Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

ostro ;p
za pierwszym razem zdawało mi się to byćmoże obraźliwe,a raczej jakby wyzywające,
ale coś mnie korci po kolejnych czytaniach, że to ma głębszy sens. :)
Bardzo znacząca zdaje mi się tu pointa :)
trudny wiersz(przynajmniej dla mnie :) ), ale podoba mi się :)
serdecznie pozdrawiam... :)

Opublikowano

Tomku: podstęp- a nie postęp?
mm no jakiś zamotany tekst
tzn. że być może Autor domniema
że religia jest metamorfozą
jedno ale
obraz przejaskrawień (wyżej wymienionych, nie wymieniam bo widać) gdzie
wydaje się martwicą -nic nowego nastąpić nie może już,
nie wnosząc ale wpadając w otchłań
-zarysowywuje niebezpieczeństwa
pojmowania (tak to widziało się);
tekst w całości zamazujący prawdę,
Autor dodaje " zdaje się" i b. dobrze,
(może dodaj coś do tytułaka Autorze żebyś
był w miarę bezpieczny\;))
:)ciepłoniaście

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Trzeba być bardzo dojrzałym w wierze, żeby namalować tak wstrząsajacy obraz i zachować przy tym zdrowy dystans.

Traktowanie dogmatu jako ogłupiajacej mantry prowadzi donikąd; z drugiej strony sugeruje odniesienie do Pierwszeg Przykazania i wypływające z tego konsekwencje. Toksyczne 'zamienniki' celem uzyskania wyższego, duchowego wymiaru.
Subtelna obrona wartości na zasadach zestawienia realiów współczesnego świata, ciekawe...

Prawdziwa awangarda - jestem na 'Tak'


Pozdrówki :)

kasia.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Trzeba być bardzo dojrzałym w wierze, żeby namalować tak wstrząsajacy obraz i zachować przy tym zdrowy dystans.

Traktowanie dogmatu jako ogłupiajacej mantry prowadzi donikąd; z drugiej strony sugeruje odniesienie do Pierwszeg Przykazania i wypływające z tego konsekwencje. Toksyczne 'zamienniki' celem uzyskania wyższego, duchowego wymiaru.
Subtelna obrona wartości na zasadach zestawienia realiów współczesnego świata, ciekawe...

Prawdziwa awangarda - jestem na 'Tak'


Pozdrówki :)

kasia.

może niekoniecznie trzeba być dojrzałym w wierze, ale widzieć różne nasilenie wiary przez pryzmat wiernych czy niewiernych /poza tym każdy w coś wierzy, dla każdego tak na prawdę co innego jest religią i często mija się to z wiarą w Tego Jednego/

dzięki za przychylne słowa /

uszanowanie /

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Roma Ten krótki, ale intensywny wiersz porusza tematem zranionego serca i poczucia oderwania. Metafora "somnambólicznego" serca już na początku wprowadza w stan melancholii i bezwolności. Obraz "piasku w oczy" jest brutalny i skutecznie oddaje nagłe, bolesne doświadczenie. Krótkie, urywane wersy w środkowej części ("i się wyrwało / gdzieś / byle dalej") potęgują wrażenie wewnętrznego rozbicia i pragnienia ucieczki. Fizyczny gest położenia dłoni na piersi i uderzenia podkreśla ból i próbę nawiązania kontaktu z własnym ciałem. Zakończenie mocnym i oryginalnym obrazem "fantomowego serca" pozostawia czytelnika z poczuciem trwałej straty i zaburzenia. Wiersz jest zwięzły, a użyte metafory i obrazy są silne i sugestywne, skutecznie oddając emocjonalny stan podmiotu lirycznego.
    • Czerwienią wschodzi słońce  zegar nieubłagalnie mierzy czas. Jego tykanie każdy słyszy, kto tylko patrzy w niebo.   Ciężkie wahadło kołysze się, patrzę w niego bardzo długo. Ciągle tak samo, niezmiennie taki sam ruch.   Stoję pod wschodzącym słońcem jego blask przenika mnie, sprawiając że moja postać miesza się z kolorem ziemi.   Nikt nie wie do czego jestem zdolny, sam siebie powstrzymuję, moje myśli trzymam na smyczy.   Zakułem w kajdany moje serce, niech bije wolniej i nie zrywa. Ciągle chce bić szybciej żaden koń go nie wyprzedzi.   Posadziłem kwiaty po środku nieba. Rosną coraz szybciej i intensywnie pachną. Patrzcie i podziwiajcie nie są na sprzedaż.   Niech zawsze będzie jasno, bo ja moje kwiaty hoduję. Niedługo będą sięgać ziemi  a zapach poczują wszyscy.   Będziemy chodzić po środku nich i odbijać się od stalowych łodyg. Odurzeni intensywnym zapachem  jesteśmy ożywieni zapachem kwiatów.
    • @Waldemar_Talar_Talar Twój wiersz to pełna tęsknoty i refleksji podróż w poszukiwaniu idealnego miejsca, wolnego od codziennych trosk i pełnego bezpośredniej duchowości. Zgrabnie budujesz kontrast między idealizowaną wizją a surową rzeczywistością, co kulminuje w mocnym i nieco gorzkim przebudzeniu.
    • @krys929 To zbiór rozczarowań w cyfrowej klatce. Jest "jesteś, i to wystarcza", ale wisi w powietrzu niedosyt. Maliny są i do zjedzenia, i te na szyi - ładna metafora, ale co z tego, skoro "niedoszłe i niespełnione"? Pragnienie zwykłej rozmowy bez ukrytych znaczeń krzyczy samotnością w tym wirtualnym natłoku. Niby blisko, a jednak pusto. Mocne w swojej bezradności, ale boli brakiem spełnienia.
    • @Manek Wiersz sprawia wrażenie chaotycznego strumienia świadomości, gęstego od archaizmów i niejasnych metafor, które zamiast olśniewać, męczą. Brak konsekwencji w rytmie i rymach potęguje wrażenie przypadkowości. Pojedyncze, mocne obrazy ("piekło i czyściec", "spiritus a dymi jak tytoń") giną w natłoku trudnych do rozszyfrowania fraz. Wiersz wymaga znacznego dopracowania, aby z osobistych notatek przeistoczył się w klarowny i poruszający komunikat.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...