Czarne płaszcze wszędzie porozwalane. Mój stary pije. Babka jest w drugim domu i smaży kotlety. Kocha nas wszystkich.
Matka siedzi w Stanach i przysyła nam pieniądze. Chyba od przyszłego roku zacznę nowe studia. Jedne już skończyłem, ale dobrze nie pamiętam co. Bo całe studia przepiłem.
Zakochiwałem się w niewłaściwych dziewczynach. Moje życie było niewłaściwe. Było stekiem kłamstw. Mieszkałem w różnych mieszkaniach, w różnych syfach. Pełno winiaczy zawsze walało się dookoła. Widziałem śmierć w różnym wydaniu. Jeden koleś utopił się, kiedy się upił, a potem była z tego powodu wielka żałoba. Jego dziewczyna bardzo to przeżyła. Ja to miałem wszystko w dupie. Piłem jak najęty i zwisało mi wszystko. Mogłem żyć. Mogłem też nie żyć.
Zdawałem kolejne egzaminy jak chuj jakiś i było mi z tym dobrze. Miałem nawet dziewczynę. Miała na imię Krystyna. Dobrze mi robiła gałę. Tyle z tego związku pamiętam.
Żadnej miłości między nami nie było. Zresztą ja nie wiem, co to miłość. Ni chuja nie mam o tym pojęcia. Mnie wszystko pierdoli. Marzę tylko o tym, żeby wydostać się z tego syfu i pojechać do matki, do Stanów.
A stary dalej pije. Jak potłuczony jakiś. Z tym sąsiadem naszym, panem Jerzym.
Wieczorem mam iść do Szakala, żebyśmy się napili w jakiejś piwnicy. Myślę, że se popijemy dobrze, a potem na miacho pójdziemy zabawić się.
Kurwa, marzy mi się, żeby wydobyć się jakoś z tego syfu. Ojciec mi mówi: „wiedzę masz, pracuj gdzieś, a nie pij tyle”. A ja kurwa widzę, że on sam pije i taka z nim rozmowa.
Muszę chyba się bogato ożenić. Znam taką jedną. Nawet się z nią kiedyś spotykałem, ale ona mnie olała, bo od razu zobaczyła, że nie lecę na nią tylko na jej kasę. Mądra dziewczyna. Cwana taka.
Myślę teraz o tej, za którą łażę jak pojebany jakiś. No kocham ją. Chętnie bym ją pocałował, a potem do łóżka bym ją zaciągnął. Podoba mi się ona. Jest mała, drobna, krucha. Ma fajny, czarny płaszczyk. Na tandecie by można sprzedać Szaremu. Szary opierdala takie rzeczy po dobrych cenach. Ale przecież nie zależy mi na jej rzeczach, tylko na niej samej. Jak to nie jest miłość, to nie wiem, co to jest. Chyba jakieś kochanie. Jak to Mickiewicz kiedyś pisał.
A ten cały syf to mnie otacza zewsząd. Nie umiem się w nim odnaleźć. Chciałbym znaleźć jakiś złoty środek, klucz jakiś, ale nie potrafię. Stary Gibon mi mówi, żebym chodził się modlić do Kościoła częściej i prosił Boga i o pomoc. Czasem chodzę i proszę. Ale później znowu jest tak samo.
Patrzę na tego mojego starego, opoja i jego sąsiada, pana Jurka. Piją jak pojebani jacyś. Myślę, że oni trochę są pojebani.
Myślę o tej małej. Chyba zaraz potarmoszę kucyka.
Nie mam dziewczyny jak głupi jakiś, ale dobrze mi z tym. Przynajmniej nie muszę się przejmować, żeby nie pić tyle, bo jakbym miał kobietę to by się zaraz zaczęło gadanie:
”nie pij tylu skurwysynu, popatrz jak ja przez to cierpię”
Tak, na pewno by się takie gadanie zaczęło. A ja wolę pić, z szakalem na dziwki chodzić i korzystać z życia.
Już rok nie mam pracy. Przedtem studiowałem, to się piło. A teraz rok już siedzę w domu, tarmoszę kucyka i nie mam widoków na przyszłość.
Ale dobrze mi z tym, bo przynajmniej mogę chlać ile chcę, ile dusza moja mać zapragnie.
I nikt mi dupy truć nie będzie. Czasem tylko babka mi truje, jak biorę od niej te kotlety:
”nie pij tyle pieronie, bo sobie w końcu żadnej nie znajdziesz i sam na świecie będziesz jak ten palec”
A ja sobie nic z tego nie robię i chleję jak najęty.
Patrzę na mojego starego, tego opoja, jak chleje.
Ze mnie nie lepsza świnia. Też chleje. A przecież przed wieprze nie trzeba rzucać pereł.
Moje perły już zostały rozsypane.
Marzy mi się wyjście z tego syfu, do matki bym chciał pojechać do Stanów.
Ale widzę, że na razie żadnych widoków. Kasy nie ma, ale na flaszkę zawsze styknie.
Czasem mi się marzy, żeby iść do jakiegoś doktora i porozmawiać z nim szczerze. O moich problemach, o tym, że piję, że przez całe studia piłem jak potłuczony jakiś. Że mój stary też pije, sąsiad i ja z szakalem chleję codziennie taniego winiacza. Że no kurwa mam po prostu problem alkoholowy, ale wiem, że to takie łatwe nie jest.
Bo chyba najpierw trzeba znaleźć miłość, a później ratunek. Bo tak gadają z ambony przynajmniej, że miłość jest takim ratunkiem. Że na pełnym morzu Jezus szedł po wodzie do świętego Piotra i święty Piotr się wystraszył i zaczął się topić. Ze strachu. Bo się przeląkł.
Ja myślę, że ja też się kurwa boję. Tylko nie wiem czego. Chyba życia. Jedna kobita mi tak gadała: „ty się życia boisz, dlatego pijesz”. A może jakbym tę miłość znalazł, to bym mniej pił. Tak mi się przynajmniej wydaje i tak ci księża gadają. Dlatego chodzę za tą małą czarną i staram się patrzeć na nią nie tylko jak na obiekt seksualny, ale na piękną dziewczyną, która potrzebuje wsparcia i mądrości. Pytanie kurwa jest, czy ja jej to potrafię dać. Bo może tak, że jednak nie. Sam kurcza nie wiem. Chciałbym jej wiele dać. Zresztą o czym ja gadam. Nawet jej nie znam. Wiem tylko, że za nią łażę jak pojebany jakiś. Szakal mi powiedział, że chyba jestem pojebany. Odpowiedziałem mu, że sam jest i dałem mu mlaskacza w pysk, ale skurwel miał chyba rację.
Ja chyba pojebany jestem jakiś.
Chciałbym się w końcu wydostać z tego syfu, ale nie wiem, czy mi się uda.
Mój stary pije. Sąsiad. Babka smaży kotlety, matka w Stanach. A Szakal w swojej piwniczce tarmosi kucyka.
Tak się ten światek kręci. To chyba Wolter powiedział. Jeszcze ze studiów pamiętam. Chlałem, czytałem i zdawałem kolejne egzaminy. Jak pojebany jakiś. Ale chuj. Wiem, że mnie wszystko wtedy pierdoliło. Ludzie kochali się, odchodzili od siebie, umierali z przepicia, lądowali w wariatkowie, a mnie to wszystko szczerze pierdoliło. Miałem własną drogę. Chlałem jak najęty i zakochiwałem się w niewłaściwych dziewczynach, które mnie olewały, bo ja chciałem tylko, żeby mi kupowały winiacza i nie pierdoliły nad uchem głupot, jakie to one są przeze mnie nieszczęśliwe.
Nie wiem. Może źle postępowałem. Może dlatego moje życie wygląda jak wygląda. A może takie jak ja, wolne ptaki nie zasługują na szczęście. Babka mi mówi, żebym znalazł sobie porządną dziewczynę, przy której przestał bym wreszcie pić. Ale ja wiem, że żadna porządna dziewczyna by przy mnie nie wytrzymała. Dlatego chodzę za tą czarną, bo ona mi wygląda na taką, co też sobie lubi robaka zalać. Jak się mylę, to wtedy zrezygnuję.
Przy spowiedzi mówię księdzu o swoich problemach, że pracy nie mam, kobiety, pić nie przestaję, a kiedyś to nawet kurwa żem się dobrze zapowiadał i profesorowie mi proponowali pozostanie na uczelni. No pewnie, chyba po to, żebym mógł dalej chlać i rozpijać chętne studentki z głębokim dekoltem. A ksiądz mi na to, żebym ja o zdrożnych rzeczach nie myślał, tylko w krzyż Chrystusa się wpatrywał i rozmyślał, że On też nie miał łatwej drogi i łatwego życia, ale miał potężnego Ojca, któremu bezgranicznie zaufał i dlatego zwyciężył. I dlatego został nazwany Mesjaszem. A ja kurwa wiem, że jak na mojego ojca patrzę, to mi się wszystkiego odechciewa i gdzie takiemu opojowi jak on mógłbym zaufać. Chyba by mnie pojebało. Chociaż wiem, że mimo wszystko kocham mojego ojca, a przecież święty Paweł napisał, że miłość jest największą cnotą. „Nie zazdrości, nie pamięta złego, nie unosi się pychą”. To dobrze móc potrafić tak kochać. Jak Chrystus ukochał swoich braci. Ciekawi mnie, czy ja tak czarną potrafiłbym pokochać. Czasem wydaje mi się, że taka miłość jest niemożliwa wobec kobiety, a czasem to już nic nie wiem i łzy mi same ciekną po tych moich opuchniętych policzkach alkoholika.
Patrzę wtedy w święte obrazki w domu, w tym syfie i za czymś bardzo intensywnie tęsknię i niestety nie potrafię tego nazwać. Bo przecież gdybym umiał, to byłbym szczęśliwym człowiekiem.
Palę jednego za drugim, piję taniego winiacza i dziś na miasto idę znowu pić. Może kiedyś ktoś znajdzie ten list w butelce. Bo to wszystko, co tu zapisałem, włożę później do pustej butelki po tanim winiaczu i zostawię czarnej pod domem. Może się zainteresuje, kto takie pierdoły pisze i wreszcie będę mógł z nią słowo zamienić. A może mnie ona oleje, jak większość dziewczyn, które się przez moje życie przewijały. Wszystko jedno. I tak mnie to pierdoli. Mnie całe życie wszystko pierdoliło. Dziewczyny, koledzy, rodzina i kościół.
Miałem własną drogę, chlałem i było mi dobrze. Teraz też nie zamierzam przestawać chlać.
Zaraz sięgnę po kolejną butelkę i będę dalej chlał.
Czasami sobie myślę, że miłość jest ratunkiem. Takim lekarstwem.
Chciałbym wreszcie wydostać się z tego syfu.

[Tatiana Morozko]

Dalej będę utrzymywać, że pańska stylistyka to ekspresyjny potok słów, strumień bez pojęcia, definicji, kierunku, problemu. Nie potrąca żadnej struny, potrąca wszystkie naraz. To opowiadanie jest dysonansem, zgrzytem, krzykiem. Czy krzykiem pokolenia? Jeżeli ten tekst jest próbą rozprawienia się z tezami pokolenia X, pokolenia porno, brutalistów, jeżli chcesz się do niej ustosunkować, to całkowicie nieporadnie. Podstawowy trop, który mnie naprowadza na te drogi, to bezpardonowe mówienie o rzeczywistości takiej, jaka jest. Chcesz wstrząsnąć odbiorcą, wstrząsasz, ale naprawdę nie znam zamiarów. Znowu pytam, po co? Szok odbiorcy to jedno, ale drugie to wnioski, które on musi wyciągnąć. Pytam o przekaz. Współcześnie nie ma takiej ohydy, której nie dałoby się opisać (literatura) i nie ma takiej granicy, której nie dałoby się przekroczyć (teatr), co udowodniłeś. Ze wstrząsu musi jednak wyjść wniosek, myśl, idea. Nie wierzę w bezideowość. Braku przekazu nie uważam za przekaz. Możesz się z tym nie zgodzić. Ja chcę jednak w coś uwierzyć w przeczytanym tekście. Chcę się czegoś złapać. Chcę zostać złapana. Nawet gdyby to była tylko iluzja.

Wciąż nie mogę się pokusić o interpretację, choć lepszy to tekst od poprzedniego, przynajmniej poddany korekcie stylistycznej i wolny od powtórzeń.

[Michał_Bębenek]

Rzecz patrzenia na literaturę. Kwestia odbiorcy. Jestem chyba trochę z innego obozu.
Niemniej dziękuję za komentarz.
Pozdrawiam