pani Waleria powoli zapada w sen

[marekdunat]

wskazówki dawno minęły zenit
zsuwają się teraz prawoskrętnie ścigając nawzajem
aczkolwiek tylko jedna z nich ma szansę dopędzić
kanarek wwiercił się w noc
pani Waleria zatapia dzień w pachnącym lawendą
oceanie nakrapianym zielonym groszkiem
płynie

ciepła bryza napełnia jej nozdrza
Gershwin z księżyca dyryguje mgławicami
razem grają swoją rapsodię
...chciałabym być słońcem twego lata
chciałabym ci chmurą w upał być...

ocean groszkowej pościeli krzyczy jednak pustką
a głębia miejsca przeraża nie dając zapełnić się
marzeniami
pani Waleria generuje podświadomie słoneczną polanę lecz
w głowie znów jałowa ziemia się rodzi
otwiera oczy
zegar krzyknął dwa razy i już wciąga powietrze do kolejnego
czas zapomnieć o wczoraj jutro
smętnie mruga przez firanki
pani Waleria znika na moment
szósty krzyk budzi nowe złudzenia

[Messalin_Nagietka]

już wiesz, że sobie śpiewam
MN

[marekdunat]

dzięki !! Nagietku - ja też . i sobie myślę ,że jesteś najodważniejszym pieśniarzem świata, skoro dałeś sobie rady z tym tekstem :) pozdrawiam serdecznie!

[Franka Zet]

Podoba mi się pani Waleria w groszku, ale krzyk zostawiłabym tylko dla zegara, a ocean groszkowej pościeli jakoś inaczej - może "zionie pustką"(?), że się tak ośmielę...:))

[marekdunat]

trzeba by zapytać Nagietka o Twoją sugestię Franko :D . ostatecznie to on język łamie nad tekstem . w każdym razie bardzo dziękuję za odwiedziny . :)

[Fagot]

Świetne !
Pozdrawiam