Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki
Wesprzyj Polski Portal Literacki i wyłącz reklamy

*** ( aromaty wiśni)

peggy_blue20

Przez peggy_blue20
w Wiersze gotowe

 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

peggy_blue20

peggy_blue20

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Chodź Miao- yin zapomnij
że opina cię za ciasne qipo
że jutro staniesz się żoną
a twarde dłonie wepną szpilę
w twoje włosy które tylko ja widuję
wplecione między wargi
to wszystko sprawia że drżysz tak uroczo
haftowane kwiaty wiśni poddają się muśnięciom

chodź nie mów nie
to działa w dwie strony jak dobre chińskie przysłowie
Piękna kobieta należy do świata
brzydka tylko do ciebie
chciałabym żebyś
miała blizny przez całe skronie
identycznie wyschnięte piersi
i nie tak gładkie ramiona
by świat się ciebie wstydził
pozwoliłabym ci być kelnerką
w tanim barze tak jak chcesz

chodź zatańczymy
wódka osłodzi nam skórę
sheng poplącze stopy uwiązane
w dziecięce szlochy i nocne ucieczki
w sypialnie rodziców gdzie zasypiało się najciszej
wirujące wstążki podszepną ci melodię
mojej talii
zawsze lubiłaś układać na niej usta

chodź
możemy jeszcze tyle zmienić
sprzedamy się astrologom
zmienią datę ślubu na nigdy
wyrzucimy nawarstwiane honfu, nawet te czerwone
które zsuwałam z ciebie pierwsze
i wyjedziemy tam
gdzie na szczęście tłucze się filiżanki

chodź Miao- yin zapomnij
że opina cię za ciasne qipo
a poranek zastanie nas obolałe
od porcelany wgniecionej w podbrzusza

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy

  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Kasia Koziorowska
      Argentyńskie Tango

      Przez Kasia Koziorowska · Opublikowano

      Kawał dobrej Poezji. :) Dołączam pozdrowienia.
    • Kasia Koziorowska
      na samym szczycie trzęsę się ze strachu

      Przez Kasia Koziorowska · Opublikowano

      Świetna Poezja. Czuję całą sobą klimat tego Wiersza. Pozdrawiam słonecznie.
    • Kasia Koziorowska
      Każde jutro

      Przez Kasia Koziorowska · Opublikowano

      Jak dla mnie, to Wiersz wyśmienity. Brawo. Pozdrawiam serdecznie.
    • violetta
      Wyśmienicie

      Przez violetta · Opublikowano

      @Jacek_Suchowicz dla mnie żywe, mama jest najlepszą tancerką i w ten sposób mnie łagodziła, gdy się nie słuchałam :)  
    • Kasia Koziorowska
      Skazany na milczenie

      Przez Kasia Koziorowska · Opublikowano

      Powiedz, czy słyszysz poszum doczesnego tchnienia? Czy czujesz, jak mój cień jest bliski twoim ciemnościom? Miniona dekada nie zazna spokoju, rozprzestrzenia się ciąg dalszy tej zniszczonej puenty. Musimy zaczekać, aż umierające jabłonie wydadzą zakazane owoce.   Stałeś się wspomnieniem, dla jakiego mogę obłaskawić przyszłość. To, co porusza czasoprzestrzeń, przypomina najwyżej przesyconą łzę; kojarzy się z obawą, w której dostrzegam swoje lustrzane odbicie, pośpiesznie naszkicowany strach. Wciąż zmagam się z nawrotem pamięci, z upojnym odrodzeniem sennego koszmaru.   Skąd wiesz, że w moim wszechświecie wciąż prószą łzy, że tajemnica staje się modlitwą, wydaną przez niewłaściwe słowa? Idę ku tobie, jak cień do światła. Odnajduję cię pośród moich bezsennych nocy, ukrytego za plecami nieba. Ocknie się w nas ten sam złudny krzyk, to wołanie o nieznane.   Proszę, zaopiekuj się moim rajem, z którego tak blisko do piekieł. Moja dusza zatacza koło, coraz większe; smarkatego księżyca rozbolała głowa, gwiazdy cierpią na bezsenność. Płaczesz wciąż pod wiatr, skazany na milczenie, pozbawiony prawdy, przekarmiony istnieniem.   Twoje łzy, choć przekrwione, nie pozostawiają skaz na białym płótnie mgły. Przeobraża się we mnie szczęście, o jakim nie mamy odwagi mówić, które wymyka się przez furtkę serca. Pozostaniesz, choć smutek dzierży tęsknotę, przywiera do szyby, porównuje oddech do pieczołowicie zakończonego dnia.   ***   Odkąd odnalazłam w tobie zwierciadlane odbicie melancholii, odkąd doszukałam się zwycięstwa w nikczemnej czułości - świat stał się dla mnie bezimienną wymówką, postumentem, który dźwiga niczyją chwałę, zaprzestany pokój. Przemierzam ciche kroki, milczące odciski słów, jakie nie przynoszą uśmierzenia, nie kojarzą się z obawą, co przeraża nawet niewinnych.   Przychodzę, abyś zobaczył we mnie utraconą namiętność; miłość, w której odmętach wciąż się pławisz, wciąż przyzywasz osobne noce. Słyszę bezsenny szept twoich myśli, tak boleśnie płonących niby szkarłatny płomyk ufności. Zaciskam pięść serca, staję naprzeciwko przyszywanych marzeń; widzę, jak rośnie w tobie ogłada, jak przeistacza się duch, który ścigał słońce, nasycał niebo.   Przyjdź, zagraj mi tę balladę, która nie potrzebuje słów, nie wymaga światła. Kiedy stoimy u wezgłowia przepaści, sen nie chce powrócić, zima kończy się latem. A kiedy będziemy zmuszeni odszukać pośród łez kroplę deszczu, kiedy powstaniemy z identycznego pragnienia - przebudzi się w nas dzień, który urąga godzinie, złorzeczy sekundom.   Nie pozostanie z nas iskierka ufności, nie uchowa się błaganie o świt. Toczy się w nas odwieczna wojna nadziei z wolnością. Czy wygrasz, stawiając czoła tym, którzy nie zawinili? To tylko usłużna metamorfoza; przemienienie, które da radość udręce, obłaskawi grafomański poemat. Nie zostanie w nas ani kropla, jeden przerażony powiew.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...