Sny poza wzrokiem

Wiesław J.K. · 14 Listopada 2008

Dedykuję mojej matuli Zofii. (1932 - 2000)

Dom ten był starą strukturą zbudowaną pod koniec dziewiętnastego wieku. Pomalowany w połowie na biało i do połowy brązowy co z daleka przypominało do złudzenia domek dla lalek. Biały komin przyciągał wzrok każdego przechodnia, gdyż nie było w całej pobliskiej okolicy takiego domu, którego komin byłby pomalowany tym kolorem.
Historia, którą chcę ci opowiedzieć nie jest wszakże o tym domu jest to opowieść o starszej kobiecie, która w nim żyła. Miała ponad sześćdziesiąt lat lecz wyglądała o wiele młodziej.
Wszystkie zmarszczki na twarzy oraz nieznaczna siwizna symbolizowały dni nadziei, które nigdy się nie ziściły w jej życiu i to zostało wyrzeźbione na tej zmęczonej lecz pełnej uśmiechów twarzy: taki mały pomnik wiary i szczęśliwych dni przyszłości.
Czasami machnęła swoim ramieniem zamaszyście okazując tym łagodny, jednakże mocny protest z niewidomym losem, który przypadł jej w udziale zaraz po tym jak kilkanaście lat wstecz los obdarzył ją rakiem piersi. Pomimo wszystko nigdy nie straciła nadziei na uzdrowienie. Nagle stare pytania jak świat odżyły w jej umyśle: Dlaczego ja? Skąd to się wzięło? Przecież w naszej rodzinie nigdy nie było przypadku ślepoty.

Coś głośno w jej umyśle wołało: 'Boże, co ja złego zrobiłam?' To była dla niej naprawdę szokująca i bolesna rzeczywistość, kobiety która ciężko pracowała od dzieciństwa, która przeżyła tyle trudów i bóli. Pamiętała drugą wojnę światową oczami małej dziewczynki. Nigdy nie zapomniała tych strasznych chwil podczas nalotu hitlerowskich samolotów na ludność cywilną i okropność wojny, którą przeżyła dzięki opatrzności bożej.
Wiedziała jak życie jest ciężkie, ale pomimo tego nigdy nie straciła radości z niego. Niespodziewane jednak przyszło! Nigdy nie pomyślała, że to mogło się jej przydarzyć. Zaskoczenie było zupełne! Niespodzianka jest bez wątpienia nieodłączną częścią życia i rozumiała to doskonale; każdy lubi miłe niespodzianki i to jest niezaprzeczalny fakt lecz to co się jej przydarzyło niewątpliwie nie należało do kategorii przyjemnych i zmieniło jej życie na zawsze.
Wiedziała, że nie ma żadnej mniej ważnej części w ciele ludzkim; każda część odgrywa ważną rolę i bez jednej części osoba jest automatycznie niepełnosprawna. Rozumiała także i to, że w życiu nic nie dzieje się bez przyczyny. Niemniej jednak w tym momencie jej rozumienia nie mogła dojrzeć powodu swoich chorób .
Nie mogła tego długo zaakceptować, ale przykre pytanie "dlaczego?" zaczęło się stopniowo uciszać.
Jej bogate życie duchowe uczyniło ją jeszcze silniejszą podczas tych trudnych chwil. Walczyła dzielnie do końca pełna wiary, że poza tym życiem jest coś więcej niż ból i tragedie.
Ostatecznie została niewidoma. Wolność się skończyła. Poleganie na innych było jedną z niewielu rzeczy których zawsze się obawiała.
Dzień albo noc, noc albo dzień! Nie było prawie żadnej różnicy dla niej. Przechadzając się od jednej ściany do drugiej jak ślepy tygrys w klatce, oczekiwała cudu uzdrowienia. Chodziła wcześniej spać, gdy nie było z kim porozmawiać i tylko wierny pies towarzyszył jej przez cały czas. Podczas dnia zapadała często w drzemkę i wówczas miewała dziwne sny:

*******

SEN PIERWSZY

"A więc nieprawdopodobne zdarzyło się! Ziemia była zaatakowana przez niewidocznego, szybkiego i niezwykle agresywnego wroga. Chaos tej szalonej wojny zaczął się rozszerzać po całym globie bez jakiejkolwiek szansy na ratunek. Życia zostały zniszczone, rodziny rozbite i straszna śmierć pustoszyła ludzkość w każdej możliwej formie jaką można było tylko sobie wyobrazić.
Napastnicy byli bezlitośni lecz najgorsze było to, że nikt nie wiedział kim naprawdę byli i skąd pochodzili. Cel napastników był oczywisty: wyeliminowanie rasy ludzkiej.
Cała ziemia - wszystkie narody ziemi, jak nigdy przedtem w historii ludzkości - zjednoczyła się aby walczyć razem przeciwko niewidocznemu i śmiertelnemu wrogowi.
'Oczy' naszego całego świata widziały wyraźnie to śmiertelne zagrożenie: ona także mogła to zobaczyć".
Obudziła się cała mokra od własnego potu. Sen był przerażającym koszmarem.

SEN DRUGI

"Siedziała na plaży. Piasek wyglądał jak rozproszone złoto. Gorący i prowokacyjnie piękny automatycznie przyciągnął jej uwagę. Chodziła wolno po plaży rozkoszując się gorącem drażniącym jej stopy. Jej oczy wręcz nie mogły nasycić się urokiem tego miejsca.
Podczas gdy obserwowała plażę i otaczające ją środowisko coś nieoczekiwanie pięknego wydarzyło się.
Nagle promienie słoneczne zostały przemienione w piasek. Niezliczone małe żółte ziarenka stworzyły niezapomniane widowisko dla jej oczu. 'Widziała' dokładnie piękno tego niesamowitego spektaklu natury”.
Tym razem nie chciała się obudzić. Sen był jak prezent od Boga.

SEN TRZECI

"To było zawsze jej cichym marzeniem aby móc podróżować w czasie. Przekroczyć bariery niemożliwego i odkryć nieznane możliwości ukryte wciąż przed ludzkością. Podróże w przeszłość czy też w przyszłość, marzenie prawie każdego człowieka.
Jednakże, nie była nigdy za bardzo chętna do odwiedzenia przyszłości: kto wie co czeka za rogiem czasu przyszłego.
Miejsce było tak bardzo znajome jej oczom. Gotycki kościół z jego wysokimi wieżami, który był zbudowany na początku dwudziestu wieku, wciąż górował nad tą małą miejscowością.
Twarze wielu ludzi również wyglądały znajomo. Wyglądało to tak jakby nic się tam nie zmieniło od lat. Całe miasto z jego budynkami, kościół, ludzie, i nawet bezdomne psy były te same wyjąc do księżyca w pełni ponad nimi.
Jej dzieciństwo zostało odtworzone w ciągu kilku sekund. Obraz za obrazem przemykał się przez jej umysł jak film z przeszłości. Wszystko wydawało się takie rzeczywiste!”
Nie, tym razem nie chciała się obudzić. Szept jak modlitwa dotknął jej podświadomości pokorną prośbą:
'Boże! Proszę, pozwól mi tutaj pozostać! Nie chcę wracać! Chcę znowu widzieć.... '

*******

'Czy utrata wzroku może przenieść nas do innego wymiaru? Czy ma taką możliwość aby zabrać nas w podróż w nieznane? Czy może otworzyć przed nami drzwi w nowe, a jednocześnie bolesne doświadczenia, do zaawansowanego duchowego wymiaru i nowego światopoglądu na życie?'-
takie myśli i im podobne szpikowały jej umysł nieustającymi uderzeniami cierpień.

"Czy odzyskam ponownie mój wzrok?" - wszakże to jedno pytanie powracało do niej boleśnie jak cierń w umyśle.

Takie pytania na pewno są niepodzielnymi częściami ludzkiej jaźni. Być może to jest ten inny wymiar, wymiar nieznany, a może to jest złudzenie i iluzja wizji albo zakazany obszar o ograniczonym dostępie dla ludzkiego zrozumienia, strefa gdzie wszystko wydaje się być tajemnicze, zupełnie inne i niezwykłe.
Czy ta strefa jest przejściem do lepszego czy też gorszego świata? Czy to jest rzeczywiste czy też jest tylko wyobraźnią? Może jest to przerażający koszmar, a może nie!
Każdy powinien znaleźć odpowiedzi na te pytania osobiście podczas podróży przez obecne życie i ona także wiedziała, że musi znaleźć swoje własne odpowiedzi.

platfus · 14 Listopada 2008

"Gdy otworzył czwartą pieczęć, usłyszałem głos czwartej istoty żywej, która powiedziala: "Przyjdź". I oto ujrzałem zielonego konia, a na nim jeźdźca.
Miał na imię ŚMIERĆ i towarzyszyła mu Kraina Umarłych."

Ten cytat z apokalipsy św. Jana wydaje mi sie najbardziej odpowiedni do odzwierciedlenia nastroju w jakim sie teraz znajduje.

Głęboko poruszajaca opowieść.

Pozdrawiam serdecznie.

BlackSoul · 14 Listopada 2008

takie moje małe wizje co do zdań:
- "Siwizna na jej głowie była jakby symbolem czasu, który zaznaczył na niej swoje przemijanie.:
- w następnym zdaniu zaraz za tym co u góry zmieniłam, jest dwa razy "nadzieii" , co mi sie nie podoba.
- "jak świat powróciły jak bumerang " ... eeee , nie, zdecydowanie nie
- "Wiedziała jakie życie jest ciężkie, ale pomimo tego nigdy nie straciła radości z życia i każdy dzień witała z radością" - nie za dużo tej radości i życia ?? Za dużo powtórzeń

ZA DUŻO się powtarzasz ! Ile moze być tych "niespodzianek" ..... Na tym poprzestane bo irytuje mnie wzniosły ton i ilośc powtórzeń ..... wybacz, jeśli to zmienisz to może dokończę...

Wiesław J.K. · 14 Listopada 2008