Zmartwychwstanie (sonet dla Iwony)

[Stary Wierszownik]

Jak drzewo, z wiatrem staje się pochyłe
Tak mnie przyginał ciemny koszmar życia
Dając mi puchar bólu do wypicia
I każąc przeżyć wszystko, co niemiłe

Już pogrzebany, prawie, w świecie byłem
Kiedy spłynęłaś do mnie z gór radości
I nowy klimat w sercu mym zagościł
Uznałem dawne smutki za niebyłe

Oświetlasz jasno moją krętą drogę
Nowy nadając sens memu istnieniu
Znów wiele uczuć dziś przeżywać mogę

Serce ożywa w martwym już kamieniu
I bić dla ciebie nie będzie się wzbraniać
Bo jesteś dla mnie źródłem... ZMARTWYCHWSTANIA

[moni mada]

Tak się zabieram do skomentowania, ale co startuję to brak odpowiedniej myśli zmusza mnie do lądowania....

Napiszę więc najprościej... bardzo osobisty i taki szczery tekst prosto z ciepłego serducha...
bije z niego optymizm, mimo, iż początek nastraja inaczej...
podoba mi się :)

pozdrawiam

[Stary Wierszownik]

Jakie życie - taka poezja.
Przynajmniej w moim przypadku.
To taka próba stworzenia sonetu.
Dzięki.